خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - سیدابوالقاسم حسینی (ژرفا): خدای مهربان، قرآن و سوره‌هایش را با دو نام خویش آغاز می‌کند: رحمان و رحیم. و رحمان یعنی رحمتش همگان را می‌نوازد. خدای مهربان، قرآن را مایه هدایت و رحمت می‌داند. (نحل:64). خدای مهربان، نرم‌‌خویی پیامبر را نتیجه رحمت خود می‌داند که اگر این نرم‌خویی نبود، برای کسی جاذبه‌ای نداشت. (آل‌عمران:159)
 
خدای مهربان، رحمت خویش را فراگیرنده بر همه چیز دانسته است؛ یعنی جایی نیست که از رحمت او خالی باشد. (اعراف:156). خدای مهربان، حقیقت کفر را این گونه معرفی می‌کند: مأیوس شدن از رحمت خدا. (عنکبوت:23). خدای مهربان، حتی باد و باران را هم فرستاده است تا مژده رحمت او را برای ما بیاورند. (اعراف:57؛ شورا:28). خدای مهربان، تنها وجهه‌ی فرستادن پیامبرش را رحمت برای همه جهانیان می‌داند: و ما ارسلناک الا رحمة للعالمین. (انبیاء:107)
 
اکنون، این ماییم و این محمد ـ صلوات الله علیه و آله ـ : همو که آمد تا مایه رحمت برای همه جهانیان باشد؛ همو که دینش گوشه به گوشه، نام و پیام و مرام رحمت دارد. اکنون که او به ما امت خویشتن می‌نگرد، آیا خشنود و خرسند است؟
آیا ما پیروان مذهب‌ها و گرایش‌ها و بینش‌های اسلامی را در حالی می‌نگرد که به یکدیگر احترام می‌گذاریم؛ و از چهره‌های محترم یکدیگر با ادب یاد می‌کنیم؛ و آبروی یکدیگر را پاس می‌داریم؟ یا ... ؟
 
صدالبته توهین هر کسی در هر جای جهان به مقدسات و مقدسان ادیان دیگر، از جمله پیامبر خاتم، محکوم است. اما اگر خودمان حرمت این رسالت و رسول را پاس نداریم و از هدف رسالت او که حک کردن مُهر مِهر بر پیشانی همه هستی است، دور شویم، آیا انتظار بجایی است که از دیگران بخواهیم تا به ما و مقدسان و مقدساتمان احترام بگذارند؟
 
سالگرد میلاد آن مهر جهان‌افروز، مغتنم‌ترین فرصت است تا مسلمانی خود را از ژرفا بازنگری کنیم. هر جا و به هر بهانه و با هر دستاویز، خواه مذهبی و خواه سیاسی و اعتقادی و ... از این هدف عالی رسالت، دور شویم ـ یعنی نتوانیم پیام‌آور مهر باشیم ـ بدین معناست که از یک جا، مسیر مسلمانی را اشتباه آمده‌ایم و باید در آن از همان جا تجدید نظر کنیم.