به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، منابعی چون جلد چهارم «تاریخ طبری»، «لهوف» سیدبن طاووس، «قلائد النحور فی وقایع الایام و الشهور» آیت الله ذبیح الله محلاتی، «معالی السبطین فی احوال الحسن و الحسین» اثر شیخ محمدمهدی حائری مازندرانی و «تقویم شیعه» اثر شیخ عبدالحسین نیشابوری روایت کرده‌اند که روز دوم محرم سال ۶۱ هجری حضرت اباعبدالله الحسین(ع) همراه با اهل بیت و اصحابشان وارد سرزمین کربلا شدند.

«لهوف» و همچنین رساله فارسی «فیْضُ العَلام فی عَمَل الشُّهور و وَقایعِ الْاَیّام» اثر شیخ عباس قمی روایت کرده‌اند که چون کاروان عشق وارد این سرزمین شد اسب حضرت سیدالشهدا حرکت نکرد. حضرت گفت‌وگویی کردند با یکی از اصحاب درباره نام این سرزمین که چند نام بیان شد تا اینکه به اسم کربلا رسیدند. حضرت فرمودند: اللهم انى اعوذبک من الکرب و البلاء، به خدا قسم در این سرزمین مردان ما را می‌کشند و زنان و کودکان ما را به اسیری می‌برند و به خدا قسم که در این سرزمین پرده حرمت ما دریده می‌شود.

همچنین امام (ع) در این روز برای بزرگان کوفه نامه‌ای نوشته و آن را به قیس بن مسهر صیداوی دادند که به کوفه برساند. مامورین بین راه قیس را بازداشت کرده و پس از اینکه او بر ضد یزید و بن زیاد سخن گفت، او را به شهادت رساندند. پس از رسیدن خبر شهادت قیس به حضرت اباعبدالله، جناب ایشان گریه زیادی سر داد.

به شهادت منبع، عمر سعد و لشگر ۶ یا ۹ هزار نفره‌اش روز بعد، یعنی روز سوم محرم به کربلا رسیدند و روز چهارم محرم بود که قاضی شریح به روایت منابعی چون «الوقایع و الحوادث» علامه محمدباقر ملبوبی، فتوا به کشتن و قتل حضرت اباعبدالله داد. منابع دیگری نیز روایت کرده‌اند که این روز در اصل روز خواندن خطبه‌ای توسط ابن زیاد ملعون در مسجد کوفه است که در این خطبه به فتوای شریح قاضی اشاره می‌شود.