به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) دوره «تفکراثربخش» شامل دوازده جلد کتاب است که از حکمت و هنر اندیشه ورزی، شروع می‌شود و به « آینده اثربخش» می‌رسد. کتاب «آینده اثربخش»، طرحی برای زندگی آینده انسان است، نگاه به آینده و مبانی آینده شناسی و اندیشیدن به آینده و گشودن افق‌های آینده و نحوه مواجهه با امکان و امکانات آینده و ضرورت اندیشیدن به فرداها و انحاء مواجهه با گذشته و تاریخ و شناخت نسبت گذشته و آینده، از جمله مباحث مهم این کتاب است.
در بخشی از این کتاب می‌خوانیم: «راه دراز و طولانی و تاریک و عمیق زندگی آدمی است؛ و انسان در این راه، تنها مسافر عاقل و عامل است؛ راه آینده، معنا و محتوای خود را از چگونه اندیشیدن و چگونه عمل کردن و چگونه اثر تولید نمودن، گران بار می‌شود؛ مسافر راه آینده، به آگاهی و هوشیاری و تمهید شرایط و امکانات و کسب آمادگی نیارمند است، تا دانسته و نیک شناخته و درست عمل کرده و مؤثر و مفیده بوده و شده، به پیش حرکت کند و ره بسپارد و طی طریق نماید، و آنگاه، به مقصد تقرب جوید. اندیشیدن و کوشیدن، به جوانب و زوایا و مراحل و منازل و فرازها و فرودهای این راه، شرط رفتن و رسیدن است.

آینده با دیروز و امروز آدمی، در نسبت است؛ یعنی، آینده، امتداد و کشیدگی هستی و اثر وجودی بشر است، که از بدو خلقت شروع گشته است و تا فرجام آفرینش، استمرار دارد. بدین سان، تاریخ و گذشته، در حد و مرتبه خود، منشأ و سرچشمه ی امروز و فرداست؛ به عبارت دیگر، شنیدن صدای گذشته نیز امری بس مهم است، چون، گذشته، ریشه و تبار آینده و انسان است؛ بنابراین، شنیدن صدای گذشته، یعنی، احیاگری و اثربخشی و ایجاد اثرهای نوین با ابتنای به تاریخ و گذشته.

ضرورت اندیشیدن به آینده، از لزوم بازنگری و بازاندیشی و باز عملی و بازسازی گذشته و عبرت از درس‌های آن و جبران نواقص و کوتاهی‌های دیروز و امروز و نیاز به تولید و توسعه اثرهای تازه در زندگی، ناشی می‌گردد. آینده اندیشی، آمادگی مواجهه با موضوعات و مسایل و مشکلات و روخدادها و حوادث و تغییرات آینده است. یعنی، مواجهه با آینده، با بی‌تفاوتی و بی‌تأملی و بی‌عملی و بی‌اثری، امکان پذیر نیست؛ زیرا، زندگی در برهوت و کویر محض، ممکن نیست و این قاعده حیات انسان است.

آینده، با امیدها، انتظارها، آرزوها و چشم اندازها و افق‌های بهتر و گشاده‌تر، نسبت دارد؛ آینده، با اندیشه پیشرفت و ترقی و فکر تعالی و تمنای مطلوب و طلب بهتری ربط وثیق دارد؛ آینده، با تفکر و تخیل و تصویر آرمان شهرها و زندگانی فاضله ارتباط پیدا می‌کند؛ ضرورت آینده اندیشی، از ضرورت تفکر و تأمل به این مقولات و تلاش و کوشش برای تحقق بخشی از این آرمان‌ها، ناشی می‌شود.
صدای آینده اثربخش، اندیشیدن و کوشیدن درباره موضوعات و مسایل بنیادی و عقلانی و تفکری و کلان زندگانی است؛ اندیشیدن به استراتژی‌ها و راهبردهای کلی و خطوط نشان گر مسیر آینده، بخش دیگری از این ضرورت است؛ توجه به مسایل و مشکلات امروزی و برنامه‌های اجرایی، بخش دیگر، ضرورت اندیشیدن به آینده است، چون، دیروز و امروز و فردا به هم پیوند خورده‌اند. تا تفسیر و تحلیل مستدل و متقن و مبرهن و عقلانی از کلان مباحث و مسایل ارایه نشود و راهبردهای روشن طراحی نشود و برنامه‌های عملیاتی و کاربردی و اثربخش، تمهید نگردد، انتظار آینده اثربخش، دور از عقل و خردمندی است.

آینده اندیشی، یعنی، عطف توجه جان آگاه و انسان عاقل به مقوله امکان و امکان‌ها و تلاش برای انفتاح و ایجاد امکان‌های نو در زندگی و گشودن چشم عقل و بیداری بسوی آینده. اگر چشم عقل گشوده داریم و از غفلت پرهیز نماییم و به تفکر روی آوریم و تلاش را فراموش نکنیم، آینده اثربخش، رخ می‌گشاید. زیرا، آینده، ساحت و صحنه، ممکن و ممکنات است، آینده، قلمرو اختیار و آزادی است، آینده، میدان اراده و اندیشه و عمل است، و آینده، امکان، تولید اثر است. مواجهه فعال و خردمندانه و کوشنده با امور آینده و رخدادهای پیش رو، از رهگذر ممکنات و امکان، شدنی و حاصل آمدنی است. امکان و ممکن، ساحت حرکت و جنبش و صیرورت و شدن‌هاست؛ یعنی، پویایی و شکوفایی استعدادها و قابلیت‌ها و انرژی‌ها و ثمردهی و نتیجه بخشی تلاش ها و تقلاها در زندگی، در بستر و زمینه و زمانه امکان و امر ممکن، محقق شدنی است. بدون اظهار و آشکارگی استعدادهای انسانی و منابع بشری، فلسفه وجودی آدمی، ابتر و عقیم می‌ماند. آینده، عرصه ارتقاء و ارتفاع تمام ارزش ها و استعدادهای انسانی است.

از منظر تفکراثربخش، آینده اثربخش، با ملاحظه و مداقه در بافت ها و بسترهای تاریخی و اجتماعی و شرایط مادی و امکانات واقعی زندگی، و مبتنی بر عقلانیت و عمل مؤثر، حاصل شدنی است. بنابراین، امکان، آینده اندیشی، با تولید و تأسیس اندیشه و علم و دانش و نگرش و کنش و کار اثربخش، نسبت وجودی و ماهوی دارد. امکان شناسی، در اصل، آینده شناسی و مستقبل یابی است. زندگی، با مسایل و مشکلات معنی دارد، و آینده یعنی مسأله داشتن انسان؛ بدون مسأله و موضوع، آینده میان تهی است؛ مسأله شناسی، با امکان و ممکنات و درد شناسی و درمان یابی، نسبت دارد. و مسأله با بازاندیشی و نقد و بازسازی و تفکر و کوشش خردمندانه، قرین است. بدین سان، امکان و آینده، توان و قدرت در اختیار انسان است تا، مسأله شناسی کند و به دنبال کشف راه حل ها و راهکارها، بگردد و زندگی را سامان بخشد. زیست جمعی آدمی، در فرایند حرکت خود، دچار معضلات و تنگی ها و تگناها، شده و می‌شود.»