به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) این کتاب از چهار فصل تشکیل شده است که عناوین این فصول عبارتند از: فصل اول: برخوردهای تربیتی رسول اکرم(ص) با امام حسن (ع)، فصل دوم: کریم اهل بیت(ع) کنکاشی در منش کریمانه امام حسن مجتبی(ع) با مرد شامی، فصل سوم: توصیه‌های امام حسن (ع) در باب مدیریت زندگی وفصل چهارم: تدبیر در تأویل.
کتاب حاضر مجموعه‌ای از سخنرانی‌های سیدمحمدباقر هاشمی‌شاهرودی رئیس بنیاد فقه و معارف اهل بیت(ع) است که در آن به بیان سیره تربیتی و تدبیرهای امام حسن مجتبی(ع) در مقابل اهداف پنهانی دشمن می‌پردازد و تبیین می‌کند که چگونه معاویه در طرح امام حسن(ع) قرار می‌گیرد.
در بخشی پایانی این کتاب آمده است: «پس از ماجرای صلح، موقعیتی در اختیار امام حسن(ع) قرار گرفت که در اختیار امیرالمومنین علی(ع) و امام حسین(ع) نبود. امام مجتبی(ع) با سخنانش باطن این‌ها را بیرون ریخت. هر جا سخن می‌گفتند، حضرت پس از آنها صحبت می‌کرد و جواب‌های سختی به آنها می‌داد. گاهی معاویه می‌گفت ای کاش زمین می‌شکافت و مرا می‌بلعید ولی حرف‌های حسن بن علی را نمی‌شنیدم. حضرت با سخنان خود باطن بنی‌امیه را برای مردم روشن کرد. یعنی از یک‌سو آنها را به ظاهر اسلام پایبند کرد و از سوی دیگر، باطنشان را به مردم نشان داد. در هنگام بحث‌ها به برخی از آنها یادآوری می‌کرد که مادرش یکی از آن‌هایی بوده که در مکه علم داشته است. به دیگری گوش‌زد می‌کرد که غلام‌زاده است. یا حتی به آن یکی می‌گفت که ابوسفیان و دیگری بر سر تو دعوا داشتند که فرزند کدامشان هستی! اسلام دین پاکیزگی است، ولی بنی‌امیه سراسر پلیدی و کثیفی بودند. از طرفی، اعراب در نسب‌شناسی قوی بودند و با اشاره کوچکی از طرف حضرت، تا آخر سخن را می‌فهمیدند.
حضرت به تدریج به مردم فهماند که بنی‌امیه لیاقت خلافت جامعه مسلمین را ندارند. کسانی که بعضی‌شان زنازاده‌اند یا بت‌پرست و مشرک‌اند، نباید در مسند خلافت باشند. در بنی‌امیه حتی شراب‌خواری هم مرسوم بود، یا کسانی از بنی‌امیه به پست و مقام رسیده بودند که مادرشان بدکاره‌های شناخته‌شده بودند. چنین کسانی نمی‌توانستند مردم جامعه را به رستگاری برسانند. حضرت به همین صورت در مسجد سخن می‌گفت و به تدریج همه کسانی را که معاویه دور خودش جمع کرده بود، در نظر مردم بی‌حیثیت کرد و اعتبارشان را از بین برد.
به طور خلاصه، این طور نبود که امام حسن(ع) در نقشه معاویه قرار بگیرد. بلکه برعکس، معاویه در طرح حضرت قرار گرفت. حضرت اجازه نداد معاویه به آرزویش برسد و یزید روی کار بیاید. به تدریج عزتی که معاویه در شام پیدا کرده بود، از بین رفت و معاویه در نگاه جامعه اسلامی تضعیف شد.
همه این‌ها به این سبب بود که امام معصوم به دنبال هدایت انسان‌هاست، نه قدرت و حکومت. اهل بیت(ع) بر قلب‌ها حکومت می‌کردند و می‌کنند. بنابراین، صلح امام حسن(ع) نیز از جنس صلح سیاسی نیست؛ از جنس هدایت است. همان‌طور که وقتی رسول‌الله(ص) در حدیبیه صلح کرد، خیلی از مسلمانان ناراحت شدند، ولی همان صلح باعث شد بعدها همه اهل مکه مسلمان شوند و در حرم الهی خونی ریخته نشود. همه اعمال اهل بیت(ع)، جنگ باشد یا صلح، برای هدایت مردم و ارتقاء جامعه اسلامی است.»
