به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، افسانه‌ها در زبان‌های مختلف در قالب‌های گوناگونی مانند اخلاقيات، دين، علم، باورها و فرهنگ کار شده است. بيشترين ميزان ادبياتی که از مردم قديم هر کشوری باقيمانده است مربوط به قصه و افسانه است و قصه‌های امروزی عمر کوتاه‌تری دارند. بر اين اساس وقتی به قصه‌ها و افسانه‌های کشوری نگاه می‌کنيم، می‌توانيم به باورها، تمدن، دين، آيين و فرهنگ آن کشور پی ببريم. افسانه‌ها به خاطر تأثیر زيادی که داشته‌اند هنوز هم استفاده می‌شوند و براساس آنها امروزه فرم‌هایی مانند افسانه نو، علمی‌تخيلي و فانتزی هم شکل گرفته است.
 
در افسانه‌های کشورهای ديگر مانند کشورهای اروپايی هم می‌توان به راحتی به آداب و رسوم و فرهنگ و تمدن اين کشورها پی برد و اگر کسی با دقت آنها را بخواند به راحتی می‌تواند بفهمد مردم اروپا در گذشته به چه روشی زندگی می‌کرده‌اند و چه باورهایی داشته‌اند و چگونه فرزندان‌شان را تربيت می‌کرده‌اند.

حسین فتاحی درباره اهمیت افسانه‌های مردم دنیا گفته است: نکته درخور توجهی که وجود دارد نقاط مشترکی است که افسانه‌های همه مردم کشورهای دنيا دارند و همه آنها جانب مظلوم را می‌گيرند و شکست و نابودی هر بدی مانند شاه بد، شريک بد، همکار بد و ... وجود دارد، همچنين اميد به آينده و پايان خوش، انگيزه داشتن و اميدوار بودن از نقاط مشترک همه افسانه‌هاست.

افسانه‌ها به خاطر تکنيک، گويش و فرم خاصی که دارند می‌توانند تأثيرگذار باشند و در ضمن اينکه پند و اندرز می‌دهند. می‌توانند فرهنگ، تمدن و آداب و رسوم مردم منطقه خودشان را نشان دهند. همان‌طور که در گلستان و بوستان سعدی هم قصه‌هايی هستند که در عين حالی که پندآموز است، آيين جوانی را بيان می‌کند. در کتاب‌های ديگر هم مثل «قابوس‌نامه» آيين کشورداری بيان شده است. حال در این مطلب به معرفی کتاب «داستان‌ها و افسانه‌های مالزی» که معرف کشور مالزی است، می‌پردازیم:
 
کشور مالزی در سال ۱۹۶۳ از اتحاد مالایا، ساداواک، صباح و سنگاپور به وجود آمد. این کشور که بیشتر آن را جنگل‌های پرباران تشکیل می‌دهد در یک منطقه استوایی قرار گرفته است. کوالالامپور پایتخت مالزی و بزرگ‌ترین شهر آن است.
 
بیشتر مردم مالزی، مالزیایی و چینی هستند و در مناطق روستایی پنین‌سولا زندگی می‌کنند. اغلب آنان کشاورز هستند و در مراکزی به نام کامپانگ زندگی می‌کنند. مهم‌ترین عامل در تاریخ مالزی، موقعیت جغرافیایی آن است. ایالات پنین‌سولا در مالزی اقیانوس هند را از دریای جنوبی چین جدا می‌کند. در روزگاران قدیم، پنین‌سولا باراندازی برای تاجران هندی و چینی بود. باستان‌شناسان در منطقه کلانگ و ساحل سلانگار، اشیای فلزی کشف کرده‌اند. این اشیا حاکی از آن است که در ۲۰۰ سال قبل از میلاد، ساحل غربی، مرکز مهم فرهنگی بوده است. فعالیت فرهنگی مردم مالزی بیشتر بر پایه سنت‌های شفاهی است که امروزه نیز در مالزی رایج است. این داستان‌ها را اغلب سالخوردگان به ویژه جادو‌پزشکان (Boomoh) و قابله‌ها (Bidan) تعریف کرده‌اند.
 
برخی از این افسانه‌ها عبارت‌اند از : چرا پلنگ‌ها دم درازی دارند، سلطان بر سر دوراهی، فینچی به نام پیت، شاهزاده خانم کوه افیر، حلزونی به نام سی پیوت، جنگجویی به نام هانگ تیواه، برنج سیاه، کیوسینگ گربه و هاریمان ببر، دریاچه چینی، پیولوتیومان، و سری پاهانگ و... .
 
آنها همچنین دارای عنصر اخلاقی قوی هستند و به شکل خوشایندی تعریف شده‌اند. همچنین بسیاری از داستان‌های ادبیات شفاهی ریشه مشترک دارند. به عنوان مثال در این کتاب می‌توان از داستان غارهای بتو نام برد. این داستان مربوط به منشاء غارهای بتو است که در مالزی در کتابی به نام ناکوداتاگانگ نوشته بودایاوان آمده است. این داستان درباره پسری است که در کودکی ناپدید شده، کاپیتان یک کشتی او را می‌یابد و با خود به سرزمینی دور می‌برد. پسر نزد کاپیتان و خانواده‌اش بزرگ می‌شود و سرانجام با دختر کاپیتان ازدواج می‌کند. او پس از چندی کاپیتان کشتی بزرگی می‌شود و با شجاعتی که از خود نشان می‌دهد با دختر پادشاه وصلت می‌کند. پس از آن، او در پی ماجراهایی سر از زادگاه خود درمی‌آورد و در آنجا پدر و مادرش را که مردمی فقیر هستند و می‌خواهند با او دیدار کنند، نمی‌پذیرد. در نتیجه به نفرین مادر گرفتار آمده، در رودخانه غرق می‌شود.
 
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم:
در دامنه‌های کوه بلندی، پسری به نام سی‌تاگانگ با پدر و مادرش، سی تالانک و سی دروما زندگی می‌کرد. این کوه، مرز ایالت‌های پاهانگ در شرق و سلانگور در غرب بود. در دامنه‌های غربی این کوه دریاچه‌ی زیبایی قرار داشت که در آب آبی آن ماهی‌های بسیاری زندگی می‌کردند. گاهی‌وقت‌ها ماهی‌ها روی آب می‌آمدند، هوای تازه تنفس می‌کردند و حباب‌های کوچکی پشت سرخود بر سطح آب برجا می‌گذاشتند و بار دیگر برای پیدا کردن یک محل امن، به اعماق آب فرو می‌رفتند.
سی‌تاگانگ هر روز با بچه‌های محله بازی می‌کرد. بچه‌ها، گاهی برای تهیه‌ی غذا به شکار می‌رفتند و گاهی هم در دریاچه‌ها ماهیگیری می‌کردند. اگر شانس می‌آوردند و ماهی‌های زیادی می‌گرفتند، خوشحال و خندان وآوازخوانان به خانه می‌رفتند تا صید خوبشان را نشان دهند.
 
کتاب‌های قاصدک (واحد کودک و نوجوان مؤسسه نشر و تحقیقات ذکر)، کتاب «داستان‌ها و افسانه‌های مردم مالزی» نوشته زکریا بن هیتام با ترجمه زهره گرامی و بازنویسی حسین فتاحی را در ۹۶ صفحه، شمارگان دو هزار نسخه و به بهای ۳۸ هزار تومان منتشر کرده است.