ایران پذیرای کهنترین اشکال سکونت و تمدن بوده است. با توجه به طولانیتر بودن فرصت تعامل جامعه با محیط ایران، اهلیت بهتمامه در آن ظهور یافته است. در واقع انسان در این سرزمین چند هزاره فرصت داشته که هر نقطه بالقوه قابلسکونتی را مسکون و آباد کند. یکی از نشانههای این موضوع آنکه تقریبا هیچ نقطهای از این سرزمین را نمیتوان سراغ گرفت که واجد نامی کهن نباشد و یا با قصه و افسانهای عجین نشده باشد.