به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، هفت ماه از شیوع کووید 19 در جهان می‌گذرد، اما هنوز چهره این ویروس موذی تا اندازه زیادی ناشناخته مانده و هر روز ویژگی‌ها و علائم جدیدی از این بیماری بروز پیدا می‌کند. با وجود وسعت و شدت بیماری و تعداد بالای مبتلایان و فوتی‌ها، هنوز بسیاری از مردم آنطور که باید این ویروس و خطر مبتلا شدن را جدی نگرفته و اعتقاد چندانی به رعایت پروتکل‌های بهداشتی ندارند. تا زمان یافتن درمان قطعی و در دسترس قرار گرفتن واکسن، تنها راه مبارزه با این ویروس، رعایت جدی و کامل پروتکل‌های بهداشتی به‌ویژه استفاده از ماسک، رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی و عدم حضور در تجمعات است.
حتی نوشیدن آب برایم تلخ و ناگوار بود
فرهاد تیمورزاده؛ پزشک عمومی و مدیرمسئول انتشارات تیمورزاده که چند هفته پیش به این ویروس مبتلا و هفته‌های سختی را در مبارزه با این بیماری پشت‌سر گذاشته، در تشریح روند بیماری خود به خبرنگار ایبنا، بیان کرد: پنجشنبه 12 تیرماه با شواهد بالینی مانند تب، لرز گاهگاهی و حال عمومی که رو به بدتر شدن می‌رفت، متوجه ابتلا به کرونا شدم. به‌تدریج و ظرف 24 ساعت درد بدن به علائم اضافه شد، دردی که در حال شدت‌گرفتن بود. سرفه و تنگی نفس وجود نداشت. کم‌کم بی‌قراری و بی‌اشتهایی هم به علائم قبلی اضافه شد. نیمه‌شب جمعه 13 تیرماه، بدخوابی برای من که همیشه خواب آرامی دارم، بهت‌آور بود. در کنار ناله‌‌های عصر و شب از درد، بی‌اشتهایی گسترش پیدا کرد. به یاد ندارم در 57 سال زندگی‌ام، دچار بی‌اشتهایی و بی‌میلی به غذا حتی در بیماری شده باشم. اما این‌بار داستان، متفاوت از همه تجربه‌های بیماری طول عمرم بود، حتی نوشیدن آب برایم تلخ و ناگوار می‌نمود.
وی در پاسخ به این سوال که «آیا نیازی به اقدام تشخیصی خاص یا مراجعه به بیمارستان و انجام سی‌تی اسکن یا تست‌های پزشکی بود یا نه؟»، گفت: به یاد سفارشات استاد دکتر عبدالحمید حسابی در جشن فارغ‌التحصیلی‌مان از مقطع پزشکی عمومی در سال 72 افتادم: «به بالین بیمار و تشخیص خود بیشتر اعتماد کنید و اینقدر بیماران را به آزمایشگاه، رادیولوژی، سی‌تی‌اسکن و ام آر آی نفرستید! به پنجه‌های طلایی خود تکیه کنید و به شرح‌حال از بیمار و معاینه وی.» من که با شواهد بالینی خودم و سابقه این چند روز ابتلای سریع 8 عضو دیگر خانواده‌ام نیز در سه خانه متفاوت به کرونا با همین علائم اطمینان داشتم، دیگر چرا سی تی؟ چرا تست حلق؟ چرا اندازه‌گیری ایمونوگلوبولین‌ها؟ که تازه تا یک هفته در خون قابل اندازه‌گیری نیستند!
مگر کرونا داروی اختصاصی دارد؟
این ناشر تخصصی کتاب‌های حوزه سلامت و پزشکی، درباره استفاده از داروهایی مثل تامی فلو، هیدروکسی‌کلروکین، آزیترو‌مایسین، رمدسیویر و فاویپیراویر نیز افزود: اینها داروهای چند ده‌میلیونی ناصرخسروهستند! مگر بارها و بارها نخوانده بودیم که بیماری ویروسی دارو ندارد و باید دوره بیماری طی شود؟ چرا دارو؟ اصلا مگر کرونا داروی اختصاصی دارد؟ اگر دارد، چرا در دنیا صدها هزار نفر تاکنون فوت شده‌اند؟ مگر سال‌ها در عفونت‌های ویروسی درمان علامتی نمی‌کردیم؟ برای تب، استامینوفن و برای درد، ضد دردی همانند ناپروکسن. پس اکنون چه نیازی است به دارویی جز این دو؟
تیمورزاده ادامه داد: درد و حال بد و بی‌قراری رو به افزایش و قرص جوشان ویتامین C نیز بدمزه و ناخوشایند بود. چند اقدام مهم را در اولویت قرار دادم: 1- قرنطینه خانگی 14 روزه؛ در هر سرماخوردگی سختی محال بود بیش از یک روز استراحت کنم، اما این کروناست و با کسی شوخی ندارد و اگر بخواهی هم نمی‌توانی از جایت بلند شوی. 2- فاصله‌گذاری با اعضای خانواده با وجود اینکه آنان نیز پیش از من مبتلا شده بودند. 3- شستشوی مداوم دست‌ها هر زمان که نای برخاستن داشتم. 4-تفکیک محل خواب و بستر استراحت در منزل از دیگران با فاصله حدود پنج متر. 5- دارودرمانی: الف) استامینوفن هر 6 ساعت برای کنترل تب و پاشویه با آب ولرم. برای تسریع در پایین آوردن تب می‌توان از شیاف استامینوفن استفاده کرد. ب) ناپروکسن هر 12 ساعت برای کنترل درد.
