به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا)، سیدمسعود علوی‌تبار در نشست ادبی مجازی «فطریه عطر» که شامگاه ۲۱ فروردین در گرامیداشت سی‌وهفتمین سالگرد شهادت شهید سید احمد پلارَک به میزبانی گروه بین المللی هندیران برگزار شد، عنوان کرد: در احادیث بسیاری از حضرت محمد و دیگر معصومین (ع) در استفاده از عطر سفارش شده است. امام رضا (ع) در این باب می فرمایند: «برای مرد سزاوار نیست که استفاده هر روزه از بوی خوش را ترک کند». تحسین خوشبویی و تأکید به معطر بودن مؤمن در این دنیا از یک طرف و از طرف دیگر تشریح بهشت با بر شمردن رایحه‌های آن در قرآن، مشخص می‌کند که از شاخصه‌ها و ویژگی‌های بارز حقیقت و معنویت در دو جهان، معطر بودن و خوشبو بودن است. در قرآن حتی برای نوشیدنی‌های بهشت هم آمده است که آمیخته با بو و مزه کافور و زنجبیل اند، واژه «خِتامُهُ مِسکٌ» نیز آمده است، که مؤمن پس از آشامیدن شراب بهشتی، بوی مشک را از آن می‌یابد و اینکه ظرف آن شراب به جای گِل، از مشک ساخته شده و با نوعی مشک خوش بو مُهر و موم شده است. از امام باقر (ع) نقل است که رسول خدا (ص) فرمود: «جبرئیل به من خبر داد، با اینکه بوی بهشت از هزار سال راه به مشام می‏رسد، ولی عطر آن به مشام شش گروه نمی‌رسد»، که در ادامه شش گروه را نام می‌برند. هر چه روح لطیف‌تر باشد، ادراک ملکوتی او متعالی‌تر و قوی‌تر خواهد بود. چنان که در قرآن کریم از زبان حضرت یعقوب آمده است: «من بوی یوسف را احساس می کنم» و این در حالی است که بنا به فرموده امام صادق علیه السلام فاصله حضرت یعقوب با حضرت یوسف، به اندازه ده شب بوده است.

علوی‌تبار ادامه داد: این تنها شامه ملکوتی نبی مکرم اسلام است که عطر بهشت و «نَفَسَ الرَّحْمَنِ» را از یمن استشمام می‌کند که ایشان هم بوی بهشت و هم بهشتیان را می‌شناسد. به تعبیر مثنوی: «بوی رامین می‌رسد از جان ویس / بوی یزدان می‌رسد هم از اویس»، و یا به تعبیر علیرضا قزوه، شاعر معاصر کشورمان «شهیدان را شهیدان می‌شناسند». با قدری تأمل به وضوح مشاهده می‌کنیم که رابطه درونی و شباهت‌های باطنی افراد موجب عشق و دیگر دوستی و متمایل شدن آنها به یکدیگر می‌شود همان گونه که حضرت محمد (ص) در حدیثی می‌فرماید: «ارواح انسان‌ها، لشکرهای آماده‌ای هستند. آنها که با هم آشنا باشند، ائتلاف می‌کنند و آنها که با هم ناشناس باشند، متفرق می‌شوند».

وی گفت منتخبی از اشعار ارائه شده در این محفل به صورت یک کتاب به چاپ خواهد رسید.

برخی از اشعار قرائت شده در این محفل را با هم مرور می‌کنیم:

