«سرباز با سرعت به طرف مردم رفت. با رفتن او، ما هم به طرف پادگان حركت كرديم. آن‌جا شلوغ بود. ما به هر زحمتي بود، از آن‌جا بيرون زديم. انگار صداي غرش تيرها ديگر برايمان عادي شده بود. دو تايي به طرف خانه‌مان حركت كرديم. من ترسيدم پدرم نگرانم باشد. نزديك مسجد كه رسيديم، شنيديم كه بلندگوي مسجد، سرودي را پخش مي‌كرد؛ يك سرود آشنا را. «خميني اي امام، خميني اي امام ...» آنچه خوانديد، بخشي از داستان كوتاه «سرباز» نوشته‌ي «محمد ناصري» با موضوع انقلاب اسلامي است. گفت‌گوي ايبنا نوجوان را با اين نويسنده در ادامه مي‌خوانيد.