این کتاب از سویی شامل سروده‌هایی کوتاه و آهنگین است. سروده‌هایی که قابلیت حفظ شدن را به سادگی در خود قرار داده و در کنار آن به جای تلاش برای آهنگین و موزون بودن، انتقال و ایجاد حسی ناب و تکرارناپذیر را از خود به مخاطب منتقل می‌کند؛ حسی که مبداء آن شادی و سرزندگی و طراوت حاکم بر ایام نوروز و سال نو است.
رحماندوست در سروده‌های کوتاهش در این کتاب مجموعه‌ای از آرزوها و حس‌های خوب و ناب کودکانه را در قالب شعر می‌نشاند. گاهی آرزو می‌کند تا جهان جایی بهتر برای زندگی و زیست همه از جمله کودکان شود و این آرزو را در قالب دعایی کودکانه خطاب به پروردگار بیان می‌کند و گاهی عید را دستمایه و بهانه برای بیان دوستی و نزدیکی میان اقوام و قومیت‌های مختلف ایرانی قرار می‌دهد و زیست سالم و دوستانه آنها در کنار همدیگر را آرزو می‌کند.
در شعری به سراغ سنت‌های نهفته در عید می‌رود و موضوعاتی مانند خانه‌تکانی یا دید و بازدید در عید را که سنت‌هایی حسنه و نیکو در درون جشن نوروز است را دستمایه ارتباط با مخاطبش می‌کند و در شعری دیگر باورهای قلبی و کهن نوروز را دستمایه انتقال حسی خوب به مخاطب می‌کند. باورهایی چون عمو نوروز و حضورش در ایام عید، کنار هم بودن خانوادگی و دعای خیر در حق همدیگر و حتی عیدی دادن و عیدی گرفتن.
رحماندوست در شعرهایش در این مجموعه، ساده‌گویی را به کمال رسانده است. هیچ ردی از استعاره و تلمیح و تشبیهات سخت‌فهم در این شعرها ولو برای مخاطب کودک به چشم نمی‌خورد. آهنگ و وزن شعر در خدمت ساده‌خوانی از سوی مخاطب است و همین مساله مواجهه مخاطب با شعر را بسیار ساده کرده است.
این کتاب با تصویرگری فرهاد جمشیدی نیز همراه است. تصویرهایی که پیوندی زیبا و رنگین میان خیال و واقعیت را در ذهن مخاطب برقرار می کنند و ظاهر عید را به باطن زیباتر از ظاهر آن پیوند می‌دهد.
نظر شما