به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در ایلام، نشر باشور، «دیوان میرزاحیاتقلی رامیار» را با گردآوری و تصحیح علیرضا خانی در ۲۰۰ صفحه منتشر و به بازار کتاب ارسال کرد.

خانی مصحح و گردآورنده این اثر، دیوان اشعار میرزاحیاتقلی رامیار را در سه جنبه مضمون و محتوا، تنوع شعری از حماسه‌سرایی تا اشعار آیینی و عرفانی و اشعار تعلیمی و قالب شعری و نیز زیباشناختی بررسی کرده است.

میرزاحیاتقلی در شعرهایش بسیار از انواع تلمیحات و اشارات قرآنی، تاریخی، دینی، طبیعی، حماسی و… استفاده کرده که نشان از توجه و شناخت کامل او از موضوع تلمیحات است که به بهترین شیوه از آنها بهره گرفته و به کاربرده و تلفیق خیال و واقعیت‌های طبیعی، موسیقی بیرونی (وزن) و درونی از ویژگی‌های شعر اوست.

در شعر او احساس، عاطفه، غنای خاص، بلندی طبع، مضامین روشن و رسا، ژرف‌نگری و باریک‌بینی به چشم می‌خورد. شاید بتوان میرزا حیاتقلی را جزء غنایی‌ترین شاعران شعر کردی و شاعر مراعات نظیرهای زیبا نام برد. او در اشعار تغزلی و غنایی و عاشقانه و شورانگیزش سرمستی و شور و شیدایی را یکجا در کام جان انسان می‌ریزد.

علیرضا خانی (۳ بهمن ۱۳۴۸- ایوان) از شاعران و مترجمان خوش‌نام و پرتلاش ایلامی است که تاکنون آثاری از شاعران و ادیبان پیشکسوتی همچون دیوان کُردی کامل شاکه و خان‌منصور ایوانی، آفاق و طوفان، (شعر افراسیاب منصوریان ‫۱۴۰۰‌- ۱۳۲۸) «شنەی وای شەمال (بررسی همه‌سویه دیوان شاکه و خان‌منصور و ترجمه فارسی) (با همکاری بهناز دلشاد) و دیوان میرزاحیاتقلی رامیار (۱۴۰۰-۱۳۱۵) تصحیح، ویرایش، گردآوری، مقابله و منتشر کرده است.

به گزارش ایبنا؛ نشر باشور کتاب «دیوان میرزاحیاقلی رامیار» شاعر پیشکسوت ایلامی را با گردآوری و تصحیح علیرضا خانی در ۲۰۰ صفحه و به قیمت ۲۵۰ هزارتومان چاپ و منتشرکرده که منبع مهمی برای علاقه‌مندان به زبان کردی و ادب و فرهنگ استان‌های ایلام و کرمانشاه به شمار می‌رود.

میرزاحیاتقلی فرزند امیدبگ (ئمەی وەگ) از ایل طولابی است. طولابی‌های ماهیدشت که به شابختی معروفند، جوب‌سرخی‌های (جو سیوه‌ر)، خاصعلی‌های کوهدشت و طولابی‌های چرداول همگی از نژاد پولادوند می‌باشند. زادگاه میرزاحیاتقلی دهستان تالاندشت از دهستان‌های هَرَسم، بخش فیروزآباد، شهرستان اسلام آباد استان کرمانشاه بوده و هم اکنون به همین نام شناخته شده. وی ۵ سال کودکی‌اش را در این روستا گذرانده و در شهریور ۱۳۲۰ که تنها ۵ سال داشته به منطقه چرداول استان ایلام مهاجرت کرده و همراه پدر و برادرانش در روستای بلاوه خشکه ساکن می‌شوند.

بلاوه دهستانی از بخش زاگرس شهرستان چرداول استان ایلام است. میرزا تا سال ۱۳۹۸ در آنجا ساکن بوده و سپس به مرکز شهرستان چرادول (سرابله) می‌آید و در سال ۱۴۰۰ بر اثر تصادف در مسیر سرابله به هلیلان در گردنه‌ای به نام ملیه مه‌لیوچگ دارفانی را وداع می‌گوید.

میرزاحیاتقلی خود را از نژاد کرد و کردزبان و از اتابکان و ایل طولابی می‌داند.