- مخاطب مجموعه «حالا با چی بازی کنم؟» چه گروه سنی با چه ویژگی‌هایی است؟
مجموعه ۱۰جلدی «بازی‌ها» مجموعه‌ای است که برای خردسالانی طراحی شده که در خانه هستند و اغلب آنها همبازی ندارند؛ تک‌فرزند هستند یا خانواده کم‌جمعیتی دارند که اگر خواهر و برادری هم دارند در مدرسه هستند یا در فضای بیرون. این بچه‌ها همواره دنبال یک همبازی می گردند و شاید سؤال اصلی آنها این است که «با چی بازی کنم؟». این مجموعه یک‌سری بازی‌های خلاق را به بچه‌ها یاد و پیشنهاد می‌دهد.
- هدف از تألیف این مجموعه چه بود؟
هدف مجموعه، این است که بگوید خود بچه‌ها می‌توانند با وسایلی که در دسترس آنهاست بازی‌ای طراحی کنند. به عنوان مثال با چادر مامان یک بازی کنند که در یکی از کتاب‌ها که درباره بازی با لباس‌هاست در این‌باره توضیح داده‌ام یا با شال‌گردن بابا بازی‌ای انجام دهند که آمیخته‌ای از تخیل و واقعیت است. مثلا کودک شال‌گردن را می‌گیرد و می‌کشد و روی چیزهایی مثل عروسک می‌گذارد که شبیه قطار می‌شود یا در بازی با وسایل آشپزخانه می‌تواند از لگن به عنوان کلاه آتش‌نشانی استفاده کند و جاروبرقی را به عنوان ماشین آتش‌نشانی خود بداند. درواقع هدف‌مان این بود که کودک با تخیلش و با استفاده از وسایل در دسترسش، جهانِ بازی‌ها را بسازد و بازی‌های خلاقانه‌ای را هم طراحی کند.
- چطور شد که چنین مجموعه‌ای را تولید کردید؟
زمانی که ویروس کرونا آمد و زندگی آدم‌ها را تحت‌تأثیر قرار داد، دیدم که چقدر ما کارهایی را که بتوانیم کودک را با آن در خانه سرگرم کنیم، کم داریم. متوجه شدم که یک خردسال چقدر به بازی نیاز دارد، بازی‌ای که خودش طراح آن باشد. مورد دیگر این بود که من با بچه‌هایی برخورد کردم که با اسباب‌بازی‌های تولیدی شرکت‌ها ارتباط برقرار نمی‌کردند. آنها چیزهایی پیدا و با آن بازی می‌کردند؛ ممکن بود یک شاخه درخت باشد یا یک تکه پلاستیک و پارچه.
بچه‌های خلاق زیادی هستند که بازی را در بُعد فیزیکی که اسباب‌بازی باشد، نمی‌دیدند و با تخیل خود آن را ادغام می‌کردند. دیدن این بچه‌ها باعث شد من بخواهم این مجموعه را که هم خلاقانه است و هم عنصر تخیل در آن است و خود کودک آن را می‌سازد، به صورت منسجم‌تری تولید و آن را در ۱۰ جلد کتاب پیاده کنم.
- درباره جشنواره یارستان کودکستان برایمان بگویید. چه رویکردی دارد؟
من با این جشنواره تا پیش از این، آشنایی نداشتم و از طریق کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان با این جشنواره آشنا شدم. زمانی که از کتابخانه آن بازدید کردم، دیدم بیشتر کتاب‌هایی که در این حوزه انتخاب‌شده درواقع کتاب‌هایی است که بیشتر در کودکستان‌ها و مهدکودک‌ها به عنوان کتابِ کار وجود دارد و بچه‌ها از آن استفاده می‌کنند. خوش‌حالم که مجموعه «بازی‌ها» اثری از من توانسته به عنوان کتابی که در کودکستان‌ها و مهدکودک‌ها خوانده شود، به این جشنواره راه پیدا کند.
- وجود چنین جشنواره‌هایی به تولید آثار باکیفیت کودک و خردسال چه کمکی می‌کند؟
از سازمان ملی تعلیم و تربیت کودک تشکر می‌کنم. بر اساس شنیده‌هایم این رویداد ۶۰ داور داشته است. یکی از خلاهایی که ما در جامعه‌مان به طور جدی با آن مواجهه هستیم خلأ نقد و بررسی آثار است؛ اینکه آثاری که برای خردسالان، کودکان و نوجوانان نوشته می‌شوند نقد شوند.
این اتفاق بزرگی است که مجموعه‌ای با ۶۰ داور بیاید کتاب‌ها را ببیند، بررسی کند، برای کتاب‌ها پرونده درست کند که دلایل راه پیدا کردن به این چرخه و برگزیده شدن آثار چیست و آنها را به ناشر ارائه دهد. ناشر این‌طور تشویق می‌شود برای چاپ محتوای خوب.
امروزه یکی از معضلات ادبیات کودک و نوجوان ما این است که با وفور کتاب‌هایی مواجهه هستیم که محتوا و خلاقیت ندارند و شاید ناشر فقط به بازار توجه کرده و آن را منتشر کرده است؛ اما جشنواره‌هایی مثل این جشنواره، واقعا یک اتفاق خوب را در جامعه ما رقم می‌زند. دست‌اندرکاران این جشنواره ارزش‌گذاری می‌کنند و ناشری را که محتوای خوب منتشر کرده، تشویق می‌کنند.
به نظرم در بُعد فیزیکی هم ما باید جایزه‌ای داشته باشیم؛ این‌طور که اگر ناشری به کتاب‌سازی اهمیت داده است، به جلد کتاب، به کاغذ کتاب که از چه جنسی باشد، تصویرگری کتاب را چه کسی و به چه شکل انجام دهد و کیفیت چاپ و رنگ چگونه باشد و همه این‌ها را در نظر گرفته است، پاداشی داده شود جدای از محتوای آثار. ناشر باید نتیجه این کار را ببیند که اگر هر اثری را چاپ نکرده و کار مناسب را با محتوا و کتاب‌سازی خوب منتشر کرده و به دست مخاطب رسانده است، ارزشش با کار دیگر ناشران متفاوت است؛ یعنی ناشر باید به میزانی که برای مخاطبش ارزش‌گذاری کرده است، حمایت شود.
نظر شما