خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) در قم – حجت‌الاسلام و المسلمین محسن اکبری شاهرودی؛ کارشناس مذهبی و مدیر دفتر انتشارات مرکز فقهی ائمه اطهار‌(ع): علی علیه‌السلام عدل است؛ یعنی فرسنگ‌ها از عادل‌بودن پیش‌تر. اصلاً عدل، بی‌علی معنایی ندارد. علی-جان عالمیان به‌فدایش باد- عین عدل است؛ اوست مسمّای عدل و هموست تجلّی عدل خدا در زمین. «علی ممسوس فی ذات الله؛ بحار الانوار،ج۱۳،ص۳۳۹» است؛ یعنی ذوب در الوهیت خداست؛ یعنی اخلاقش همان اخلاق خدایی‌است؛ یعنی عدلش همان عدل خداست. اصلاً وقتی او متولّد شد، عدل متولّد گردید؛ آن هم از داخل خانه خدا. خدا عدلش را در سیزدهم رجب به بشر هدیه داد؛ چه هدیه‌ای بالاتر از عدل.

زمین‌های خشک و قحطی‌زده انسانیت، جز با عدل سیراب نمی‌شدند؛ و این خدای عادل مطلق بود که باز بر سر بشر منّت گذاشت؛ اقیانوس مهربانی‌اش جوشید و مروارید عدل را تقدیم انسانیت کرد تا این انسان ظلوم جهول، تکانی بخورد و آبروی انسانیت را بیش از این نبرد.

آری، عدل آمد؛ جهان نورانی شد؛ ظلمت به خود لرزید؛ شیطان سر در گریبان غم فرو برد و البته شیطان‌صفتان هم.!! آیا جهانی که یک عمر در ظلم و بیداد زیسته و بدان عادت کرده است؛ عدل تازه متولّد شده را بر می‌تابد!؟ آیا ظلمت مجالی به نور خواهد داد!؟ آیا شیطان‌صفتان خواهند گذاشت عدل خداوندگار، پلیدی‌های آنان را از صفحه روزگار محو کند!؟

آیا پلیدصفتان زشت‌اندیش، عدل را که سایه‌اش حتّی بر سر آن زن یهودی افتاده بود و رایحه دل‌انگیز: «فَلَوْ أَنَّ امْرَأً مُسْلِماً مَاتَ مِنْ بَعْدِ هَذَا أَسَفاً مَا کَانَ بِهِ مَلُوماً بَلْ کَانَ بِهِ عِنْدِی جَدِیراً؛ اگر در این حادثه تلخ، مسلمانی از غصّه بمیرد، ملامت نخواهد شد و از نظر من چنین امری سزاوار است.» (نهج البلاغه، خطبه۲۷) گفتنِ او، هنوز بر مشام جان‌ها می‌رسد را تحمّل خواهند کرد!؟

آیا شیاطین انسان‌چهره، نامه پر عتاب در توبیخ «مصقلة بن هبیرة شیبانی»، فرماندار حکومت عدل علی علیه‌السلام را خواهند دید یا آن را به فراموشخانه تاریخ خواهند سپرد و نخواهند گذاشت خشم مقدّس علی علیه السلام در تقسیم بیت المال بین دوستان و اقوام فرماندار به گوش آیندگان برسد!؟ (نهج البلاغه، نامه ۴۳).
 
آیا مدّعیان تکریم انسانیت، خواهند توانست به‌مانند علی علیه‌السلام باشند که وقتی پیرمرد فقیر و درمانده‌ غیر مسلمانی را سر راه خود مشاهده کرد سیل اندوه به سراغش آمد و از اینکه در جامعه، بیچاره و درمانده‌ای پدیدار گشته نزدیک بود دقّ کند و با صدای رسا فریاد عدل سر داد و در دفاع از بازنشسته‌ای غیر مسلمان، زبان به «استَعْمَلْتُمُوهُ حَتَّی إِذَا کَبِرَ وَ عَجَزَ مَنَعْتُمُوهُ أَنْفِقُوا عَلَیْهِ مِنْ بَیْتِ الْمَالِ؛ او را در جوانی به کار گرفته‌اید تا اینکه پیر و عاجز شده و حالا او را محروم کرده‌اید! از بیت المال او را یاری کنید!» (وسائل الشیعه،ج۱۵،ص۶۶) گشود تا آبروی دنیاپرستان را ببرد!؟

آیا صاحبان زر و زور و تزویر که بیت‌المال را به مال‌البیت تبدیل کرده‌اند؛ می‌توانند مانند علی علیه‌السلام دست از جیفه گندیده دنیا بکشند و قلب بیچارگان و درماندگان بشری را با صدای عدل علی علیه‌السلام: «به خدا قسم! من از دنیای شما طلا و نقره‌ای نیندوخته و از غنیمت‌های آن چیزی ذخیره نکرده‌ام. بر دو جامه کهنه‌ام جامه‌ای نیفزودم و از زمین‌های تحت حکومتم یک وجب برای خود نگرفتم و جز اندکی از غذاهای دنیا استفاده نکردم.» آرام‌ نمایند!؟»(نهج البلاغه، نامه ۴۵).

آیا شیطانِ سوگندخورده و شیطان‌صفتان پلید در هر عصر که هرگز سعادت بشری را بر نمی‌تابند، این‌ها را تحمّل خواهند کرد یا شب تا به صبح و صبح تا به شب، ذهن گمراهشان در فکر از بین بردن این نور خواهد گذشت!؟

آری، بشر امتحانش را پس داده است؛ وقتی که بدبخت‌ترین آنها بر چهره عدل خدا پرده ظلمت افکند و نور عدل را در محراب کشت و فریاد مسیحیت را پس از هزار و اندی سال درآورد که (قتل علیّ فی محراب عبادته لشدة عدله)؛ پیروان و لشکر ابلیس نیز عدل خدا را با خنجر دزدی از بیت المال و خیانت به بیچارگان خواهند کشت و محرومان و ستمدیدگان هر روز داغدار عدل خواهند بود‌.
 
ولی کور خوانده‌اند! و آیه شریفه «و لو کره الکافرون»(سوره صف:۸) را نخوانده‌اند که عدل هرگز با این خباثت‌ها نمی‌میرد! و اصلاً خداوند، آفریدگان را برای چشیدن طعم عدالت آفریده است؛ پس اراده خدا بر همه اراده‌ها غالب خواهد شد.

همان خدایی که در سیزدهم رجب، عدل را از خانه خودش به بشر هدیه کرده بود؛ روزی از روزها؛ دوباره از کنج کعبه، عدل را پدیدار خواهد کرد و مقتدرانه، پلیدی‌ها را از بین خواهد برد و دنیا را لبریز از صفا،‌ وفا، محبّت، رفاه و آبادانی می‌کند و بشرِ خسته‌ی از ظلم و بیداد را از چاه ستمگران به عرش دادپیشگان بالا خواهد برد و طعم عدل را به انسانیت، خواهد چشاند. و آن روز نزدیک است و اراده خدا پیروز. «وَنُرِيدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَى الَّذِينَ اسْتُضْعِفُوا فِي الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِينَ» (سوره قصص:۵).