به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در مشهد، در پی درگذشت محمدعلی بهمنی، شاعر و ترانه‌سرای نامدار ایرانی، حسین صالحی، شاعر و خوشنویس خراسانی با نگارش غزلی در خور شأن این شاعر بزرگ به سوگ او پرداخت:
در خویش مُرده است، اگر سبز و خرّم است… باغی که در سکوت، گُلِ خنده اش کَم است
فرقی نمی کُند که بهار است یا خزان…هر چارفصل، میوه اش اندوه و ماتَم است
گُل ها سیاه، قامتِ گلبوته ها سیاه… لبخندها سیاه! به رنگِ محرّم است
از سروِ سربُلند، در این باغ مانده است…پشتی که از هجوم غم و غصّه‌ها خم است
آنجا که شوقِ صحبتِ تو در میانه نیست…دیگر بهشت نیست، که قعرِ جهنّم است
عکس تو در ستاره ی اشک اش شکسته است… مردی که در سکوت، گلِ خنده اش کم است.
به گزارش ایبنا؛ «محمدعلی بهمنی» غزل‌سرا و ترانه‌سرای نامدار شب گذشته یعنی نهم شهریور ماه پس از تحمل یک دوره بیماری، دار فانی را وداع گفت. بسیاری بر این عقیده‌اند که غزل‌های او وام‌دار سبک و سیاق نیما یوشیج است. آنچنان که خود او می‌گوید: «جسمم غزل است امّا روحم همه نیمایی است در آینه تلفیق این چهره تماشایی است.»
او برگزیده اولین دوره جشنواره بین‌المللی شعر فجر در بخش شعر کلاسیک بود و در سال ۱۳۷۸ تندیس خورشید مهر به‌عنوان برترین غزل‌سرای ایران را دریافت کرد.
شنبه ۱۰ شهریور ۱۴۰۳ - ۱۴:۵۱
نظرات