به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، علوی‌تبار در این شعر آورده است:
گر تمام هستی‌ام باشد از آن کشورم
سربلند آیم برون از امتحان کشورم
صبر و هوش اهل ایمان جملگی بر باد رفت
غرق در بوی خدا شد بوستان کشورم
کشورم آیینه‌دار روی مردان خداست
جان فدای قلب‌های مهربان کشورم
نقطه آغاز معراج شهیدان خاک ماست
نور بالا می‌رود از نردبان کشورم
دیده تاریخ از دست حوادث دیده است
نیشترها بر رگ و بر استخوان کشورم
آرزو دارم که جانم رستم دستان شود
بی محابا بگذرد از هفت خوان کشورم
غبطه‌ای بر سایه‌سار شاخه طوبی نخورد
این دل آرام در دارالامان کشورم
نظر شما