فتحعلي‌بيگي به خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، گفت: اساس نمايش شرق و به طور خاص ايران عمدتا بر روايت و نقالي متكي است و از نمايش شرقي به عنوان تئاتر روايتي ياد مي‌شود.
به گفته وي، انسان‌هاي فرهيخته در كشور ما بيشتر به سراغ شعر رفتند و در قالب شعر حرف خود را زدند. ولي در غرب بسياري از افراد راه درام و نمايش را پیش گرفته و در اين قالب، آثاري را مكتوب كردند.
به گفته فتحعلي‌بيگي، اشعار مولوي، گلستان سعدي، قصه‌هاي هزار و يكشب و داستان‌هاي حماسي شاهنامه سرشار از حكمت، رمز و راز است؛ و اگر سرايندگان آن مي‌خواستند، اين آثار قابليت آن را داشتند كه در قالب نمايشنامه ارائه شوند.
به گفته وي، اين متون براي خواندن نوشته شده‌اند و براي اجرا كردن بايد بازنويسي شوند. استفاده از اين ظرفيت‌ها بستگي به شناخت هنرمند از ادبيات دارد و بخشي نيز به دغدغه ذهني هنرمند برمي‌گردد. فراهم آوردن شرايط لازم براي هنرمندان و تشويق آنها مي‌تواند بستري مناسب را مهيا كند تا هنرمندان با دغدغه كمتر به اقتباس بپردازند.
فتحعلي‌بيگي در ادامه به نوشته‌هاي تعزيه‌نويسان اشاره كرد و گفت: تعزيه‌نويسان تعزيه را با مطالعه مي‌نوشتند و مفهوم درام را در قلمرو شبيه‌خواني مي‌شناختند و مي‌دانستند چگونه حرف داستان را در قالب داستاني كه می‌نویسند، ارائه دهند.
وي يادآور شد: درام در غرب شكل گرفت. يكي از علت‌هاي آن را هم مي‌توان وجود اساطير مربوط به نيروهاي آسماني دانست كه جدال آنها باعث پيدايش درام می‌شد.
یکشنبه ۱ شهریور ۱۳۸۸ - ۱۱:۰۴
نظر شما