به گزارش خبرگزاری كتاب ایران (ایبنا)، «نامه‌هایی به یک دوست آلمانی و هنرمند و زمان او» به قلم آلبر كامو، نخستین بار در سال 1945 میلادی منتشر شد. مجموعه‌ای از نامه‌های كوتاه كه منتقدان آن‌ها را نقطه تحولی در تفكرات و در نتیجه آثار كامو می‌دانند؛ نامه‌هایی كه ابتدا به صورت جداگانه و نهایتا در یک مجموعه منتشر شدند.
این نویسنده الجزایری-فرانسوی در سال 1941 شاهد اعدام فردی به دست نظامیان آلمانی بود، حادثه‌ای كه به قول خودش موجب متبلور شدن حس شورش او علیه حكومت نازی‌ها در آلمان شد.
كامو در این اثر تلاش می‌كند تاثیری هر چند كوچک بر مسايل جنگ جهانی دوم بگذارد و این‌گونه راه مبارزه را آسان‌تر كند. نامه‌های این مجموعه، شامل متن‌هایی است كه در اوضاع و شرایط معینی نوشته شده و از همین رو كامو علاقه زیادی به چاپ آن‌ها در آلمان شكست‌خورده نداشت، زيرا گمان می‌كرد برای چاپ در آن كشور، بايد تغييراتی در نوشته‌هايش ايجاد كند.
وی همواره از این‌كه چنین نامه‌هایی را نوشته و آن‌ها را منتشر كرده احساس خرسندی می‌كرد. كامو معتقد بود این نوشته‌ها را باید به مانند سندی در راه مبارزه با خشونت مطالعه كرد و ملی‌گرایی را در تفسیر اين نوشته‌ها دخیل نكرد.
برنده جایزه نوبل ادبیات در سال 1957، نامه‌های سیاسی خود را با نثری ساده و روان نوشته است. او بر خلاف آثار ادبی‌اش، تلاش نمی‌كند نثری سنگین را در نامه‌هایش به كار ببرد و همین امر باعث می‌شود مخاطب احساس همدردی بیشتری با نویسنده داشته باشد.
تفاوت نثر كامو در این اثر و نوشته‌های قبلی‌اش چشم‌گیر است، به طوری كه به سختی می‌توان باور كرد كه این نامه‌ها به قلم نویسنده كتاب «بیگانه» نوشته شده است.
نامه‌های این مجموعه، مسایلی را در برمی‌گیرد كه زمانی دغدغه بسیاری از افراد در اروپا و سراسر جهان بود.
كامو با اشاره به مشكلات تعیین‌كننده آن روزهای اروپا، در زمان جنگ جهانی دوم، برخی از چالش‌های وجدان نویسنده و فراز و فرودهای درونی وی را در برابر نیش‌خندهای دوست آلمانی‌اش به رشته تحریر درآورده است. از همین رو می‌توان این اثر را میدان كارزاری دانست میان حق و باطل.
كامو به هیچ وجه سعی نمی‌كند از دید یک فرانسوی، به كشور آلمان و نظام اين كشور حمله كند و آن‌ها را به تمامی فاسد و باطل بداند. بلكه در تلاش است به شکلی بی‌طرفانه روشن‌كننده چراغ حقیقت باشد.
آلبر كامو این نامه‌ها را در زمان جنگ جهانی دوم، برای روزنامه‌هایی می‌نوشت كه در نهضت مقاومت فرانسه نقش داشتند. باوجود خطراتی كه كامو را تهدید می‌كرد و هر لحظه امكان داشت وی به حبس محكوم و در آن‌جا شكنجه شود، اما كامو ساكت ننشست.
این نویسنده موفق شد بدون آوردن نامی از خود، مجموعه‌ای از چهار نامه را منتشر كند كه در آن نوشته‌هایی تند، ضد رژیم نازی آمده بود. نامه‌هایی به شدت ایده‌آل‌گرا كه مخالفت شدید این نویسنده را با رژیم حاكم در آلمان نشان می‌داد.
در بخش دوم این كتاب، با عنوان «هنرمند و زمان او؛ آفرینش همراه با خطر»، متن سخنرانی آلبر كامو در دانشگاه اوپسالای سوئد، سه سال پیش از مرگش آمده است.
او در این سخنرانی از تعهد نویسنده و توانایی‌اش برای ایجاد جریانی خاص می‌گوید. در بخشی از این كتاب آمده است: «در میان این هیاهو و سرو‌صدا، نویسنده نمی‌تواند بی‌تفاوت باشد و مشغول تفكرات مورد علاقه‌اش گردد. تاكنون در جریان تاریخ، همواره امكان بی‌تفاوت ماندن وجود داشته است. كسی كه موافق نبود می‌توانست سكوت اختیار كند یا در مورد امر دیگری صحبت كند. امروز همه چیز فرق می‌كند و حتی سكوت، محتوای خطرناكی به خود می‌گیرد.»
آلبر كامو در سال 1960 و در سن 47 سالگی از دنیا رفت و رمان‌هایی چون «طاعون»، «بیگانه» و مجموعه مقاله‌هایی چون «فلسفه پوچی» را در پرونده كاری خود دارد.
«نامه‌هایی به یك دوست آلمانی و هنرمند و زمان او» نوشته آلبر كامو، با ترجمه سعید ثابت‌قدم در 76 صفحه و قیمت هزار و 800تومان از سوی انتشارات «گل‌مهر» منتشر شده است.
شنبه ۱۹ شهریور ۱۳۹۰ - ۱۳:۰۵
نظر شما