علیرضا قزوه

ای هر نفست آینه و عطر و گلاب

ای مشق تو معنویت روز حساب

ای درد خوشایند من ای درٌ خوشاب

ای رایحه ی بهشت آسوده بخواب

امیر عاملی

معطر شهیدی که عشق است او

گرفت آخر از دست ساقی سبو

خوشا بوی مشک و گلاب شهید

که ما را فرا خوانده در جستجو

پروانه نجاتی

احمد سلام، قبر معطر سلام و نور

چشم بد از تو دور، نگاه بد از تو دور

در حسرت زیارت تو زار می‌زنم

آه از مسیر دور و آن راه بی عبور

ای خلعت شهادت تو قصه‌ای بلند

چیزی میان آرزو و اشتیاق و شور

در لحظه شهادت تو آمده کسی

شاید به بوسه ای شده ای غرق در غرور

شاید بهشت خیمه زده روی زخم تو

جامانده در تنور تنت عطر آن حضور

سید احمد پلارکی ای حس باشکوه

ای شربت شهادت تو باده طهور

پوشیده است راز تو ای حس با شکوه

تا رجعت سپاه شهیدان، دم ظهور

ایرج قنبری

می‌خواست خدا گلاب قمصر باشی

همسایه لاله‌های پرپر باشی

حتی هنگامی که غنودی در خاک

مانند گل سرخ معطر باشی

نغمه مستشار نظامی

با اشک گل آمیخته مشک ختنش را

تا غسل دهد تازه شهید چمنش را

خون می چکد از شاخ گل و پیرهن ماه

تا آینه با آه بپیچد کفنش را

دلسوخته، جانسوخته، پروانه عاشق

هرگز نخروشید غم سوختنش را

هر تکه ی دل داغ شهیدی است در این دشت

تا تازه کند دعوی عهد کهنش را

چشمی که به دیدار شهیدان شده روشن

هرگز به دو عالم نفروشد وطنش را

گفتند کلیدی است به دیدار خدا، اشک

بگذار که بی پرده بگوید سخنش را

رضا اسماعیلی

ماییم و دلی طلایه‌دار زخمت

همسنگر لاله، خون نگار زخمت

سوگند به عشق، تا ابد می‌مانیم

در سنگر یاد، پاسدار زخمت

سیده بلقیس فاطمه حسینی (دهلی نو)

نسیم عنبر و عود از دیارِ یار می‌آید

چنان یادِ شہیدان از صفا سرشار می‌آید

رها از هول گورستان، نوایِ شادی مستان

به‌شوق نوبهارِ جان، گل از گلزار می‌آید

خریده احمد از جنت، ریاض زندگی‌بخشش

هوا از شوق دیدارش، معنبروار می‌آید

الا ای سید والا، که کردی در زمین غوغا

پلارک نامی و عطرت چه عنبربار می‌آید

برایت مادرت زهرا ببین آغوش واکردہ

که فرزندش به‌سوی او پیِ دیدار می‌آید

هرمز فرهادی بابادی

دیری ست که بر زبان ما این سخن ست:

این بوی خوش از کدام مشک ختن ست؟

هنگام که از بهشت زهرا آمد

معلوم شد از شهید راه وطن ست

جواد اسلامی

باید دخیل واژه شد، اما برای که؟

عطرش هنوز می‌وزد از سوی معرکه

پیراهنی دوباره به کنعان رسیده است

یا از ره آمده‌ست غسیل الملائکه؟

فاطمه عارف‌نژاد

بوی گلاب آمد و گل در بهار رفت

جایی قرار داشت مگر؟ بی‌قرار رفت

باران گرفت و پنجره وا شد به نور نور

تا پرده از مقابل چشمش کنار رفت

از آسمان بپرس چه شد؟ ماه برکه کو؟

از جاده‌ها بپرس چه شد؟ تک‌سوار رفت؟

مانند سرو سبزترین فصل باغ ماند

مانند کوه خم نشد و استوار رفت

گنجشک پا گذاشت به مهمانی فشنگ

غنچه به عیددیدنی انفجار رفت

چفیه به دوش، کوله به شانه، علم به دست

سربند «یاحسین» به سر، باوقار رفت

خوشبخت‌تر از آینه‌های همیشه بود

سنگی که در مزار غریبش به کار رفت

رضا عبداللهی

تو رفتی و دلم شد بیقرارت

و باشد تا ابد چشم انتظارت

تو را باشد چه نسبت بابهاران

که آیدعطر گل‌ها از مزارت

حمیده پارسافر

قطعه بیست و شش! چه عِطر خوشی!

جان من زنده شد به عِطر خوشی!