کتاب «تدبیر در تأویل، تحلیلی بر سیره عملی امام حسن مجتبی(ع)» اثر سیدمحمدباقر هاشمی شاهرودی در شمارگان 500 نسخه و با قیمت 28000تومان روانه بازار نشر شده است.
کتاب حاضر مجموعه‌ای از سخنرانی‌های سیدمحمدباقر هاشمی‌شاهرودی رئیس بنیاد فقه و معارف اهل بیت(ع) است که در آن به بیان سیره تربیتی و تدبیرهای امام حسن مجتبی(ع) در مقابل اهداف پنهانی دشمن می‌پردازد و تبیین می‌کند که چگونه معاویه در طرح امام حسن(ع) قرار می‌گیرد.
در بخشی پایانی این کتاب آمده است: «پس از ماجرای صلح، موقعیتی در اختیار امام حسن(ع) قرار گرفت که در اختیار امیرالمومنین علی(ع) و امام حسین(ع) نبود. امام مجتبی(ع) با سخنانش باطن این‌ها را بیرون ریخت. هر جا سخن می‌گفتند، حضرت پس از آنها صحبت می‌کرد و جواب‌های سختی به آنها می‌داد. گاهی معاویه می‌گفت ای کاش زمین می‌شکافت و مرا می‌بلعید ولی حرف‌های حسن بن علی را نمی‌شنیدم. حضرت با سخنان خود باطن بنی‌امیه را برای مردم روشن کرد. یعنی از یک‌سو آنها را به ظاهر اسلام پایبند کرد و از سوی دیگر، باطنشان را به مردم نشان داد. در هنگام بحث‌ها به برخی از آنها یادآوری می‌کرد که مادرش یکی از آن‌هایی بوده که در مکه علم داشته است. به دیگری گوش‌زد می‌کرد که غلام‌زاده است. یا حتی به آن یکی می‌گفت که ابوسفیان و دیگری بر سر تو دعوا داشتند که فرزند کدامشان هستی! اسلام دین پاکیزگی است، ولی بنی‌امیه سراسر پلیدی و کثیفی بودند. از طرفی، اعراب در نسب‌شناسی قوی بودند و با اشاره کوچکی از طرف حضرت، تا آخر سخن را می‌فهمیدند.
حضرت به تدریج به مردم فهماند که بنی‌امیه لیاقت خلافت جامعه مسلمین را ندارند. کسانی که بعضی‌شان زنازاده‌اند یا بت‌پرست و مشرک‌اند، نباید در مسند خلافت باشند. در بنی‌امیه حتی شراب‌خواری هم مرسوم بود، یا کسانی از بنی‌امیه به پست و مقام رسیده بودند که مادرشان بدکاره‌های شناخته‌شده بودند. چنین کسانی نمی‌توانستند مردم جامعه را به رستگاری برسانند. حضرت به همین صورت در مسجد سخن می‌گفت و به تدریج همه کسانی را که معاویه دور خودش جمع کرده بود، در نظر مردم بی‌حیثیت کرد و اعتبارشان را از بین برد.
به طور خلاصه، این طور نبود که امام حسن(ع) در نقشه معاویه قرار بگیرد. بلکه برعکس، معاویه در طرح حضرت قرار گرفت. حضرت اجازه نداد معاویه به آرزویش برسد و یزید روی کار بیاید. به تدریج عزتی که معاویه در شام پیدا کرده بود، از بین رفت و معاویه در نگاه جامعه اسلامی تضعیف شد.
همه این‌ها به این سبب بود که امام معصوم به دنبال هدایت انسان‌هاست، نه قدرت و حکومت. اهل بیت(ع) بر قلب‌ها حکومت می‌کردند و می‌کنند. بنابراین، صلح امام حسن(ع) نیز از جنس صلح سیاسی نیست؛ از جنس هدایت است. همان‌طور که وقتی رسول‌الله(ص) در حدیبیه صلح کرد، خیلی از مسلمانان ناراحت شدند، ولی همان صلح باعث شد بعدها همه اهل مکه مسلمان شوند و در حرم الهی خونی ریخته نشود. همه اعمال اهل بیت(ع)، جنگ باشد یا صلح، برای هدایت مردم و ارتقاء جامعه اسلامی است.»
کتاب «تدبیر در تأویل، تحلیلی بر سیره عملی امام حسن مجتبی(ع)» اثر سیدمحمدباقر هاشمی شاهرودی در شمارگان 500 نسخه و با قیمت 28000تومان روانه بازار نشر شده است.
نظر شما