به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)؛ همیشه شنیده‌ایم که «او» میان ماست، در کوچه و بازارمان رفت‌وآمد دارد، به مجالس‌مان می‌آید، هنگام تنگ‌دستی و پریشانی هوایمان را دارد و جایی در همین نزدیکی، روی همین کره خاکی زندگی می‌کند. بعضی‌ها در ذهن خود «او» را طوری فرض می‌کنند که در دوردست‌هاست، ناپیدا و غایب است؛ اما از یاد برده‌اند که امام صادق (ع) فرموده‌اند: «مهدی (عج) در میان مردم رفت‌وآمد می‌کند، در بازارهای آنان راه می‌رود، بر فرش‌های آنان قدم می‌گذارد؛ ولی مردم او را نمی‌شناسند.»
کتاب «شب چهلم» مجموعه‌‌ای از ملاقات‌های نورانی مردم با امامِ حاضر را روایت می‌کند. شب چهلم ما را پای حرف آدم‌هایی می‌نشاند که امام (عج) را دیده‌اند و می‌گویند: «او نزدیک ماست، کنار ماست، میان شهرها رفت‌وآمد دارد، در مجالس شیعیان حضور دارد، از بیچارگان دستگیری می‌کند، با حق‌جویان سخن می‌گوید، همین‌قدر نزدیک و آشنا...»
در بخشی از متن کتاب می‌خوانیم:
«او جلو می‌ایستد و من پشت او، قامت می‌بندم و او شروع می‌کند به قرائت. صوتش اما مرا از خود بیخود می‌کند، زیبایی و شیرینی قرائتش را هیچ‌کجا نشنیده‌ام. آرام سر بلند می‌کنم، باور کردنی نیست. او در هاله‌ای از نور فرو رفته، نوری سبز دور تا دورش را احاطه کرده و او بی‌توجه به من با شیفتگی تمام نماز می‌خواند. تمام جانم به لرزه می‌افتد. امشب شب چهلم است. نکند او مولای من باشد؟ چانه‌ام می‌لرزد و اشک امان نمی‌دهد، صدایش توی سرم می‌پیچد: «سینه تو! عافیت یافت و آن زن را به زودی خواهی گرفت و امّا فقرت، به حال خود باقی است تا بمیری».
کتاب «شب چهلم» مجموعه‌‌ای از ملاقات‌های نورانی مردم با امامِ حاضر را روایت می‌کند. شب چهلم ما را پای حرف آدم‌هایی می‌نشاند که امام (عج) را دیده‌اند و می‌گویند: «او نزدیک ماست، کنار ماست، میان شهرها رفت‌وآمد دارد، در مجالس شیعیان حضور دارد، از بیچارگان دستگیری می‌کند، با حق‌جویان سخن می‌گوید، همین‌قدر نزدیک و آشنا...»
در بخشی از متن کتاب می‌خوانیم:
«او جلو می‌ایستد و من پشت او، قامت می‌بندم و او شروع می‌کند به قرائت. صوتش اما مرا از خود بیخود می‌کند، زیبایی و شیرینی قرائتش را هیچ‌کجا نشنیده‌ام. آرام سر بلند می‌کنم، باور کردنی نیست. او در هاله‌ای از نور فرو رفته، نوری سبز دور تا دورش را احاطه کرده و او بی‌توجه به من با شیفتگی تمام نماز می‌خواند. تمام جانم به لرزه می‌افتد. امشب شب چهلم است. نکند او مولای من باشد؟ چانه‌ام می‌لرزد و اشک امان نمی‌دهد، صدایش توی سرم می‌پیچد: «سینه تو! عافیت یافت و آن زن را به زودی خواهی گرفت و امّا فقرت، به حال خود باقی است تا بمیری».
نظر شما