پدرش میرزا محمد، متخلص به (حبیب) از شاعران معروف خراسان در زمان خود بود. مادرش نیز فرزند حاج میرزا نصراللّه مجتهد، متخلص به (فانى) شاعر و مجتهد بزرگ مشهد بود؛ وی نوه سید حبیباللهى مجتهد خراسانى هم بود که دیوان ناقصش چند سالى است منتشر شده است. «نوید» در واقع شاعرى در خاندان حبیباللهى موروثى بود.
ابوالقاسم ابتدایى را در مدرسه رحیمیه مشهد به پایان رساند و پس از آن به تحصیلات قدیم روى آورد. مقدمات زبان عربى، مطول، مُغنى و کتب دیگر را نزد استادان آن زمان از جمله «ادیب نیشابورى» و «سیدحسن مشكان طبسى» فراگرفت. زبان فرانسه را نیز پس از فرا گرفتن مقدماتى مختصر نزد معلم، پیش خود تکمیل کرد، به شکلى که بر آثار کلاسیک این زبان احاطه یافت. در سال 1301 همراه پدر خود به عراق و سوریه و لبنان مسافرت كرد، سپس به كشور بازگشت.
سال 1337 هجری شمسی پس از تأسیس دانشکده معقول و منقول در مشهد حبیباللهى استاد آن دانشکده شد و سپس در دانشکده ادبیات مشهد استاد کرسى ادبیات عرب شد و پس از 17 سال همکارى با دانشگاه مشهد با رتبه استادى بازنشسته شد.
زبان شعر «ابوالقاسم حبیباللهى» در عین استوارى و فصاحت، ساده و روشن است و گاه به زبان گفتوگو نزدیک میشود. تأثیر شاعران سبک خراسانى در شعر او کاملا محسوس است. وى در بیشتر قالبهاى سنّتى، بهویژه قصیده و مثنوى و قطعه، شعر سروده، اما تبحر او در سرودن قطعههاى اجتماعى و اخلاقى است. اشعار او غالبا قطعاتى است كه در معانى فلسفى و اخلاقى گفته شد، در میان اشعار وى كه متجاوز از سه هزار بیت است، غزل دیده نمیشود یا اگر تغزلى باشد، نادر است.
«ابوالقاسم حبیباللهى» شاعر و استاد فقید دانشگاه مشهد ۲۸ آذر ۱۳۵۹ هجری شمسی در 78 سالگی در مشهد درگذشت.
چهار سال بعد از مرگ «ابوالقاسم حبیباللهى» یعنی در سال ۱۳۶۳ هجری شمسی مجموعه اشعار و مقالاتش با نام «ارمغان نوید» به کوشش فرزندش محمد حبیباللهى، با مقدمه غلامحسین یوسفى منتشر شد.
نظر شما