می‌کشاند مرا به مرز جنون

از تن ِ باغ ِ گنجه عطر خوشی

می‌شود تکه تکه هستی من

می‌کند چکه چکه عطر خوشی

خوابت آرام! مُشک و عنبر ما!

چشمه تا ابد معطر ما! "

وعده ما بهشت زهرا بود

تار و پودم اسیر غوغا بود

چشم‌هایت شبیه ساحل امن

اشک من موج موج ِدریا بود

دل من تنگ و آسمان ابری

فرصت گفتگو مهیا بود

باز می‌جوشد عشق، در سر ِما

چشمه تا ابد معطر ما

سر به زیریت، سربلندت کرد

دلبرت کرد، دلپسندت کرد

خاکسارش شدی و شوکت عشق

همچو کوهی شکوه‌مندت کرد

ای جگرگوشه وطن، غم دوست

مرهم قلب دردمندت کرد

شده‌ای اعتقاد و باور ما

چشمه تا ابد معطر ما

یاد تو تا همیشه در سر ماست

مثل آیینه در برابر ماست

عطر و بوی محمدی داری

نام ِ سبز تو باغ ِ قمصر ماست

خاطرت، مثل شاه بیت غزل

جاودان در کتاب و دفتر ماست

زیور خاک ِ غرق گوهر ِ ما

چشمه ی تا ابد معطر ما

سیدمسعود علوی‌تبار

تا شام ابد که نام تو پاینده است

از تربت تو نور خدا تابنده است

ای لاله پرپر از کدامین باغی

کز عطر وجودت دل سنگ آکنده است

آناهیتا آقا بیکی

ابرو بنما که ماه را گم نکنیم

در طوفان تکیه گاه را گم نکنیم

تو عیدی عید فطر ما باش و بخواه

با عطر خوش تو راه را گم نکنیم

شعبان کرم دخت

پیشانی‌ات گل است و دهانت معطّر است

نام تو برکت است و نشانت معطّر است

از پشت سنگ بوی ترا می‌توان شنید

وقتی که چشم‌های روانت معطّر است

ای نقش تو ادامه‌ی زیبایی غزل

جانت پر از خداست، جهانت معطّر است

قد قامت الصلاه، هنوز ایستاده‌ای

محراب خونی است، اذانت معطّر است

بر دفتر شهادت تو ثبت می‌شود

حرفی بزن که طرز بیانت معطّر است

با آفتاب و ماه مگر هم‌سفر شدی؟

روز تو روشن است و شبانت معطّر است

بر خاک بیقرارپلارک نوشته‌اند

از نوراحمداست که جانت معطّر است

مهدی باقرخان (هندوستان)

ببوسد ماه آن خونین جبین را

عقیق سرخ و یاقوت نگین را

ز عطر خود شهید احمد پلارک

بهشتی می کند قطع زمین را

محمدعلی یوسفی

پیداست که دائماً به لبخندی تو

زیرا که مجاور خداوندی تو

عطر تو محیط را معطر کرده

گویا که گلاب اصل میمندی تو

سحر هادیان

گلو بریده گلاویز مستجاب شدن

هزار غنچه گلایل پی گلاب شدن

دوباره یک دهه از تشنگان آزادی

دوباره از لب بی‌مایه‌ها جواب شدن!

که نیست جرم تبر جز تبار گم کردن

بدون ریشه چه باک از تبرمآب شدن!

پرنده‌های درختانِ از گلوله سیاه

پریده‌اند پس از مست اضطراب شدن

برای جنگلی از تازه‌ساقه‌ها زود است

کمرشکسته عزادار آفتاب شدن

گلاب‌خون شده‌ها قطره‌قطره می‌بارند

بر آهنی که نمی‌ترسد از مذاب شدن

علی پور حسن آستانه

من معنقدم سوار خواهد آمد

عاشق بشوی قرار خواهد آمد

چون عطر تنش نسیم‌فروردین است

با خنده او بهار خواهد آمد

سیدحکیم بینش (افغانستان)

