ژاله آموزگار در گفت‌وگو با خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، اظهار کرد: خبر درگذشت بدرالزمان قریب خبر غم‌انگیزی بود؛ این اتفاق برای جامعه فرهنگی کشور غم بزرگی است. البته این جور آدم‌ها با فعالیت‌هایی که انجام داده‌اند، مساله حضور فیزیکی‌شان از بین می‌برند؛ چراکه به قدری آثار گرانقدری دارند که در حقیقت انگار همیشه زنده هستند.
 
وی ادامه داد:‌ بدرالزمان قریب به نسلي تعلق دارد كه پس از دانش آموختگی در خارج از كشور، برای خدمت به كشور بازگشت. طی ساليانی كه در دانشگاه مشغول به خدمت بوده‌ام، در كنار بزرگان بسياری فعاليت كرده‌ام كه بدرالزمان قريب يكی از آن بزرگان است که از این همکاری لذت بردم.
 
این فارغ‌التحصیل زبان‌های باستانی با اشاره به دلایل بازگشت بدرالزمان قریب به کشور گفت: او بازگشت تا دین خود را به مردم ایران ادا کند و خوشبختانه با آغوش باز پذیرفته شد. باید توجه داشته باشیم که موقعیت‌ها و موفقیت‌های بدرالزمان قریب آسان به دست نیامد و درست است که او از هوش و استعداد ذاتی بهره‌مند بوده اما بسیاری دیگر هم چنین استعدادی را داشته‌اند که از آن بهره‌ای نبرده‌اند.

                     

وی افزود: او خوش‌شانس بود که محضر استادانی را درک کند که دغدغه‌هایشان چاپ مقاله در ISI و مجلات علمی پژوهشی نبود. استادانی با علم فراوان و با آثار درخشان و ماندنی که دغدغه علم داشتند، نه رتبه والا. قریب از آنها بسیار آموخت و با پشتوانه‌ای از دانسته‌های لازم و با کوله باری از فرهنگ غنی این سرزمین  به کشورش خدمت کرد.

آموزگار در پایان در توضیح آثار زنده‌یاد قریب گفت: بدرالزمان قریب آثار بسیار درخشانی از خود بجای گذاشته است که مهم‌ترین آن «فرهنگ سغدی» است. زمانی که این اثر ارزنده منتشر و به عنوان کتاب سال برگزیده شد، ما همگی به خود بالیدیم؛ چون این رویداد نشان درخشنده از فرهنگ ریشه‌دار این سرزمین بود و پاسخی محکم به کسانی که با نگاهی نه چندان مهربانانه به ادبیات باستانی ما می‌نگرند.