مراسم رونمايي فصلنامه «انشا و نويسندگي»، عصر ديروز (20مرداد) در سراي اهل قلم برگزار شد. مسعود فراستي، احمد تميمداري و جواد محقق از سخنرانان اين برنامه بودند. تميمداري، استاد دانشگاه، در اين آيين گفت: ما جامعهاي در حال گذاريم و مشكلات نوشتن، هم به ما مربوط و هم مربوط نيست. ولي آنچه از علم و تمدن و فرهنگ گذشته داريم، از طريق قلم به ما منتقل شده است./
مسعود فراستي، احمد تميمداري، جواد محقق و گروهي از نويسندگان هيات تحريريه اين نشريه، از جمله سخنرانان و شركتكنندگان در اين مراسم بودند.
اين مراسم رونمايي با قرائت سوره مبارکه «حمد» توسط احمد مهراد كه اجراي اين مراسم را نيز بر عهده داشت، آغاز شد.
مهراد در ابتدا گفت: در اين قحط سالي نوشتن جاي اين نشريه خالي بود؛ سالها ست سخني از انشا نيست و اين درس مانند گوسفند قرباني است!
سپس، احمد تميمداري با تشكر از پشتكار سردبير نشريه «انشا و نويسندگي» گفت: انشا و نويسندگي داستاني طولاني دارد كه به قامت تاريخ بايد بررسي شود. در اروپا بعد از رنسانس، انقلاب كبير فرانسه و انفلاب صنعتي انگليس، شرايطي به وجود آمد كه به نوشتن اهميت داده شود و كودكان ياد بگيرند كه از كودكي خاطره و سفرنامه بنويسند.
اين استاد دانشگاه با اشاره به اهميت قلم و نوشتن از نگاه قرآن کریم، توضيح داد: توجه قرآن به قلم نيز بسيار جالب است. قرآن در سوره قلم، به قلم، قسم خورده است. اين نشان ميدهد كه فرهنگ ما مملو از توجه به نوشتن و كتاب است.
تميمداري همچنين گفت: ما جامعهاي در حال گذاريم و مشكلات نوشتن، هم به ما مربوط و هم مربوط نيست. ولي آنچه از علم و تمدن و فرهنگ گذشته داريم، از طريق قلم به ما منتقل شده است.
نويسنده كتاب «تاثير ادبيات ايران در انگليس و آمريكا» با بيان اهميت ترجمه توضيح داد: امروز يكي از كارهاي مهم، ترجمه است. ما مشقتهايي را كه براي يادگيري زبانهاي ديگر لازم داريم، به كار نميبريم. اين در حالي است كه پيشرفتكشورها نتيجه نهضتهاي ترجمه است.
وي اضافه كرد: ما غير از زبان و ترجمه، سرمايهاي نداريم و اين تلاشها واقعا ارزنده و مباركند. اميدوارم تا زماني كه زنده ايم در اين قبيل حركتها بدون انتظار هيچ مزدي، همكاري داشته باشيم.
مرتضي حاجيمزدراني، عضو هيات تحريريه اين نشريه نيز در ادامه اين برنامه گفت: خوشحالم در مجلسي هستيم كه درد نوشتن كشف شده. ما اگر نتوانيم قلم گذشته را به آينده منتقل كنيم، به انقطاع كامل فرهنگي دچار ميشويم. اميدوارم ريشهيابي اين مساله از كودكي و دبستان انجام شود و به ثمر برسد.
مسعود فراستي نيز كه شركتكننده ديگر اين مراسم بود، درباره انتشار فصلنامه «انشا و نويسندگي» گفت: در شرايطي كه هرخانهاي بايد يك ميز تحرير و يك قلم داشته باشد، يك كامپيوتر و يك موس وجود دارد. كامپيوتر تنها داده ميدهد و فقط «ديتا» است و دادههايش كاري براي كسي نميكند. در حالي كه نوشتن تنها دود چراغ خوردن است.
اين منتقد سينما خاطرنشان كرد: من اين روزها نقد و قلم بيطرف نميشناسم. نوشتن، شريك كردن ديگران در دنياي خود است. البته دوره، دوره صريح حرفزدن و لحندار بودن نيست. دوره چيزي گفتن و نگفتن است.
جواد محقق نيز در بخشی از اين مراسم رونمايي گفت: با وجود آنكه مشكلات و محدوديتهاي انتشار مجلات و نشرياتب دون پشتوانه حمايتي را ميدانم، از چاپ اين مجله بسيار خوشحالم.
وي كه با لحني طنزآميز سخن ميگفت، اضافه كرد: اين مصيبت را به آقاي حسينينژاد تسليت ميگويم و اميدوارم كه اين كار نيز مانند بسياري كارهاي ديگر كه خيليها تا آخر رفتند و دست از تجربه برنداشتند، باشد. چرا كه ما بايد پيروز شدن در اين عرصهها را ياد بگيريم.
سيدحسين محمديحسينينژاد، مدير مسوول و سردبير اين نشريه نيز در اين برنامه گفت: از همه دوستان متشكرم كه با حضور خود ما را دلگرم كردند. اميدوارم روزي رونمايي شماره 100 را ببينم. درست است كه واقعيتهاي تلخي وجود دارند و اگر كسي بخواهد به جايي متصل نباشد و كاري عميق انجام دهد، بايد دشواريهاي زيادي را متحمل شود.
وي افزود: اين مجله تنها با زحمات دوستان شكل گرفت. مجلهاي كه بخواهد تئوريهايي را درباره نوشتن مطرح كند، بايد گامهاي بلندي را بردارد. من به آينده اين كار بسيار خوشبينم و ميدانم كه ما راه بيبرگشتي را شروع كردهايم.
مهديپورعمراني نيز در ادامه، با ابراز خوشحالي از پشتكار مدير مسوول نشريه فصلنامه «انشا و نويسندگي» در انتشار آن گفت: آقاي حسينينژاد عادت دارد به درها بكوبد و آنقدر بكوبد تا درهاي بسته، باز شوند. خيليها اگر چماق بالاي سرشان نباشد، نمينويسند. ايشان با اصرار، براي نوشتن مطلبي در نخستين شماره فصلنامه، به من فهماند كه براي نوشتن به وجد بيايم و رفع تكليف نكنم.
وي با اشاره به جمعيت شركتكننده در اين مراسم رونمايي اظهار داشت: از بركت همين سماجت، اين جمع نوراني و مهم در اينجا گرد هم آمدهاند و همين اتفاقها ست كه سرنوشت آدمها را با هم گره ميزند. چرا كه ما در اينجا به خودمان قول ميدهيم
چيزي بنويسيم كه از آنچه تا كنون مينوشتيم، با ارزشتر باشد.
نظر شما