هر جا نشسته یاس و سمن از تو گفته‌است

سوسن که باز کرده دهن از تو گفته‌است

این عطر کیست می‌وزد از چارسو؟، نگو

گل‌های سرخ دشت و دمن از تو گفته‌است

هرجا که می‌روم سخن از حسن احمد است

این شهرها دهن به دهن از تو گفته‌است

وقتی تمام قد شهدا از تو گفته‌اند

این افتخار نیست که من از تو گفته‌است؟

دارم یقین که عطر تو پیش از رسیدنت

یکریز در بهشت عدن از تو گفته‌است

سرمست بوی پیرهن یوسف است شهر ما

خوشبخت شاعری که سخن از تو گفته‌است

علی اصغر الحیدری (دهلی نو)

به دهر، گرچه چنین اتفاق کمتر شد

ولی چو نام تو آمد هوا معطر شد

با آن گلوی بریده بخوان اذان ولا

که دار مرگ برایت فراز منبر شد

فرزانه قربانی

دست خزان‌ها دور باشد از بهارش

جان هزاران لاله خوشبو نثارش

بی شک بهاری در دل خاک آرمیده

عطر شکوفه می‌دهد سنگ مزارش

حال و هوای دشت‌های ارغوان را

باید بپرسی از نسیم بی‌قرارش

روی مزارش گل نریزید ای جماعت

وقتی که روییده گلستان در جوارش

افلاکیان را مست کرده هر زمان که

برخاسته عطر بهشتی از غبارش

شسته تمام تربتش را مادرانه

شمعی که می‌بارد شب جمعه کنارش

شوجان پرویز (بنگلادش)

