به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، نشست طرح طوفان ۲ با عنوان «هنر و تأملاتی در آثار هنری با موضوع غزه»، توسط پژوهشکده فرهنگ و هنر اسلامی، عصر روز گذشته در سالن اوستای حوزه هنری برگزار شد. این برنامه با حضور سعید فرجی؛ عکاس و مستندساز با گفتاری درباره عکس «بیمارستان ناصر» از محمد سالم، مسیحا ربیعی؛ طراح و مدرس دانشگاه با گفتاری دربارۀ نقاشی «شهید» از مرامعلی، محسن صفایی‌فرد؛ کارشناس موسیقی با گفتاری دربارۀ قطعۀ «تلک قضیه» از گروه کایروکی و مجتبی مجلسی؛ طراح و ایده‌پرداز با گفتاری دربارۀ اجرای «به خانه رفتن» از مایک پار و محمدرضا وحیدزاده؛ منتقد و پژوهشگر هنر با گفتاری دربارۀ اثر خلق نشده از بنکسی برپا شد.

در ابتدای این برنامه محمدرضا وحیدزاده، منتقد و پژوهشگر هنر در شرح اثر خلق نشده از بنکسی، گفت: این هنرمند، کار خود را در گمنامی در انگلستان شروع کرد، اما به تدریج آنقدر رشد کرد که طبق نظرسنجی عمومی به محبوب‌ترین هنرمند بریتانیا تبدیل شد.

وی در ادامه اظهار داشت: این هنرمند که آثارش از مسائل اعتراضی خالی نبوده و همواره به مسأله فلسطین توجه داشته، بعد از جنگ غزه، روی توده میلگرد درهم تنیده‌ای، عکس یک گربه را طراحی کرد. آن را در صفحه شخصی‌اش قرارداد و نوشت «من دیدم مردم دنیا بیشتر از تصاویر مظلومیت مردم فلسطین، به تصاویر بچه گربه‌ها علاقه دارند من هم این تصویر را می‌گذارم که مردم دنیا از تماشای آن لذت ببرند.

این پژوهشگر گفت: حال سوال این است، در یک سال گذشته بنکسی کجاست؟ وی که به عنوان گرانترین هنرمند جهان همیشه نسبت به مسأله فلسطین واکنش نشان داده، در یک سال اخیر نسبت به امروز غزه سکوت کرده و نه تنها بنکسی که دنیا در برابر آن سکوت کرده است و فضای رسانه و دنیای هنری دارد با بی‌اعتنایی از کنار آن می گذرد، نکته مهم در این امر قدرت هاضمه نظام سرمایه داری است که هر کسی و هر چیزی به خط قرمز این نظام نزدیک شود را می‌بلعد.

در ادامه برنامه، مجتبی مجلسی؛ طراح و ایده‌پرداز درباره اجرای «به خانه رفتن» از مایک پار این طور توضیح داد: ما اکت هنرمند را نداریم و نمی‌توانیم قضاوتی کنیم اما بازخوردهای رسانه‌های خارجی به این اثر و در کنار آن محرومیت این هنرمند در استرالیا قابل توجه است، چرا که در این سکوت و دستور اجباری و همگانی به دنیا که حرفی در مورد جنایات اسرائیل عنوان نشود، هنرمندی چون مارک، اثری مثل «به خانه رفتن» را خلق می‌کند آن هم در شرایطی که که خود یک دست ندارد و همین شرایط و پرفورمنس در واقعی تر کردن ارائه هنرش موثر بوده و قدرمندترش می‌کند.

در ادامه برنامه سعید فرجی؛ عکاس و مستندساز درباره عکس «بیمارستان ناصر» از محمد سالم اظهار داشت: برای ما در عرصه عکاسی بحران فعالیت می کنیم، ماجرا کمی پیچیده تر و عمیق تر از زمان ثبت و انتشار این عکس است. محمد سالم عکاس فلسطینی است که برای رویترز کار می کند و این نکته‌ای است که باید به آن توجه ویژه‌ای کرد.

وی در ادامه با مرور تاریخ عکاسان برجسته فلسطین و فراز و فرود آنها در انعکاس رسانه‌ای اتفاقات در فلسطین اظهار داشت: امروز آثار مهمی که از فلسطین به دست ما می رسد از کانال غربی ها عبور می کند اما باز اتفاق بزرگ در طوفان الاقصی افتاد؛ اینکه طوفان الاقصی یک تصمیم کاملاً فلسطینی است. آنها خود مولف هستند و رسانه کاملاً بومی است.

این مستندساز ادامه داد: اما با وجود نگرانی بزرگ و همیشگی جامعه رسانه ای، گاهی قدرت یک عکس بیشتر از یک رسانه است، حال این عکس محمد سالم به نماد ظلم به فلسطین در جهان تبدیل شده است. این آن مادری است که جهان در کفن و مورد ظلم را در آغوش گرفته است.

وی تاکید کرد: با وجود اهمیت نوشته و زیرنویس درباره عکس‌ها، من معتقدم برای این عکس نباید زیرنویس نوشت، بلکه باید آن را نگاه کرد. این عکس از مرز هنر عبور کرده است، این عکس از محمد سالم هم عبور کرده دیگر متعلق به محمد سالم هم نیست، در واقع هنر او از خودش هم عبور کرده است.بر اساس این گزارش، محسن صفایی‌فرد؛ کارشناس موسیقی به ارائه توضیحاتی دربارۀ قطعۀ «تلک قضیه» پرداخت.

در ادامه مسیحا ربیعی؛ طراح و مدرس دانشگاه گفت: وقتی در آثار بزرگ جهان نگاه می کنیم خالقان همه این آثار در وضعیت مرزی به سر می برند.حال یکی از کسانی در چنین شرایطی قرار گرفته مرامعلی است. او در آثار ابتدایی‌اش هنرمند خیلی معمولی بوده و فضاهای مختلف و طبیعت های بی جان را نقاشی می‌کرده است.

از یک جایی به بعد، این خانم هنرمند درگیر وضعیت مرزی می‌شود، دنیای سانتی مانتال هنری خود را رها کرده و به سمت جنگ می‌رود و در عین حال نگاهش به جهان و فرم نقاشی و قلم زدن او هم عوض می شود.

ما در آثار او دیگر با جلوه‌های نور مواجه نیستم و با ضربه های محکم ناشی از تجربه‌های این تنش‌ها مواجهیم. دیگر برای او فرقی نمی کند جهان فردی‌اش بهم ریخته و این موقعیت جدید، هنرمند جدید را ساخته است و هر چقدر پیش می رود نگاه و ترکیب بندی او تغییر می کند، تنش‌ها را منعکس می‌کند و در نهایت در تابلوی «شهید» او نوع ترکیب بندی و فضا و شور را می‌توان دید.