عليزاد با بيان اين مطلب به خبرگزاری كتاب ايران(ايبنا)، گفت: مرور تاريخ ادبيات نشان مي‌دهد سابقه ادبيات دراماتيك ضعيف نيست و نگرش دراماتيك در ادبيات گذشته وجود داشته؛ ولي در دوره معاصر بيش‌تر به چشم مي‌خورد چون آثار معاصر ظرفيت كمتري دارند.

وي با بيان اينكه ديالوگ باعث دراماتيك شدن متن مي‌شود، افزود: به عنوان نمونه، داستان موسي و شبان از آثار مولانا، دراماتيك است و در آن بين موسي، شبان و خداوند، گفت‌وگو رخ مي‌دهد. در قالب اين داستان سه نفر با هم حرف مي‌زنند و يكي از صداها غالب نيست. اين كشمكش بين صداها اثري دراماتيك مي‌سازد.

به گفته عليزاد، اصول دراماتيك مجموعه‌اي از فنون است كه قواعد بسياري دارد و اين قواعد از بوطيقاي ارسطو بهره گرفته‌اند. هنرمندي كه درام را به خوبي بشناسد و ذهن خود را در اين رابطه خلاق كند مي‌تواند براساس اشعار و حكايات ادبيات فارسي اثري را به صحنه آورد. به عنوان نمونه در صحنه تئاتر، نمي‌توان شكل تغرلي غنايي را تبديل به درام كرد در حالي كه بيشتر آثاري كه براساس متون فارسي به روي صحنه رفته‌اند، درام گريزند و به سمت تغزل‌گرايي رفته‌اند.

وي، آثار نمايشي زيادي را براساس متون غربي به روي صحنه برده كه از نمايشنامه‌هاي دراماتيك ادبيات غرب به شمار مي‌روند.
 
عليزاد در اين باره گفت: انتخاب نخست من از آغاز اجراي آثار غربي بود؛ ولي در پي مهيا شدن شرايط مناسب به متون فارسي هم خواهم پرداخت. البته اهميت اين موضوع باعث شده به سراغ آن نروم. ولي در كلاس نمايشنامه‌نويسي از هنرجويان خواستم به متون فارسي بپردازند و به سمت دراماتيك كردن اين آثار پيش روند. 

به گفته عليزاد، در دانشگاه فقط يك واحد درسي به نام كارگاه نمايش ايراني وجود دارد كه به اينگونه نمايشي مي‌پردازد كه اصلا كافي نيست و كارايي هم ندارد. در حالي كه دانشجوي ايراني بايد نمايشنامه ايراني بخواند و نويسندگان اين حوزه را بشناسد. 

وی علت  این امر را به نظام آموزشي برمي‌گرداند كه سي سال پيش بايد بازنگري مي‌شده. اين سيستم آموزشي باعث شده از يك فارغ‌التحصيل رشته تئاتر انتظار نوآوري و كار خلاقه نداشته باشيم.

 عليزاد افزود: براي تبديل يك اثر نمايشي بايد داستان‌هاي كهن را بازخواني كرد و به مفهوم جديدي رسيد كه تفسير تازه‌اي از يك متن ارائه ‌دهد؛ اين در حالي است كه آثار نمايشی كه تاكنون به روي صحنه رفته‌اند به اين موضوع توجهی نداشته‌اند. از اين رو درامي خلق نشده است. 

این مترجم و کارگردان تئاتر یک سوژه کاری را، رابطه پسر و پدر در زمان فردوسي می‌داند. به گفته او می‌توان مفهوم و ویژگی‌‌های این رابطه را در اين دوره بررسي كرده و به اين بپردازيم كه چگونه مي‌توان اثري را با همین تم نمایشی اجرا كرد كه تاثيرگذار باشد.