خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)-سولماز خواجه‌وند: تنها کتابی که از خانم کیمبرلی بروبیکر بردلی خواندم، کتاب «جنگی که بالاخره نجاتم داد» بود. اما همین یک کتاب کافی بود برای اینکه یک نویسنده بزرگ را کشف کنم و لذت آشنایی با او را از پشت واژه‌واژه رمانش بچشم. و یک کتاب عزیز را به مجموعه دوست‌داشتنی کتاب‌هایم اضافه کنم؛ و هر بار پیش از نوشتن هر رمان نگاهی بهش بیندازم؛ یا با دیدن کودک و نوجوانی که من را با حرف‌هایشان، با کرد و کارشان، با نوع و شیوه زندگی‌شان به فکر می‌اندازند، خواسته و ناخواسته دستم دراز شود وسط کتاب‌های کتابخانه و کتاب «جنگی که بالاخره نجاتم داد» را بیرون بیاورم و نگاهش کنم و چند سطری از آن بخوانم؛ و  به تک‌تک جمله‌هایش فکر کنم.
 
مثل کتاب مقدس می‌ماند برای من، مثل یک الگو، مثل یک نقشه راه. مثل یک معبد که پر است از حرف‌های گفته و نگفته. «جنگی که بالاخره نجاتم داد» به من یادآوری می‌کند که نویسنده تا چه میزان در برابر جامعه خود مسئول است و تا چه میزان باید برای بازساخت مفاهیم یک جامعه بکوشد. تا چه میزان باید پاسخگو باشد؛ و وقتی این نویسنده و داستان با کودکان و نوجوانان طرف است، چقدر این مسئولیت سنگین‌تر می‌شود.

داستان «جنگی که بالاخره نجاتم داد» -که با عناوین دیگری مثل «جنگی که نجاتم داد» هم به چاپ رسیده- با یک گفت‌وگو آغاز می‌شود؛ گفت‌وگویی که صریح و شفاف یک زندگی و آدم‌هایش را به نمایش می‌گذارد. مادری عصبی. دختری که نقص عضو داد و مورد خشونت کلامی و فیزیکی قرار می‌گیرد و البته برادری که سالم است و زندگی راحت‌تری دارد.
 
قهرمان داستان دختر کوچکی است به نام آدا. آدا هرگز پایش را از خانه بیرون نگذاشته و تنها راه ارتباطیش با دنیای بیرون پنجره و گاهی دست تکان‌دادن برای رهگذران است؛ اما بالاخره او یک روز در میانه جنگ و دشواری‌های زندگی پررنجش چهاردست‌وپا از خانه بیرون می‌زند و جهان دیگری را تجربه می‌کند.
 
در این رمان شاهد دو جنگ هستیم؛ جنگ جهانی دوم و جنگی که آدا برای ساختن یک زندگی خوب با جهان پیرامونش در پیش گرفته است. یک موضوع و موقعیت حساس و دشوار برای نوشتن؛ اما خانم کیمبرلی بروبیکربردلی نویسنده فوق العاده‌ای است. چوب جادویش را در هوا می چرخاند و با دقت و وسواس بسیار کلمه‌ها را کنار هم می‌چیند و در همان چند سطر نخست دست مخاطب را می‌گیرد و او را وسط یک موقعیت داستان می‌برد. نویسنده در ساخت صحنه‌ها و دیالوگ‌ها بسیار هنرمندانه عمل می‌کند. در خوانش داستان گاهی با لحظات بسیار اثرگذاری مواجه می‌شویم. می‌خواهی در همان صحنه بمانی، به آدم‌هایش نگاه کنی، دوباره و دوباره و دوباره دیالوگ‌ها را بشنوی. به فکر می‌روی چطور آدم‌ها این‌چنین می‌شوند؟ دیروز چه بر سر این آدم‌ها آمده؟ و در دنیایی که می‌سازد، مخاطب نوجوان را تشویق می‌کند به سکوت و نگاه‌کردن. گویی در دل کلماتش می‌گوید صبور باش؛ من را بخوان؛ کم‌کم نشانت می‌دهم ماجرای این زندگی پیچیده چطور بوده و امروز و فردایش چطور است.
نویسنده لحظه‌به‌لحظه جلو می‌رود و در تعریف داستانش عجله‌ای ندارد. هر صحنه را ماهرانه به نمایش می‌گذارد و بعد صحنه‌ای دیگر و بعد...

گویی در انتهای کتاب این صدای راوی داستان است که به مخاطب می‌گوید حالا دانستی زندگی چه هزارتوی پیچیده‌ای دارد. و همین معنا برای نوجوانی که در جستجو و تجربه زندگی است، مفهومی عمیق است که دعوتش می‌کند برای اندیشیدن و نگریستن به لایه‌های معنادارتر زندگی.
 
بخشی از رمان «جنگی که بالاخره نجاتم داد»:
«...همان یک باری که خواستم بیرون بروم، مام فهمید و آن قدر کتکم زد که از شانه‌هایم خون آمد. فریاد کشید: «هیچی نیستی! فقط مایه خجالتی! هیولایی! با اون پات! فکر کردی خوشم میاد عالم و آدم تو رو ببینن؟» و تهدید کرد اگر دوباره بیرون بروم، روی پنجره‌ام تخته بکوبد. این تهدید همیشگی‌اش بود. پای راستم کوچک و پیچ‌خورده بود؛ یعنی نوک پایم رو به آسمان بود و همه انگشت‌هایش توی هوا بودند و جایی که باید روی پایم باشد، روی زمین بود. مسلماً مچ پایم هم سالم نبود و هر وقت سعی می‌کردم وزنم را رویش بیندازم، درد می‌گرفت؛ بنابراین بیشتر طول عمرم چنین کاری نکردم. چهاردست‌وپا راه می‌رفتم...»