خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) محمدجعفر محمدزاده: «شعر و ادب فارسی فقط میراث ایرانیان و پارسیگویان جهان نیست؛ شعر و ادب پارسی بر گردن فرهنگ و تمدن جها حق بزرگی دارد و با طرح موضوعات مهم انسانی میراث معنوی بشریت به حساب میآید، بیش از هزار سال است که شاعران پارسیگو با همین زبان امروز ما توانستهاند اندیشمندان و دانایان جهان را متوجه خود و فرهنگ ایرانی کنند، خیام با رباعیاتش دیریست که اروپا و غرب را در هزارتوی اندیشههای فلسفی خود سرگرم کرده و مولانا در زمان حیاتش بخش عمدهای از توجه امپراتوری روم شرقی را به فکر و منش خود مشغول کرده بود؛ و حافظ! و چه میدانیم که حافظ جهانِ گوته را چگونه دگرگون کرد که او را برادر خود خواند؟!
و سعدی را که رقعهی منشآتش به کاغذ زَر در اطراف عالم دست به دست میبرده و هنوز هم، و عالیجناب فردوسی، آن حکیم، آن بزرگ نگهبان پارسی با اندیشههای تمدنسازش و با کاخ برافراشتهاش از زبان پارسی.
و شهریار! شهریارِ شعر ایران! محمدحسین بهجت تبریزی، در دوره حاضر، برخاسته از دیر خاقانی، نظامی و چهارصد شاعرِ پارسیگوی خفته در مقبرهالشعرای تبریز، آینهی تمامنما و نمایانندهی این میراث عظیم است؛ او حق دارد که روز شعر و ادب فارسی به نام او باشد. چراکه شعر شهریار اصالت رودکی و سادگی شعر خراسان، طراوت سعدی و حافظ و مولانا و شیرینی سبک عراقی، نازکخیالیهای بیدل و صائب و سبک هندی و غنای نظامی گنجوی را یکجا نمایندگی میکند.»
نظر شما