محمد گلاب زاده در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در کرمان، افزود: ابراهیم ابن اسحاق عطار نیشابوری از شعرای قرن ۶ هجری به شمار می رود، همانگونه که از اسم او پیداست این شاعر و عارف بزرگ شغل اصلی‌اش عطاری بود.

وی ادامه داد: وی یکی عارفان بزرگ است به گونه ای که به این دسته از شاعران می گویند «شاعران آسمانی» چون به درجه ای از علم و عرفان و معرفت رسیدند که فضای تنگ زمین برایشان کوچک به نظر می‌رسد.

به گفته وی، کسانی مثل مولانا، حافظ و عطار شاعران آسمانی‌اند.

گلاب‌زاده با بیان اینکه عطار هم همانند خواجو عشق به سفر داشت و در همین سبک و سیاق بود، اذعان کرد: در این سفر ها با نام دارانی همچون رکن الدین اسحاق آشنا شد.

این مورخ و نویسنده با اشاره به اینکه خواجو یک شعر دارد که می گوید: به خانه هیچ نشدند سفر گزین خواجو / که شمع دل بنشاند آنکه در وطن بنشست، گفت: عطار و خواجو با افراد بزرگی در سفرهایشان مواجه می شدند به مقامی از علم و معرفت می رسیدند که مصداق های مختلفش را میبینیم، عطار هم حاصل سفر ها و علمش را در تذکره الاولیا، منطق الطیر، اسرار نامه، خسرو نامه و مجموعه های مختلف به رشته تحریر درآورد.

وی خاطرنشان کرد: برخی از داستان‌های عطار را توصیه می کنم حتماً بخوانید چون بسیار خواندنی و آموزنده هستند.

به گفته گلاب زاده، همه داستان‌های منطق الطیر قشنگ است، برخی از داستان‌های او شاهکارهای زبان فارسی اند؛ در باب شخصیت عطار همین بس که گفت: هفت شهر عشق را عطار گشت / ‏‬ ما هنوز اندر پی یک کوچه ایم، او هفت شهر عشق را تمام کرد و به جایگاهی رسید که امروز او را ستایش کنیم.

به گزارش ایبنا، فریدالدین محمد عطار نیشابوری شاعر، عارف و فیلسوف‌ِ شهیر و خوش‌آوازه ایرانی و یکی از بزرگترین شخصیت‌های ادبی و عرفانی در تاریخ ادبیات فارسی محسوب می‌شود که در دوره سلجوقیان در کهن‌دیار نیشابور زندگی می‌کرد و آثارش تاکنون از برجسته‌ترین آثار ادبی و عرفانی محسوب می‌شود.

روز ۲۵ فروردین در تقویم ایران روز ملی عطار است که هرساله در نیشابور، آرامگاه وی همراه برنامه‌های عطارشناسی برگزار می‌شود؛ گلباران آرامگاه عطار، ارائه پژوهش‌هایی در مورد این شاعر، نمایشگاه کتاب و خوشنویسی و شب شعر از جمله برنامه‌هایی است که در این روز برگزار می‌شود.