با خنده در آغوش کشی لعبت مرگ

خوشبو چو گلی ای کفنت چون گلبرگ

در صفحه رنگ رنگ ایثار و جهاد

تصویر شهادتت ز خون می‌شد رنگ

فائزه زرافشان

چقدر آسان دل بی‌تاب ما را برده‌ای با خود

صبا! عطر کدامین نافه را آورده‌ای با خود

چه سرخوش میرسی از راه، دست‌افشان و پاکوبان

قدم‌هایت ثناگویان، نفس‌هایت غزل‌باران

چه بین بقچه‌ات پیچیده‌ای؟ حل کن معمّا را

کجا بودی که عطر دامنت آکنده صحرا را؟

که باور می‌کند تو از مزاری ساده می‌آیی

که از پابوسی سروی به خاک افتاده می‌آیی

اگر شطّ شراب، آخر که می‌خشکد، نمی‌خشکد؟

اگر جوی گلاب، آخر که می‌خشکد، نمی‌خشکد؟

ولی هر چشمه را وقتی خدا جاری کند، جاری‌ست

سر این خاک تا دیدم زمین سرگرم گل‌کاری‌ست

بنازم بخت آن شبنم، که از خاک تو میروید

که حرفش را ترنّم‌وار در گوش تو می‌گوید

مرا هم بر سر خوان گلاب و نور دعوت کن

شروعم هر چه بد، حسن ختامم را شهادت کن

سمانه رحیمی

عطر گلاب می‌وزد از گوشه و کنار

این قطعه از بهشت بهار است در بهار

بر پیکری که دست خدا غسل داده است

بی شک شمیم ناب بهشتی است ماندگار

رزمنده ی رشید و غیوری که عاقبت

همچون شهید کرببلا گشت رستگار

اذن شهادت از گل زهرا (س) گرفته بود

در مشهدالرضا نفسش یافت اعتبار

عمار* بود تا به علی اقتدا کند

عمار بود در دل میدان کارزار

با جسم پر جراحت و قلبی پر از امید

جنگید با شجاعت و ایمان و اقتدار

روزی که پرکشید در آغوش آسمان

شد لایق عنایت و الطاف بی شمار

همواره خاک پاک و عزیزش معطر است

گویا بهار خفته به جایش در این مزار

احمد گل معطر گلزار میهن است

مانده از او تبسم گلها به یادگار

امیر حسین داودآبادی

جانم به گلاب تازه شد مثل بهار

هوشم به گلاب کردم آن لحظه نثار

یک ذره غبارم ای شهید ای گل سرخ

من را نزنی کنار از روی مزار

رسول شریفی

از رفتنت آسمان مکدر شده است

دیوار افق به رنگ دیگر شده است

ای راز نهفته! نسبتت با گل چیست؟

کاین گونه مزار تو معطر شده است

احمد رفیعی وردنجانی

هرکه خالص شد به وصل کردگارش می‌رسد

در خزان رنج‌ها فصلِ بهارش می‌رسد

هرکه در این راه با شوقِ وصالش زد قدم

روزی آخر مژده وصلِ نگارش می‌رسد

هرکه در تاریکیِ دنیا به مهرش بست دل

نور رحمت بر دل اُمیّدوارش می‌رسد

آنکه شد یاری‌گر دین خدا دارد یقین

بهترین یاراست او لطفش به یارش می‌رسد

جای عمری بیقراری تا وصال روی دوست

عاقبت از شورِ لبخندش قرارش می‌رسد

هر که مانند پلارک شد به راهش پاکباز

از شمیم جنت حق اعتبارش می‌رسد

جان فدایِ آن شهیدِ راه عشقی که مدام

عطر کوی دوست دارد از مزارش می‌رسد

خدیجه دیلمی

عجب بوی خوشی دارد مزارش

پلارک کرده ما را بی قرارش

ز حسرت زیر لب با گریه گفتم

خوشا آن دم که باشم در جوارش

سیده کبری حسینی بلخی

فشانده روی خیابان درخت، گیسو را

که دیده این همه گلبرگ‌های جادو را

ز بین شاخ درختان سحر نشان می‌داد

جناب حضرت خورشید، چشم و ابرو را

بهشت حضرت زهرا مرا صدا می‌کرد

به شاخ سرو کسی خواند ذکر یاهو را

تمام حجت من احمد بلارک بود

قدم زدم که بیابم نشانی از او را

به شکل قیس بنی عامری بسی جستم

میان خاک همی قبرهای خوشبو را

ندا رسید که ای بی‌نوا چه می‌گردی

بدون عشق و ادب تربت بلاجو را

معصومه هرمزی مقدم

ازکوچه‌های عشق از شهر شهامت

از خاکریز جان نثاری و رشادت

پیچیده عطری دلکش از سمت مزاری

سنگی معطر از گلوله از شهادت

زهره یوسفی

بوی عطری می‌دهد دائم مزارت ای شهید

می نویسم شعر ها در وصف تو، ایام عید

خوش به احوال شما چون آخرت را ساختید

بند ابلیس زمان را پشت سر انداختید

ای که نامت کشورم را با صلابت کرده است

صاحب نامت به ایرانم عنایت کرده است

ای که عطری جاودان داری و نامی ماندگار

بهترین رسم زمینی در میان روزگار

با نماز و غسل جمعه، انس نیکو داشتی

بذری از جنس معطر بر مزارت کاشتی

می‌رسد بوی گلاب از قطعه پاک بهشت

در زمستان هم مزارت می‌شود اردیبهشت

سیده فاطمه صغری زیدی (هندوستان)

در آغوش زمین آرام و بی‌جان

گلم پرپر شد از ظلم لعینان

لب خونین هزاران حرف دارد

ز سوز زخم سردار غریبان

کبری قالینی‌نژاد

شمیم بوی تو پیچیده در دشت شقایق‌ها

بدون ادعا رفتی میان خیل عاشق‌ها

غرورت را شکستی در نوای ربناهایت

به جز دیدار محبوبت نبوده دردعاهایت

تو گفتی که مقام من گرفت از من پر پرواز

خودت را جستجو کردی درون نام یک سرباز

به آغوش خدا رفتی چه آرام و چه بی پروا

معطر از شمیم تو شده خاک و پَر گل ها

شهید عطری و نامت‌کران تا بیکران جاری

گلاب و مشک و عنبر را تو دادی آبرو آری

بهشت است جایگاه تو شهید راه حق «احمد»

