مجدالدین کیوانی نوشت: ابوالفضل خطیبی بسیار فروتن، محجوب، مؤدب ودوست داشتنی بود. به تدریج بر سرمایۀ علمی خود میافزود و این خطر در میان بود که به کِبْر علمی دچار شود و دیگران را کوچک بشمارد، لیکن او یکی از مصادیق «نهد شاخ پر میوه سر بر زمین» بود. هر گز جوّگیر نشد. هیچ گاه سخنی حاکی از منیّت و خودستایی از او نشنیدم. او از مقولۀ معدود کسانی بود که علم آموزی و گشف حقیقت را دستمایۀ خود فروشی و خُرد انگاشتن دیگران نساخت.