به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در همدان، ظهر دوشنبه یادبود نودمین سالگرد درگذشت عارف قزوینی در آرامگاه بوعلی‌سینا و در جوار مزار این شاعر و نویسنده برگزار شد.
هوشنگ جمشید آبادی و علی جهانپور پژوهشگران همدانی سخنانی در باب عارف قزوینی بیان کردند و کاظم مرادی نیز تصنیف‌هایی از سروده‌های عارف قزوینی را اجرا کرد.
علی جهانپور، پژوهشگر همدانی درباره دلیل قرار گرفتن مزار عارف در محوطه آرامگاه بوعلی سینا گفت: عارف قزوینی که از دنیا رفت فریدالدوله گلگون و معزالدین مهدوی او را در کنار آرامگاه قدیمی ابن‌سینا که کمی از این مکان دورتر بود دفن می‌کنند.
وی ادامه داد: مرحوم حسین پدیدار برای من خاطره‌ای تعریف کرد که در زمان پایان ساخته شدن آرامگاه ابوعلی سینا به زنده‌یاد هوشنگ سیحون گفتم که عارف قزوینی به عنوان انسانی که بالاتر از همه انسان‌هایی است که شما می‌شناسید در این نزدیکی دفن شده است بر این اساس زنده‌یاد سیحون نیز مزار عارف را به مکان کنونی انتقال داد و عارف برای همیشه در این مکان آرام گرفت.
عارف قزوینی متولد سال ۱۲۵۹ شمسی در قزوین و درگذشته ۲ بهمن ۱۳۱۲ در همدان است. او شاعر و تصنیف‌سرا، موسیقیدان، خوشنویس، نویسنده، خواننده و نوازنده موسیقی و از وطن‌دوستان زمانه خود بود که توانست با خلق و آفرینش بسیاری از ترانه‌ها و تصنیف‌های عاشقانه و میهنی، به یک شاعر ملی ماندگار تبدیل شود.
بعد از گذشت دهه‌ها، ترانه‌ها و تصنیف‌های وی به خصوص تصنیف‌های میهنی و سیاسی، همچنان شنوندگان بسیاری دارد و بارها توسط هنرمندان موسیقی بازخوانی و اجرا شده و می‌شود.
با آغاز مشروطیت شاعران و نویسندگان بسیاری در کنار آزادی خواهی مردم قرار گرفتند اما اشعار و تصنیف‌های عارف پر از شور انقلابی بود که توانست واژه وطن و وطن‌دوستی را با زبان شعر و بدون هیچ مصلحت و هراسی به میان مردم ببرد.
عارف در شناخت موسیقی و دستگاه‌ها و آوازها، استعداد شگرفی داشت و توانست با این شناخت و آگاهی آثاری را خلق و به یادگار بگذارد که هیچ‌گاه گذشت زمان نتواند آنها را فراموش کند.
عارف از اولین کسانی بود که اعتقاد داشت باید موسیقی را به گونه‌ای اجرا کرد که مردم عادی نیز بتوانند از آن بهره ببرند و تأکید بسیاری بر مردمی‌بودن موسیقی داشت و خود او از اولین کسانی بود که به عنوان موسیقیدان و خواننده کنسرت برگزار کرد و در یک مدت کوتاه، اشعار و ترانه‌ها و تصنیف‌های او، در میان مردم زمزمه و به یک شاعر مردمی تبدیل شد.
آخرین سال‌های زندگی عارف پر از درد و رنج و اندوه در تبعید همدان است اما هیچ‌گاه برای امرار و معاش و گذران زندگی خود از هیچ‌کس کمکی قبول نمی‌کند. شاعر ملی و پیام‌آور آزادی و چهره رنج‌دیده انقلاب مشروطیت، سرانجام در روز دوم بهمن ۱۳۱۲، در روستای دره مرادبیک همدان درگذشت.
نظر شما