به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، محمدمهدی عبداللهی در این شعر آورده است:

دلم سوخت در لابه‌لای خبرهای غمبار

که غم پشتِ غم پشتِ غم روی قلبم شد انبار

دلم سوخت در جنگل مه در آن برف و بوران

دلم سوخت چون بالگردی که افتاده از کار

دلم سوخت از داغ سنگین و سرد جدایی

دلم سوخت یکباره از داغ چندین سپیدار

رئیسیِ مظلوم شد زائر آسمان‌ها

و دنیا به روی سرم تا همیشه شد آوار

دلم سوخت از زخم نامهربان‌ها برایت

دلم سوخت از طعنه‌های رفیقان بیمار

چه بسیار تهمت شنیدی و چیزی نگفتی

نهان دلت را نگفتی به جز با علمدار

که آزار دادند روح تو را نارفیقان

برای تو ای جان! دل رهبرم سوخت هر بار

عجب روزگار عجیب و غریبی ست امّا

دگر بس کن ای روضه‌خوان از دلم دست بردار

شهیدان پرواز اردیبهشت‌اند آری

شهیدان خدمت همان خادمان سبکبار