سرویس هنر خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - مجتبی دلخوشیان: هوش مصنوعی به این معناست که من باید حدس بزنم کلمه بعدی چه چیزی باشد که به مذاق شما خوش بیاید. این یک تعریف است. حالا سوال اینجاست که آیا هوش مصنوعی برای طراحان خطراتی به همراه دارد؟ آیا هوش مصنوعی یک ابزار حرفه‌ای‌تر است، مثلاً یک فتوشاپ با ورژن بالاتر، یا به نوعی رنسانس در دنیای طراحی محسوب می‌شود؟

به نظرم این ابزار به نوعی یک نگاه جدید به جریان طراحی است. این تغییر دلیل دارد، گرچه لایه‌های پایین‌تر ابزار هم به شکل جدیدی درآمده‌اند. وقتی به تعریف مدرن‌تری از هوش مصنوعی می‌رسیم، مفهوم آن در ذهن افراد به عنوان یک فضای کاری پیشرفته تجسم می‌شود. یعنی ما به لبه‌های تکنولوژی رسیده‌ایم؛ زمانی که ما پیکان تولید می‌کردیم و دیگران بنز. اکنون دیگر از تکنولوژی‌های جدید ترسی نداریم؛ زیرا ما هم در حال ساخت نسخه‌های بعدی هستیم. آنچه که باعث نگرانی ما می‌شود، وجود ناآگاهی است، نه وجود تکنولوژی‌های جدید.

حال می‌خواهیم درباره آگاهی صحبت کنیم. ما در مورد ابزارهای حرفه‌ای صحبت کردیم. می‌توان گفت که در این جریان جدید، دیگر به هیچ ابزار فیزیکی احتیاج نداریم و فقط با استفاده از چند عبارت می‌توانیم به هدف خود برسیم. مثلاً شما می‌توانید بگویید از بالای برج میلاد، از گوشه آستین یک شخص، با یک دوربین خاص، و در یک شرایط نوری خاص عکاسی شود. در این حالت، بدون نیاز به فشار دادن دکمه‌ای، همانطور که من با شما صحبت می‌کنم، تصاویر در ذهن شما شکل می‌گیرد و به تصویری واقعی تبدیل می‌شود. این به این معناست که شما از هر ابزاری بی‌نیاز می‌شوید و به اوج خلاقیت می‌رسید.

به عنوان مثال، می‌توانم تصویری را برای شما بسازم که در دوره ناصرالدین شاه قاجار نشسته‌اید یا یک شهید کنار شما حضور دارد. این ابزار به شما امکان می‌دهد تا چنین تصاویری را با دقت و جزئیات ایجاد کنید، بدون نیاز به داشتن استعداد خاص یا حضور در کلاس‌های آموزشی. در نتیجه، این ابزارها تفاوت‌های چشمگیری با ابزارهای قدیمی‌تر مثل فتوشاپ دارند و اساساً ماجرا را تغییر می‌دهند.

نکته بعدی این است که به فرض مثال شما تصویری از یک اسب قهوه‌ای ترکمن در خیابان تصور می‌کنید، اگر هوش مصنوعی بتواند دقیقاً همان تصویر را پیاده‌سازی کند، این نشان می‌دهد که ابزار جدید به‌مراتب از ابزارهای قبلی قوی‌تر است. به همین ترتیب، طراحان و نویسندگان نیز با کمک این ابزارها می‌توانند ایده‌های خود را با دقت بیشتری پیاده‌سازی کنند.

در نهایت، باید بگویم که این ابزارها نه‌تنها خطرناک نیستند، بلکه می‌توانند زمینه‌های خلاقیت و بهره‌وری را برای افراد ارتقا دهند. مثل زمانی که فرش‌های ماشینی تولید شدند؛ جامعه از بین نرفت، بلکه ارتقا پیدا کرد. با این حال، باید توجه داشت که این ابزارها همچنان نیاز به مدیریت و استفاده صحیح دارند تا بتوانند به بهترین شکل ممکن بهره‌برداری شوند.