به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، جلسه کارگاه «شب‌های پروانه‌ای» پنج‌شنبه (۱۹ مهرماه) در خانه نیکدل تبریز برگزار شد. کارگاه شعر «شب‌های پروانه‌ای» همزمان با بزرگداشت روز حافظ با حضور ناصر پروانی شاعر و نویسنده و حضور معاونین منطقه هشت تبریز، استاد عبدالمحید نجفی نویسنده، چند تن از شعرای تبریز و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی برگزار شد.

ناصر پروانی ضمن خیرمقدم به حضار و دانشجویان و تبریک روز حافظ بیان داشت شهریار، شاعر بزرگی است که در اکثر قوالب شعری شعر گفته و اشعارش را برزبان ها جاری نموده است.

او ادامه داد: شهریار سی و چند هزار بیت شعر دارد که از میان این سی و چند هزار بیت، حدود ۲ هزار بیت فارسی و ترکی وجود دارد که واقعاً از عهده شاعران عادی خارج است و همین ابیات نبوغ شهریار را به طور واضح نشان می‌دهد.

پروانی مطرح کرد بی شک او با غزل های خود، پس از چند قرن، جانی تازه به این قالب خوش شکل شعر فارسی بخشید، تا آنجا که می توان ادعا نمود که او خلا طولانی که با رفتن خواجه شیراز در غزل ایجاد شد که حتی شاعران سبک هندی با تمام ذوق و قریحه نازک خویش، موفق به پرکردنش نشدند، پر کرد. شهریار در غزل بیشتر به ترنم عواطف، احساسات و تجربه‌های عاطفی خودش پرداخته است. جوهره غزل هم عشق است و شهریار هم به راستی عاشق بوده و اصلاً عاشق متولد شده است. به همین دلیل چیزی جز تجربه‌ها و شور و شیدایی‌های او انعکاس پیدا نکرده است و در نتیجه تشخص شعرش در همین نکته است.

او اضافه کرد: غزل هایش برای روزگار خود چیزی تازه و بدیع است. زبانی ساده و صمیمی دارد که گاه حتی با اصطلاحات عامیانه چاشنی می خورد، شور و حال و صمیمیت و سادگی و شیرین زبانی در غزل هایش موج می زند و بی شک او حال و هوای تازه ای را در غزل وارد کرد، به گونه ای که می‌توان گفت: شهریار شاعری عاشق است که عشق و شوریدگی و دل بستگی های عاطفی، ویژگی شعر اوست و غزل های او همچون غزل های حافظ، دنیای رنگین عشق با همه ابعاد گوناگون آن، از دلبستگی و شیدایی، دیدار، جدایی، وصل، هجران، بیم وامید، گله و شکایت و… آکنده است، ضمن اینکه از تصنع و تکلف های رایج غزل گذشتگان دور است. شهریار، در غزل های عارفانه اش به ناگاه ترک تن می کند و روی دل با معشوقی می‌نهد که تنهایی اش از جاذبه های مقاومت ناپذیر اوست.

پروانی گفت: اما آنچه قابل توجه و تعمق است، اینکه عشق و ارادت شهریار به حافظ، عمیق و جدایی ناپذیر است، شهریار، حافظ را مرید، مقتدا، پیر، مرشد و الگوی خود در شعر و حتی در نوع نگرش به زندگی خود نام می برد، شهریار، نخستین قدم های خود را در شعر، برجای پای خواجه رند شیراز می نهد، تخلص خود را از دیوان او به تفأل می ستاند و پس از آنکه خود رهرو تیزگام این طریق نه چندان هموار می شود، نیز خواجه را به عنوان چراغ دار و پیشوای خود از یاد نمی برد و در دیوان و دفتر او هیچکس به نام و اندازه حافظ ورد زبان او نبوده است.

در ادامه جلسه او بیان داشت: اما آنچه قابل توجه و تعمق است، اینکه عشق و ارادت شهریار به حافظ، عمیق و جدایی ناپذیر است، شهریار، حافظ را مرید، مقتدا، پیر، مرشد و الگوی خود در شعر و حتی در نوع نگرش به زندگی خود نام می برد، شهریار، نخستین قدم های خود را در شعر، برجای پای خواجه رند شیراز می نهد، تخلص خود را از دیوان او به تفأل می ستاند و پس از آنکه خود رهرو تیزگام این طریق نه چندان هموار می شود، نیز خواجه را به عنوان چراغ دار و پیشوای خود از یاد نمی برد و در دیوان و دفتر او هیچکس به نام و اندازه حافظ ورد زبان او نبوده است.

در خلال برنامه دانشجویان و حضار به شعرخوانی فارسی و آذری پرداختندو همچون تمام نشست های شب های پروانه ای ناصر پروانی ضمن بیان نکات آموزشی شعر در خصوص راه و رسم زندگی و انسان دوستی صحبت کردند