ذوالفقاري به خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا)، گفت: از ديد من، بيشتر متون ادبي ما پنددهنده است كه اين رويكرد مخالف نمايش است. جز مواردي خاص، چون شاهنامه فردوسي، متون كمي موجود است كه زبان حادثه‌اي دارند و داستانی چالشی را ارائه مي‌كنند. مجموعه هزار و يك‌شب نيز سرشار از فضاي نمايشي است و مي‌توان از آن هزار و يك نمايش توليد كرد.

وي مدعي است: حاكمان در دوره‌هاي گذشته نگاه غني و عميقي به نمايش نداشتند؛ از اين رو هنر نمايش رشد پيدا نكرده. اين در حالي است كه برخي از حكومت‌ها و اديان با نمايش همياري كردند. به عنوان نمونه، در هندوستان كتاب مقدس و كتاب نمايشي يكي است و در معابد نمايش براساس رامايانا و مهابهاراتا به شكل مذهبي اجرا مي‌شود. 

ذوالفقاري افزود: به نمايش در دوره صفوي كمتر توجه شده. چون در اين دوره بيشتر به معماري و نقاشي پرداخته شده است. در دوره قاجاريه نيز همه نگاه‌ها معطوف ادبيات نمايشي غرب بود. از اين رو نمايش شكل مناسبي به خود نديده است. 

وي با بيان اينكه پژوهش و تحقيق لازم در زمينه ادبيات نمايشي صورت نگرفته است، گفت:‌ شناساندن اين هنر بايد به عنوان يك وظيفه درآيد و وظيفه متوليان فرهنگي است كه به گسترش آن كمك كنند. 

ذوالفقاري تاكيد كرد: مهمترين نكته فراهم آوردن زمينه براي نمايشي شدن ادبيات است؛ كه طبيعي است كه اين كار به حمايت احتياج دارد. بايد يك بخش خاص به شكل جشنواره يا مركز پژوهشي به وجود آيد كه محققان به شكل مناسب در اين حوزه فعاليت كنند. در حال حاضر در عمل بهاي لازم به اين كار داده نمي‌شود و برنامه‌ريزي مناسبي براي آن وجود ندارد.