به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، حسینعلی جعفری درباره درون‌مایه «صور» بیان کرد: این رمان درباره حضور یک پیرمرد فلسطینى در راهپیمایى اربعین است؛ در واقع درون‌مایه «صور» پیوند میان قدس و کربلا است. همچنین این رمان تحلیلى از اوضاع جهان اسلام با توجه به گذشته ناآرام فلسطین است. در رمان «صور» به مسئله اشتراک ادیان و تقریب مذاهب اشاره شده، مخصوصاً تاکید شده که امام حسین(ع) مختص شیعیان نیست و پیروان دیگر ادیان نیز ایشان را الگوی خویش می‌دانند.
 
نامزد جایزه جلال از زمان صرف‌شده برای نگارش «صور» گفت و عنوان کرد: نگارش این رمان 15 ماه به طول انجامید؛ البته زمانی زیادی صرف تحقیقات و پژوهش شد. به دلیل اینکه به موضوع پیاده‌روی اربعین علاقه زیادی داشتم، تصمیم گرفتم درباره این موضوع بنویسم؛ چندین مرتبه به پیاده‌روی اربعین رفته بودم؛ اما برای نگارش این کتاب علاوه بر تحقیقات میدانی، تحقیقات کتابخانه‌ای و پژوهشی هم انجام دادم.
  
جعفری از تمایزات این اثر با دیگر آثار خود گفت و افزود: اینکه بگویم تمایز این کتاب با کتاب‌های دیگر در چیست، بسیار سخت است؛ مثل این می‌مانند که از یک پدر بپرسید، کدام‌یک از فرزندانت را بیشتر دوست داری؟ درصورتی که برای یک پدر همه فرزندان یکی هستند و هیچ تفاوتی بین آنها نیست. برای یک نویسنده هم به همین‌صورت است و از نگاه او، بین کتاب‌ها و آثارش تفاوتی نیست؛ اما برای نوشتن این رمان، زمان بیشتری صرف کردم که همین موضوع باعث شد، این رمان یک ویژگی خاص و متفاوتی داشته باشد و از نظر ساخت و محتوا متفاوت باشد.   

نویسنده «صور» درباره انتخاب این کتاب به عنوان نامزد جایزه جلال گفت: چند هفته گذشته، جایزه جهانی فلسطین که از کشورهای مختلف در آن حضور داشتند، در کشور لبنان برگزار شد. در این جشنواره کتاب «صور»، مقاوم دوم را کسب کرد؛ بنابراین با توجه به محتوای کتاب «صور» و کسب مقام دوم در جشنواره فلسطین، انتظار راه‌یابی به جشنواره جایزه جلال را داشتم؛ ولی انتظار نداشتم که تا این مرحله پیش برود و به‌عنوان نامزد نهایی بخش رمان انتخاب شود.
 
جعفری در انتها به نقش ناشران و نویسندگان برای ادامه یافتن راه جلال و جایزه جلال گفت: برای اینکه روند راه جلال و جایزه جلال ادامه پیدا کند و تنها معطوف به برگزاری جشنواره نباشد، ناشران باید پیوست رسانه‌ای جدی‌تری داشته و از سوی آنها جریان‌سازی عمده‌ای صورت بگیرد. نویسندگان نیز احساس می‌کنند مسئولیت سنگینی بر دوش آنها گذاشته شده و بیشتر تلاش می‌کنند.