خلج به خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، گفت: با توجه به اينكه زبان فارسي زبان خوش آهنگ و خوش لحني است، در فرهنگ ما خيال‌پردازي و ادبيات شعري گسترش پيدا كرده. شاعر در خلوت خودش بدون مانع و مشكل مي‌سرايد. ولي نمايش هنر زنده و جانداري است كه همواره موقعيت‌هاي تازه‌ای ايجاد مي‌كند.
به گفته وي در گذشته اين كشمكش براي حكومت خوشايند نبود. از اين رو نمايش نسبت به دارم رشد قابل توجهی نكرده است. نمايشنامه‌نويسي در گذشته مورد تاييد متفكران و انديشمندان نبوده و افرادي چون ابن‌سينا و فارابي از نمايش به خوبي ياد نمي‌كنند. از اين رو به درام‌نويسي نسبت به شعر و داستان توجهي نشده است.
خلج با بيان اينكه ادبيات ايران تاريخ كهني دارد، ولي آنگونه كه بايد مورد توجه درام‌نويسان قرار نگرفته، افزود: اين جريان در كشور ما بسيار با فاصله اتفاق افتاده. اين در حالي است كه در اروپا بسياري از افسانه‌هاي عاميانه گردآوري شده و دستمايه‌اي مي‌شود براي بسياري از مضامين درام‌نويسان.
وي افزود: قصه‌اي كه براي تبديل شدن به درام انتخاب مي‌شود، بايد قابليت دراماتیک لازم را داشته باشد و موقعيت، كشمكش، شخصيت، اوج و تعليق آن اثر مورد توجه قرار گيرد. از اين رو بازنويسي و اقتباس به سواد لازم و ذهني پويا احتياج دارد.
دوشنبه ۲ شهریور ۱۳۸۸ - ۱۲:۳۲
نظر شما