مرا هم تو شفاعت کن به پیش خالق سرمد

سید مهدی بنی هاشمی لنگرودی

با منطق این جهان عجیب است اینجا

تلفیق دو عطر یاس و سیب است اینجا

این رایحه حب حسین و زهراست

بی شک که قدمگهی غریب است اینجا

نیره جهانشاهی

صبا عطر تو را پاشید هرجا

سحر شد زین سبب سرمست و شیدا

چه سرّی گم شده در عطر زلفت

که دل را می برد تا عرش اعلا

مزارت چون گلستان است خوشبو

پراند مرغ دل را سمت صحرا

به ساحل می رساند کشتی دل

همان عطری که شد فانوس دریا

تو هستی از تبار لاله رویان

بهار از طعم عشقت گشت پیدا

به امیدی زدم بر خانه ات در

که دستم را بگیری صبح فردا

علیرضا حکمتی

این عطر گلاب قمصر کاشان است

یا بوی خوش چکیدن باران است

این مدفن پاکتان چه عطری دارد

این خاک، تبرک شده رضوان است

زهرا میریان کرمی

چه عطری درفضا پیچیده ازخاک

شهیدی خفته در گلزار عشق است

کنار قبرها هر دم بگردی

نشانی از صف وپیکار عشق است

به گل های بهشتی تارسیدی

هوایی از بهشت جاودان است

اگر بوی گلاب ناب آمد

همان قبر پلارک را نشان است

خدا را در همان جا می‌توان دید

همان جایی که دل‌ها بی قرارند

همان جایی که گل‌های بهشتی

درون قبرهاشان جای دارند

اگر عطر خدا پیچیده بی شک

خدا را با شهیدان می توان دید

پلارک‌ها چو گل‌های بهشتند

گلی از باغ جنت می‌توان چید

مسعود ربانی

نسیمی می‌وزد از بوی مویت

عجب عطر خوشی دارد سبویت

بدیدارت ملائک صف کشیده

گلستان شد جهان از عطر رویت

سید احمد حسینی توچای

تا سر شیشه عطر تو در افلاک شکست

عشق جاری شد و در کنج مزار تو نشست

و خدا خواست معطر بشود پیکر تو

و شود عطر حضورت همه جا دست به دست

این چه جامی است که در کوی تو ساقی آورد

آسمان مست زمین مست خلایق همه مست

سنگ با نام پلارک شده تزئین اما

روح با عطر گل یاس معطر شده است

غسل دادند تورا فوج ملائک شاید

کاینچنین عطر تو عطاری عالم را بست

غزلی ناب به بوی خوش تو خلق شده

تا سر شیشه عطر تو در افلاک شکست

عمادالدین ربانی

زنده‌ست از او عطر خدا می‌آید

بوی شهدای کربلا می‌آید

گفتند گل محمدیمان پژمرد

بوی صلوات از کجا می‌آید؟

زهرا آراسته‌نیا

حقاً که راست گفته خدای مجید ما

پیداست در نصوص کلامش نوید ما

زنده است آنکه مقامش شهادت است

اینگونه زندگی شده اوج امید ما

از خاک عشق، عطر گلی میدمد مدام

خاکی که زنده گشته به یمن شهید ما

تو آیتی، نشانه ی حقی، دلیل راه

نور تو داده عمق به ابعاد دید ما

این عطر خوب، رایحه ی روح پاک توست

هم لاله هم شقایق و سرو رشید ما

باید شفاعتت برسد تا که حس کنیم

هر لحظه‌ای ست در دوجهان روز عید ما

محمد فاطمی‌منش

عطر خوش یاس می‌دهد دامانت

آمیخته با بهشت، روح و جانت

آنقدر پر از حس طراوت هستی

کآرام گرفته نور، در چشمانت

ام البنین بهرامی

با یاد خدا خُلق نکو خواهی داشت

در اوج جوانی آبرو خواهی داشت

گر در ره دین گذشته باشی از خویش

چون قبر پلارکی و بو خواهی داشت

صبا فیروزی

دلم را سوی کویت پر دهم هر شب

نوای نی برایت سر دهم هر شب

ملائک مست و مدهوش از پی بویت

گلاب ناب قمصر شد خجل از عطر جادویت

تو با این تربت نمناک از عطر بهشتی، جان دهی بر هر

دلی که مرده از ناباوری‌هایش

شبیه قصه‌ای شیرین

که می‌شوید غبار غصه‌ها را از دل غمگین!

