جوان آراسته با بیان اینکه محتوا بدون فرم وجود ندارد و باید نسبت به فرم متعهد باشیم، گفت: برای دادن محتوا به مخاطب به قالب و فرم نیاز داریم.
وی با بیان اینکه نویسندهها در استفاده از فرم سه دسته هستند، افزود: گروه اول با بیتعهدی به فرم مینویسند و وقتی نقدشان میکنیم، میگویند به فروش میرود و مخاطب دارد، بدون فرم مینویسند و درواقع به مخاطب دروغ میگویند. دسته دوم قدرت فرم را میفهمند و محتوا برایشان مهم است و دسته سوم نیز تکنیک را نمیبینند بلکه ماجرا را میبینند و تعریف میکنند.
در پایان این کلاس جوان آراسته با بیان اینکه نویسندگان، روانشناسان دانشگاه نرفتهاند، عنوان کرد: نویسنده نسبت به جهان اطراف درک بهتری دارد، مصادیقی را که در جهان اطراف میبیند بهخوبی درک میکند و بهواسطه همین درکی که از جهان دارد، یک جهان خَلق میکند.
![](/images/upload/0435/images/n00325883-b.jpg)
نقش کهنالگوها در تولید شخصیت داستانی
همچنین، معصومه امیرزاده در کلاس نقش کهنالگوها در تولید شخصیت، با بیان اینکه کارل گوستاو یونگ، فیلسوف و روانپزشک اهل سوییس معتقد است، انسان ناهشیار شخصی و ناهشیار جمعی دارد، گفت: ناهشیار شخصی با هدایت کردن افکار و رفتار به شیوههای مختلف، تعیین میکند فرد چگونه دنیا را درک کند و ناهشیار جمعی مخزن قدرتمند و کنترلکننده تجربیات نیاکانی است.
وی با تاکید بر اینکه کهنالگوها با تکرار در زندگی نسلهای پیدرپی بر روان ما نقش بستهاند، ادامه داد: کهنالگوها تجربیات باستانی موجود در ناهشیار جمعی هستند که بهوسیله موضوعات و الگوهای مکرر تکرار میشوند.
امیرزاده با بیان اینکه قهرمان، مادر، کودک، مرگ، قدرت، پیرفرزانه، سایه، پرسونا، خود، آنیما و آنیموس کهنالگوهایی هستند که یونگ معرفی کرده، گفت: کهنالگوها شناسنامه شخصیتی را به نویسندگان ارایه میدهند تا هر شخصیت داستانی را به این کهنالگوها ارتباط بدهند و شخصیتهای قوام یافتهای را دریافت کنند.
در ادامه، اختتامیه مدرسه تابستانه بانوی فرهنگ با ویژه برنامه «عصری با زنان نویسنده» با حضور منیژه آرمین، هنرمند و نویسنده، زهرا زواریان نویسنده و منتقد ادبی و نیلوفر مالک، نویسنده نوجوان برگزار شد.
نویسنده وامدار مردم است
منیژه آرمین نیز در این نشست در سخنانی گفت: نویسندگی را از ۱۰ سالگی با نوشتن یک نمایشنامه در مدرسه شروع کردم. هیچ وقت بدون کتاب و مطالعه نبودم و چیزی که باعث شد داستاننویسی را جدی بگیرم اقبال و حساسیتی بود که خوانندگان نشان میدادند.
وی در پایان با بیان اینکه نویسنده وامدار مردم است و نباید خود را برتر از دیگران ببیند، گفت: در داستاننویسی بیشتر از هر کار پژوهشی، پژوهش لازم است و نویسنده باید شخصیتها، تکنیکها، مکان و زمان را بشناسد. نویسنده مثل غواصی است که از سطح شروع میکند و به عمق میرسد.
نظر شما