به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، کتاب «راهنمای عملی پژوهش روایی در علوم اجتماعی» اثر احسان آقابابایی، دانشآموخته دکتری جامعهشناسی از دانشگاه اصفهان و دانشیار گروه علوم اجتماعی این دانشگاه است. حوزه علاقه او جامعهشناسی سینمای ایران و روشهای کیفی و پژوهش روایی است و تألیف کتابهایی همچون «فیلم و جامعۀ ایرانی»، «فیلم و ایدئولوژی در ایران»، «جامعهشناسی فیلم» و «جامعهشناسی احساسات» را نیز در کارنامهاش دارد.
در معرفی این اثر از سوی ناشر آمده است: «آدمها همیشه و مدام برای همدیگر قصه میگویند. ما در هر موقعیتی، از زندگی روزمره گرفته تا تبلیغ کسبوکار، با قصههای دیگران و همچنین قصههای خودمان سروکار داریم. چه در ارتباطات چهرهبهچهره و چه در رسانهها و فضای مجازی، ما همیشه در معرض انبوهی از قصهها هستیم. بعضی قصهها را دوست داریم، از بعضی قصهها بدمان میآید، بعضی به نظرمان تکراریاند و تعدادی هم انگار حرف تازهای دارند. سؤال مهم این است که «آیا من مصرفکنندۀ منفعل این قصهها هستم یا میتوانم تیزهوشانه ساختار مخفیشان را کشف کنم؟» یا اینکه «چطور میتوانم قصههای خودم را بهتر برای دیگران بگویم؟»
کتاب "راهنمای عملی پژوهش روایی در علوم اجتماعی" درست با همین قصههای واقعی سروکار دارد و نشان میدهد که چنین قصههایی به چه کارِ پژوهشگران میآیند. احسان آقابابایی، نویسنده کتاب با استفاده از تجربههای خود در حوزه پژوهش، سعی کرده راهنمایی عملی و گامبهگام و خوشخوان برای دانشجویان، پژوهشگران و همه علاقهمندان به مطالعه بیشتر درباره جامعه فراهم کند. او با مثالهایی از پژوهشهای واقعی انجامشده در ایران و دیگر کشورهای جهان، فوتوفن انجام پژوهش روایی در حوزه علوم اجتماعی را به زبانی ساده و در عین حال علمی و دانشگاهی شرح میدهد.
اگر دوست دارید درباره راه و رسم استفاده از قصه و روایت در علوم اجتماعی بیشتر بدانید اما کتابخانهتان پر از کتابهای نظریِ پیچیده و سختخوان و حجیم است، پیشنهاد میکنیم سراغ کتاب "راهنمای عملی پژوهش روایی در علوم اجتماعی" بروید؛ کتابی که به کمک مثالهایی آشنا و مرتبط با تجربه زیسته و زندگی اجتماعی ما ایرانیها و زبانی ساده و خودمانی، خواننده را با عناصر و ساختار قصهها، راه و رسم بهرهگیری از آنها برای پژوهش در حوزه علوم اجتماعی، و شیوههای تحلیل دقیقتر روایتها آشنا میکند.»
در بخشی از متن کتاب میخوانیم:
در شروع قرن بیستویکم، پسامدرنیسم دیگر مد روز شده بود. برخی از پژوهشگران روایی، به قصد کارآمدتر کردن ابزار روایت، با این جریان همراه شدند و برخی در صدد یافتن راهی برای عبور از بیبنیادی پسامدرنیسم بر آمدند. در سال ۲۰۰۱ دیوید بوژ کتاب روشهای روایی برای تحقیق ارتباطی و سازمانی را منتشر کرد. بوژ در این کتاب میگوید روش روایی سنتی دچار بحران شده چون داستانهای پسامدرن غیرخطی، چندوجهی و پراکندهاند. برای رفع این مشکل، بوژ مفهوم «پیشروایت» را مطرح میکند: گمانهزنی پراکنده، غیرخطی، نامنسجم، جمعی و بدونطرحی که با آن میتوان روشهای روایی را تکمیل کرد.
کتاب «راهنمای عملی پژوهش روایی در علوم اجتماعی» اثر احسان آقابابایی در ۲۹۶ صفحه و به بهای ۲۹۷ هزار تومان به کوشش نشر اطراف منتشر شده است.
نظر شما