به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، نشست «شکنجه‌شدگان می‌گویند» با نگاهی به کتاب «شکنجه‌گران می‌گویند» تالیف قاسم حسن‌پور از سوی موزه عبرت ایران چهارشنبه ۲۲ آذر ۱۴۰۲ برگزار می‌شود. در این نشست پروین صلیحی، طاهره سجادی و رضوانه دباغ سخنرانی می‌کنند.
کتاب «شکنجه‌گران می‌گویند» نوشته قاسم حسن‌پور که خاطرات و اعترافات بهمن نادری‌پور (تهرانی) و فریدون توانگری (آرش) دو تن از مشهورترین شکنجه‌گران ساواک شاه در دوران پایانی آن، بخش عمده آن را تشکیل می‌دهد.
انتشار اسناد مربوط به مبارزات دوران قبل از انقلاب در جمهوری اسلامی، همواره با تحریف‌ها و سانسورهای فراوانی همراه است. در این اسناد و نوشته‌ها معمولاً مبارزات ضددیکتاتوری همه مخالفین کنونی حکومت ایران، حذف شده و نادیده گرفته می‌شود. با این حال، کتاب اخیر، گوشه‌هایی از رفتار ساواک شاه با مخالفین خود را آشکار می‌کند.
بهمن نادری‌پور (تهرانی) و فریدون توانگری (آرش)، دو تن از شکنجه‌گران معروف رژیم گذشته هستند که بیشتر مبارزان و انقلابیونی که زندان رفته‌اند، آنان را می‌شناسند. جسته و گریخته در خاطرات بازگو شده آنان، قساوت تهرانی و آرش بیان شده، اما تاکنون به طور خاص، کتابی درباره آنها نگاشته نشده بود.
کتاب حاضر، اعترافات تهرانی و آرش است که پس از انقلاب در زندان یا در دادگاه بیان کرده‌اند و سپس در روزنامه‌ها چاپ شده و اینک با مستندسازی به چاپ رسیده است.
این کتاب پس از تبیین نقش دستگاه اطلاعاتی در رژیم پهلوی و جایگاه آن در فصل نخست، زمینه‌های پیدایش کمتیه مشترک ضدخرابکاری را در فصل دوم بررسی می‌کند. کمیته مشترک ضد خرابکاری به علت ناهماهنگی بین شهربانی و ساواک تشکیل و کمیته سوم ساواک و بخشی از شهربانی با یکدیگر ادغام شده و کمیته مشترک به وجود می‌آید. این کمیته، بازداشتگاهی داشته که تهرانی، شکنجه‌گر معروف در آن از مبارزان اعتراف می‌گرفته است. بازداشتگاه موقت کمیته مشترک، گاه به زندان تبدیل می‌شده و حتی مواردی بوده که تا سه سال فردی را آنجا نگه می‌داشتند.
در فصل سوم، نخست به این موضوع پرداخته شده که آیا شاه از این شکنجه‌ها خبر داشته یا نه؟ تهرانی اعتراف می‌کند که همه موارد در بولتن‌هایی به اطلاع دربار نیز می‌رسیده است. پس از آن، انواع شکنجه‌های آن دوران با آوردن خاطرات افراد بیان شده است.
مولف در فصل چهارم، فضای باز سیاسی پس از سال ۵۵ را بررسی کرده است. در این سال، دمکرات‌ها در آمریکا به ریاست جمهوری می‌رسند و بر رژیم فشار وارد می‌کنند که فضای بسته و استبدادی کشور را تلطیف کند. به همین علت، فضای باز سیاسی در دستور کار قرار می‌گیرد و در همین راستا، به حقوق بشر توجه می‌شود. این فضای باز سیاسی، تنها به دلیل وجهه بین المللی آن بوده و بنا بر اعترافات تهرانی و دیگران، در باطن دستور آمده بوده که به هر ترتیبی شده، مبارزان انقلابی سرکوب شوند.
تهرانی می‌گوید: «از سال ۵۶ که مسئله حقوق بشر و فضای باز سیاسی در ایران اعلام شد، ساواک روش جدیدی را در پیش گرفت. به این ترتیب که کادرهای مخفی را اگر دستگیر می شدند، پس از شکنجه با سیانور و وسایلی که احتمالاً مجهز به صداخفه‌کن باشد از بین می‌بردند». در پایان فصل، اواخر عمر کمیته مشترک و سپس در فصل پنجم با عنوان «فروپاشی دژ»، تصرف و تسخیر کمیته مشترک و دستگیری شکنجه‌گران بازگو شده است.
فصل ششم اعترافات تهرانی، آرش و بقیه در هشت جلسه اعترافات دادگاه است. پایان بخش این فصل، اعترافات دیگر بازجویان و شکنجه‌گران ساواک بوده و پس از آن، فهارس آمده و سپس از صفحه ٣٣۵ تا پایان کتاب اسناد و عکس‌ها آمده است.
علاقه‌مندان به نشست «شکنجه‌شدگان می‌گویند» با نگاهی به کتاب «شکنجه‌گران می‌گویند» تالیف قاسم حسن‌پور می‌توانند چهارشنبه ۲۲ آذر ۱۴۰۲ ساعت ۱۰:۳۰ به نشانی تهران، میدان امام خمینی (ره)، خیابان فردوسی، خیابان کوشک مصری، خیابان شهید یارجانی، موزه عبرت ایران مراجعه کنند.
نظر شما