سرویس هنر خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) - علیرضا خلیل‌زاده؛ فیلم «شکار حلزون» اولین فیلم بلند محسن جسور است که به چهل و دومین جشنواره فیلم فجر راه پیدا کرده است.
این فیلم روایتگر قصه مینو، زن جوان سرپرست خانواده‌ای است که برای تامین معاش در یک شرکت خدماتی و نظافتی مشغول به کار است. او با پیشنهاد شغل پرستاری از پدرِ یک جوان مواجه می‌شود که شرط پذیرفتن این شغل با حقوق مناسب، جاری شدن صیغه محرمیت میان آن‌هاست.
فیلم تازه محسن جسور در مقایسه با سایر فیلم‌اولی‌های جشنواره فجر، فیلم بسیار خوبی بود.
حسین پاکدل، فرناز زوفا، محمد رسول صفری، مسعودرضا عجمی، رابعه مدنی، یاسمن ترابی، علی‌اکبر قاضی نظام، امیرعلی سخایی، میثم محمدی در «شکار حلزون» ایفای نقش کرده اند.
این فیلم روایتگر درامی تراژیک است که در دید مخاطبان بسیار سطحی و کم اهمیت جلوه کرد. مبحثی که بسیار در سالن تماشای فیلم آزاردهنده بود، خنده مخاطبین به صحنه‌های درام اصلی فیلم بود؛ فیلمی که باید اشک مخاطب را جاری می‌کرد خنده آنها را برانگیخت.
دو نکته وجود دارد که اشاره نکردن به آنها در این یادداشت، کم‌لطفی است.
اول بازی مرحوم حسام محمودی که بی‌نظیر در این فیلم ظاهر شد و می‌توان گفت بازی او تنها مولفه‌ای بود که مخاطب را تا پایان بر روی صندلی سینما نگه می‌داشت.
دوم شجاعت محسن جسور است که برای اولین فیلم بلند خود به سراغ افتباسی ادبی رفته است. همه می‌دانند ساخت فیلم اقتباسی چه اتفاق سختی است و همچون راه رفتن بر لبه تیغ، ریسک فراوانی دارد. با تمام این اتفاقات، محسن جسور با هنرمندی خود توانست کتاب «مرگ و دوشیزه» را در قالب ایرانی بازتولید کند. هرکس که «مرگ و دوشیزه» را خوانده باشد شباهات بین دو روایت را می‌یابد و بسیار از همراهی شخصیت قاضی در «شکار حلزون» و دکتر در «مرگ و دوشیزه» لذت می‌برد.
نظر شما