ظرف 10 روز 10 کیلو کاهش وزن داشتم
وی در ادامه شرح وضعیت خود گفت: هیچ دقیقه‌‌ای آرام نداشتم. به معنای واقعی کلمه ناآرام و بدحال بودم، با بی‌میلی مفرط به هر خوردنی و نوشیدنی و میوه و کمپوت و حتی چای برای منِ آذری! کاهش وزنم شروع شد. ظرف 10 روز 10 کیلو کاهش وزن پیدا کردم. حتی از دیدن غذا و خوراکی احساس بد و ناخوشایندی پیدا می‌کردم. خوابیده ناراحت، نشسته ناراحت، در حال راه رفتن ناراحت، ناراحت و بدحال، بدحال، بدحال.
این ناشر تأکید کرد: با اعتماد به دانش نسبی خودم و توصیه اساتیدم، خود را اسیر آزمایشات بی‌نتیجه و داروهای بی‌فایده و تبلیغات و شلوغ‌بازی‌های دارویی خبری نکردم.
تیمورزاده افزود: از روز پنجم، توان ایستادن برای نماز را نداشتم و نمازهایم را نشسته روی صندلی می‌خواندم. اما از روز دهم به بعد، نشانه‌های بهبودی آغاز شد. خواب شبانه به قدر 2 تا سه ساعت و یک یا دو ساعت بیداری و بی‌قراری اتفاق افتاد و کم کم طول خواب عمیق افزایش پیدا کرد. طول دوره تب کاهش پیدا کرد، طول دوره درد و بدحالی به تدریج روبه کاهش گذاشت. آرام آرام نوشیدن مایعات و آب از یک زهرمانند تلخ به یک مایع قابل بلع ممکن شد. خوردن غذا در حد چند قاشق غذای مورد علاقه با بی‌علاقگی امکان‌پذیر شد.
در بازگشت به کار عجله نکنید
وی گفت: روز چهاردهم می‌توانستم آب و شربت را با میل بنوشم و غذا در حد یک پیش‌دستی میوه‌خوری بخورم و چند ساعت به آرامی و بدون درد بخوابم، اما هنوز به علت بی‌حالی و ضعف نمی‌توانستم به دفتر کارم بروم. اما به مرور بهتر شدم.
این پزشک با تأکید بر اینکه پس از بهبودی نسبی نباید در بازگشت به کار و زندگی عادی عجله داشت، اظهار کرد: خوشبختانه در این بیماری، ریه من درگیر نشد، ولی با بی‌اشتهایی مطلق مواجه بودم. به معنای واقعی خواب و خوراک نداشتم. شنبه 28 تیرماه، بعد از هفته‌ها سر کار رفتم، ولی پشیمان شدم. الزاما نباید توقع داشت فرد بعد از 14 روز بهبود یافته و بتواند به محل کار و زندگی عادی بازگردد. این بیماری بسیار سخت است، سخت‌تر از چیزی که به‌نظر می‌رسد. این بیماری در اشخاص و بدن‌های مختلف، رفتار و پاسخ‌های متفاوتی دارد و جزئیات بیماری افراد شبیه هم نیست. اصطلاحی که دکتر نمکی برای آن به‌کار برده، واقعا درست است؛ «شتر گاو پلنگ».
تیمورزاده ادامه داد: افرادی هم که ریه آنها درگیر شده، ابتدا می‌توانند با استفاده از دستگاه ساده «پالس اُکسیمتر» اشباع اکسیژن خون شریانی را اندازه‌گیری کنند. اگر بالاتر از 93 باشد به این معنی است که ریه مشکلی ندارد. اگر کمتر از 90 هم بود، باز هم شاید به بیمارستان و بستری نیازی نباشد. در صورت توان مالی می‌توان با تهیه کپسول اکسیژن در منزل اکسیژن موردنیاز را دریافت کرد، بیماران هرچه از محیط‌های بیمارستانی دور باشند بهتر است، مگر اینکه با توجه به شرایط بیمار نیاز به مراجعه به بیمارستان باشد. اگر بیمار بتواند آب و غذا و میوه و سبزیجات تازه استفاده کند، بهترین کار است. البته در بیشتر موارد، بیماران مبتلا بی‌اشتهایی کامل دارند.
کرونا، دارو و واکسن ندارد
وی گفت: مردم نباید بترسند، بجای ترسیدن احتیاط کنند. در حال حاضر، اهمیت فاصله‌گذاری اجتماعی حتی از زدن ماسک هم بیشتر است. دولت هم باید شهرها را خلوت و تردد‌ها را کم کند. اکنون اولویت اصلی ما مقابله با کروناست، نه بحث آلودگی هوا! هرکدام به سهم خودمان باید به سمتی حرکت کنیم که این‌همه آدم از خانه بیرون نیایند و در شهر تردد نکنند. جان مردم شوخی‌بردار نیست. در شرایط فعلی اتخاذ سیاست‌هایی که فاصله‌ها را افزایش دهد، اهمیت دارد.
مدیرمسئول انتشارات تیمورزاده در پایان چند توصیه به مردم داشت: کرونا دارو ندارد، باور نکنید این اسامی دهان‌پرکن را! کرونا واکسن ندارد، بی‌جهت منتظر نمانید. کرونا اما پیشگیری دارد و فقط و فقط پیشگیری دارد، با 3 تا دبلیوی ساده ولی استثنایی: Wear a Mask، Wash Your Hands، Watch Your Distance.
در این زمینه در ایبنا بخوانید
ویروس کرونا منتظر یک لحظه غفلت ماست
آرزوی یک نفس کشیدن ساده را داشتم
بدترین چیز درباره کرونا دست‌کم گرفتن آن است
شنبه ۱۱ مرداد ۱۳۹۹ - ۱۳:۳۸
نظر شما