تو مثل بید مجنون سر فرود آورده بودی در بر معبود

تمام ماجرای تو

و آن افتادگی‌هایت

فقط این است:

نماز شب دلیل بوی مُشکین است!

عزیز مادر ای احمد!

بهشتی چشمه‌ای جاری ست بر جان و مزار تو

و هر لحظه دل من بی قرار تو

شهلا کلبعلی

در قطعه ۲۶ بهشتی دگر است

از رایحه اش مشام جان بهره ور است

آرام گرفته سید احمد آنجا

از پاکی او شاخۀ اخلاص تر است

سارا عبدالهی‌فر

دمادم نفخه فردوس اعلا

معطر کرد برگ لاله‌ها را

سراسر دشتِ گل های بهاری

زعطر خاک احمد شد شکوفا

مهسا ایمانی

شده چه عطر آگین با گلاب کوچه ما

و غنچه های حیاطم گرفته عطر و صفا

شهید احمد آن یوسفی که کنعان را

ز بوی پیرهنش داده جان و نور و جلا

فاطمه ناظری

عطر باغ بهشت می‌آید

عطر ناب گلاب از خاکت

می‌وزد آفتاب از قبرت

از همین چهار ضلعی پاکت

تو که بودی؟ فرشته‌ای زخمی!

که شهید زمین شده شاید

از مزار همیشه نمناکت

عطر ناب گلاب می‌آید

باغ گل زیر خاک خوابیده

یا تنت؟ ای شهید! ای مظلوم!

چشمه، چشمه گلاب می‌جوشد

زیر خاک مزار تو، معصوم!

باغ میهن اسیر طوفان شد

بر تنت زخم‌های گل رویید

آسمانت ستاره باران شد

در هوایت هوای گل رویید

بر مزارت نوشته شد با عطر:

«تن فدای وطن, دل و جان هم

هرچه دارم فدای ایران باد

این دل عاشق پریشان هم»

لیلی حضرتی

عشق در دامن تو عطر مکرر دارد

هم نفس با تو شدن معنی دیگر دارد

باغبان گفت ولی محض دلم می‌پرسم

عطر دربسته چرا رایحه تر دارد؟

ابراهیم میر

با سیّد هر سپیده آمیخته بود

از پنجره، شب، پرنده آویخته بود

از خونِ گلوی هر ستاره انگار

در برکه مهتابشفق ریخته بود

مسلم اسدالله

بر خاکِ غریب، آشنا را دیدم

افتاده به خاک و خون وفا را دیدم

درسوگ ِفرشته خوی انسان رویی

یک شهر به داغ، مبتلا را دیدم

هنگام وضو گرفتنِ دریاها

جوشیدن دردِ ابرها را دیدم

سختَست نفس، برای آدم بر دار

بر دست ستارها دُعا را دیدم

پاییز شدم حریر احساسم سوخت

وقتی که بهارِ کربلا را دیدم

در جنگِ میان عشق با تاریکی

رقصیدن تیغ اَشقیا را دیدم

در سینه ٔنانجیب شب، اهریمن

در قلب پلارکی خدا را دیدم

فاطمه سادات طباطبایی

از حنظله گویا که نشانی دارد

در کوی شهادت او مکانی دارد

هرچند که پرگشوده ازخاک ولی

با عطربهشت گل فشانی دارد

عبدالرحمن حواشی

پایان شما شروع یک آغاز است

هر خاطره از وجودتان یک راز است

عطر خوش جنت از مزارت آمد

بی شک که درِ بهشت آنجا باز است