به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در شیراز، از ظهر شنبه اول اردیهشت ماه نشست های سعدی پژوهی در مرکز فرهنگی سعدی آغاز بکار کرد که کمالی سروستانی در نخستین نشست گفت: سعدی مسافر آفاق وانفس در باب سوم گلستان در فواید سفر آورده است: «فواید سفر بسیار است. از نزهت خاطر و جرّ منافع و دیدن عجایب و شنیدن غرایب و تفرّج بلدان و مجاورت خلّان و تحصیل جاه و ادب و مزید مال و مکتسب و معرفت یاران و تجربت روزگاران؛ چنان‌که سالکان طریقت گفته‌اند:
تا به دکّان و خانه در گِرَوی / هرگز ای خام، آدمی نشوی
برو اندر جهان تفرّج کن / پیش از آن روز کز جهان بروی»
وی افزود: سفر کردن، خلق یک گردش است. حرکتی در فضا، برای فهم یک مکان. یک واقعه و یک فرهنگ. سفر گشاینده روح است و اندیشه. سفر موجب کشف است و عبور از تنگ‌نظری و تعصب. سفر حرکتی است در زمان برای شناخت یک مکان. سفر لذت گردشگری است و تعالی کاوشگری.
بسیار سفر باید تا پخته شود خامی / صوفی نشود صافی تا درنکشد جامی
به گفته این سعدی پژوه، سفرنامه‌ها رهاورد سفرند. سفرنامه‌ها، تبلّور نخستین آشنایی‌های بین فرهنگی است. سفرنامه‌ها یکی از مهمترین محمل‌های آگاهی از سایر فرهنگ‌هایند. سفرنامه‌ها روایت «دیگری» از ماست. «در حیات اجتماعی و فرهنگی انسان‌ها، مقوله «دیگری» همیشه مسئله و دغدغه بسیار مهمی بوده است. فرهنگ‌های انسانی برای تعریف خویشتن، همیشه نیازمند «دیگری‌ها» بوده است، اما همزمان، برای سایر فرهنگ‌ها، همیشه نقش «دیگر بود» فرهنگی را داشته است… در تاریخ همیشه افرادی بوده‌اند که نقش واسطه‌های این فهم در بسترهای میان فرهنگی را ایفا کرده‌اند. سیاحان و سفرنامه‌نویسان، مهمترین واسطه‌های تجربه دیگری بوده‌اند».
وی ادامه داد: سفرنامه‌نویسان در برخورد با فرهنگ و جامعه ایرانی وجوهی را دیده‌اند که ایرانیان به‌دلیل زیست با آن، قادر به دیدن آن نبوده‌اند. همان‌طور که نگاه بیرونی را می‌توان به غرض‌ورزی و بدفهمی و حتی نفهمیدن متهم کرد، نگاه درونی را هم می‌توان به تعصب و کلیشه‌های ارزشی و خودشیفتگی متهم کرد.
مدیر مرکز سعدی شناسی عنوان کرد: هم‌چنین سفرنامه‌ها منبعی غنی برای شناخت تاریخ و فرهنگ ایران هستند و توجهی که رشته‌های علوم اجتماعی مانند جغرافیا، تاریخ، انسان‌شناسی، جامعه‌شناسی و روانشناسی، در روزگار ما، به سفرنامه‌ها کرده‌اند، نشان‌دهندۀ این اهمیت است.
وی با بیان اینکه سفرنامه‌ها آمیزه‌ای از خاطره‌نویسی، تاریخ‌نویسی، مقاله‌نویسی، داستان‌نویسی، شعر، یادداشت‌های کوتاه و روایت زیبایی‌ها و زشتی‌ها هستند، ادامه داد: تمام این فعالیت‌ها در حوزه سفر و سفرنامه‌نویسی، ناچار در سایر اشکال نوشتار بازتاب داشته است. بررسی تاریخی سفرنامه‌ها نشان می‌دهد که از زمان سقوط ساسانیان تا سفر مارکوپولو ونیزی به ایران، در دوران ایلخانان مغول، در قرن سیزدهم میلادی (هفتم هجری) هیچ سفرنامه‌ای در مورد ایران در دست نیست.
کمالی سروستانی خاطرنشان کرد: اگرچه در دوران اسلامی جغرافیادانان و مورخانی چون استخری در مسالک و ممالک، احمد جیهانی در اشکال‌العالم، احمد مقدسی در احسن‌التقاسیم فی‌معرفه‌الاقیم، محمود قزوین در آثارالبلاد و اخبارالعباد گزارش‌هایی را از شهرهای ایران از جمله شیراز ثبت کرده‌اند.
وی اضافه کرد: امام مهمترین سفرنامه قرن هشتم هجری که در آن ذکر شیراز به تفصیل رفته است سفرنامه ابن‌بطوطه سیاح مراکشی که در زمان شیخ ابواسحاق هم روزگار حافظ به شیراز آمده است. او در سفرنامه خود که اولین گزارش ثبت شده در سفرنامه‌ها در مورد سعدی و آرامگاه اوست می‌نویسد: «از مَشاهدی که در بیرون شهر شیراز واقع شده، قبر شیخ صالح معروف به سعدی است که در زبان فارسی سرآمد شاعران زمان خود بوده و گاهی نیز در بین سخنان خویش شعر عربی سروده است. مقبرة سعدی زاویه‌ای دارد نیکو با باغی نمکین که او خود در زمان حیات خویش بنا کرده و محل آن نزدیک سرچشمة نهر معروف رکن‌آباد است و شیخ در آنجا حوضچه‌هایی از مرمر برآورده که برای شستن لباس می‌باشد. مردمان از شهر به زیارت شیخ آمده، پس از خوردن غذا در سفره‌خانة شیخ و شستن لباس‌ها مراجعت می‌کنند و من خود نیز چنین کردم. رحمت خدا بر او باد».
کمالی سروستانی یادآور شد: با برآمدن صفویان کاروان مسافران غربی با انگیزه‌های سیاسی، تجاری و مذهبی به ایران به راه می‌افتد. براساس پژوهش‌های انجام شده بیش از ۲۰۰۰ سفرنامه از قرن چهاردهم میلادی (قرن هشتم) تا قرن بیستم (قرن چهاردهم) در کشورهای غربی منتشر شده است که از این میان بیش از ۴۰۰ سفرنامه به فارسی ترجمه شده است.
وی افزود: در بررسی اجمالی این سفرنامه‌ها در بیش از ۱۲۰ سفرنامه بخشی را به شهر شیراز اختصاص داده‌اند. که از این میان در سفرنامه‌ها به‌گونه‌ای به سعدی و آرامگاه او پرداخته‌اند بیشترین سفرنامه‌ها مربوط به دوران قاجاریه است و پس از آن صفویه، پهلوی و زندیه.
سفرنامه‌نویسان با توجه به علاقه و دانش و مأموریت خود از منظرهای گوناگون به سعدی پرداخته‌اند که به اجمال می‌توان آنان را این‌گونه برشمرد: شخصیت و آثار سعدی، آرامگاه سعدی، حوض ماهی، نقاشی سعدی در هفت‌تنان، مقایسه آرامگاه سعدی و حافظ و نیز شیراز و سعدی.
به گزارش ایبنا؛ در ادامه سلسله نشست های سعدی پژوهی که در شیراز به مناسبت یادروز شیخ اجل برپاست، میرجلال‌الدین کزازی درباره «سعدی و رزمنامه» و زرین‌التاج واردی درباره «معرفت و محبت در نگاه سعدی و روزبهان» سخنرانی کردند.
نظر شما