به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در شیراز، او در این سخنرانی که با عنوان «آمیزه حماسه و هنر» در دهم نوامبر (بیستم آبان ۱۴۰۳) ارائه شد، ابتدا بر اهمیت شاهنامه فردوسی در جایگاه مهمترین متن حماسی و اسطوره‌ای مردم ایران تاکید کرد و درباره‌ی نقش این اثر عظیم در پشتیبانی زبان فارسی و هویت ایرانی توضیح داد.
او گفت: این اثر سترگ، سند گران‌بهایی است که در درازنای تاریخ همواره، همچون پشتوانه‌ای مایه‌دار و استوار، فرهنگ و زبان ملت ایران را پشتیبانی کرده است.
حسنلی در بخش دوم صحبت‌هایش به برخی از اشتباهات رایج و داوری‌های نادرست درباره فردوسی و شاهنامه پرداخت و نمونه‌هایی از این داوری‌ها را نقد و بررسی کرد.
بخش پایانی سخنرانی حسنلی درباره جنبه‌های هنری و وجوه شاعرانه شاهنامه بود که او گفت: شاهنامه عظیم فردوسی، تنها یک اثر حماسی بلند نیست که در آن بر خردمندی، دادورزی و نیک‌رفتاری پای فشرده شده باشد، بلکه بجز آن متنی خلاق و سراسر ادبی و هنری است که آفرینش‌گری هوشمند و سخن‌سرایی توانمند آن را با ذره‌ذره وجودش آفریده است.
وی افزود: بجز غنای موسیقیایی متن شاهنامه و هماهنگی هنری صامت‌ها و مصوت‌ها که در راستای افزایش شدت تأثیر سخن، کارکردی شگرف دارند، تصویرهایی که در کارگاهِ خیالِ فردوسی آفریده می‌شوند و ی تناسب این تصاویر با حالاتِ درونی شخصیت‌ها و ویژگی پدیده‌ها - بویژه در بخش اساطیری و حماسی شاهنامه- نیز بسیار متنوع و مؤثرند.
حسنلی برخی از ویژگی‌های هنری شاهنامه را با ذکر نمونه‌هایی از متن شاهنامه این‌گونه برشمرد و گفت: پیوند هنری واژگان و هماهنگی آوایی کلام؛ ارتباط تنگاتنگ صورت و معنا و هماهنگی موسیقی واژه‌ها با معانی مورد نظر؛ تصویرسازی‌های تازه، متنوع و رنگارنگ؛ توجه ویژه به امکانات زبانی و ظرفیت‌های کلامی و شخصیت‌پردازی‌های هنری از این دست ویژگی هاست.
نظرات