به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، محمد علی بهمنی؛ شاعری که از نسل رویا بود و آفتاب، شاعری که زندگی‌اش در مصراع‌های کوتاه ماندگار شد، شاعری که در فقدانش غزل و ترانه ایرانی جای خالی او را همواره احساس خواهد کرد، به خاطره‌ها پیوست.

شامگاه جمعه، نهم شهریور؛ عباس سجادی سخنگوی ستاد پیگیری وضعیت حال محمدعلی بهمنی، با اعلام خبر درگذشت این شاعر، آخرین لحظات آسمانی شدن این شاعر را اینگونه توصیف کرد: علی رغم اینکه در آخرین لحظات پزشکان تلاش کردند با احیای قلبی وضعیت حال استاد را به پایداری برسانند اما پس از دوبار احیای قلبی این مهم میسر نشد و استاد محمدعلی بهمنی در شامگاه جمعه، نهم شهریور، حوالی ساعت ۲۳ ماه آسمانی شد.

سروده‌ای ماندگار از محمد علی بهمنی؛

من زنده بودم اما انگار مرده بودم

از بس که روزها را با شب شمرده بودم

یک عمر دور و تنها، تنها به جرم اینکه

او سرسپرده می‌خواست ‚ من دل سپرده بودم

یک عمر می‌شد آری در ذره‌ای بگنجم

از بس که خویشتن را در خود فشرده بودم…

محمدعلی بهمنی، علاوه بر سرایش غزل، ترانه تعدادی از آلبوم‌های موسیقی و سریال‌های تلویزیونی را سروده است؛ «هوای حوا» (ناصر عبداللهی)، «چه آتش‌ها» (همایون شجریان) و «پرده نشین» (علیرضا قربانی) از جمله آثار ماندگار این استاد ادبیات ایران است.

زمان آیین تشییع این شاعر بزرگ معاصر در تهران و تدفین او در بندرعباس به‌زودی به اطلاع عموم خواهد رسید.