عظیمی در گفت‌و‌گو با خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) گفت: اصل این کتاب را به پشنهاد استاد ایرج افشار گردآوری کرده‌ام. کتاب در حال حاضر مراحل اداری نشر را طی می‌کند.

وی درباره اهداف بنیاد موقوفات افشار توضیح داد: یکی از اهداف این بنیاد تقویت زبان فارسی است. بنابراین از کتاب‌هایی که در زمینه تقویت زبان فارسی موثر هستند حمایت می‌کند تا به واسطه این آثار بتوانیم وحدت ملی را حفظ کنیم.

این پژوهش‌گر ادامه داد: بنا بر خواست استاد افشار این کتاب را در سه جلد(هزار و 700 صفحه) گردآوری کرده‌ام. نمونه نهایی را ایشان دیدند و قرار شد مقدمه آن‌را در آمریکا بنویسد، البته ایشان نتوانستند این مقدمه را در آمریکا بنویسند.

وی با تاکید بر این که مقدمه این اثر جزو آخرین نوشته‌های استاد افشار به حساب می‌آید، اظهار داشت: در دی ماه ۱۳۸۹ استاد افشار در بستر بیماری مقدمه‌ای بر این کتاب نوشته و گفته است: «این کتاب ۱۷۰۰ صفحه‌ای سطر سطرش با نیت واقف مطابقت دارد.»

عظیمی در ادامه تشریح کرد: پدر مرحوم افشار تا حد زیادی به این کتاب دلبستگی داشته است. یادداشت‌ها و نامه‌های زیادی نیز درباره این کتاب موجود بود. حتی استاد افشار خود هنگامی که فهرست نهایی را برای ایشان فرستادم، نمونه یادداشتی برای من ارسال کردند. 

وی درباره این یادداشت گفت: استاد افشار به مجله «آینده» و نمونه خطی که از استاد محمد احصایی منتشر شده بود اشاره کرده بودند و خواستار افزودن این نمونه خط که احصایی با خط خوش «قلمرو زبان فارسی» را نوشته بود به دیگر مطالب کتاب شدند. طبق خواسته ایشان این کار انجام شد.

عظیمی از این امر به عنوان یکی از ویژگی‌های استاد افشار یاد و تصریح کرد: این ویژگی استاد افشار بود و به تمامی افرادی که با آن‌ها کار می‌کرد احترام می‌گذاشت.

وی درباره ویژگی‌های کتاب «ای زبان پارسی» توضیح داد: این کتاب در حقیقت مقالاتی را که دانشمندان درگذشته درباره زبان فارسی و پیرامون چند موضوع و سرفصل نوشته‌اند، شامل می‌شود که طبق تاریخ نگارش مرتب شده‌اند. بر این اساس مشخص می‌شود در یک قرن اخیر چه موضوعاتی مدنظر پژوهش‌گران حوزه زبان و ادب فارسی بوده است و بیشتر به چه مطالبی پرداخته‌اند.

این پژوهش‌گر ادامه داد: به عنوان مثال موضوعاتی چون نگهبانی زبان فارسی، قلمرو زبان فارسی، زبان فارسی و وحدت ملی، دستور لغت و فرهنگستان از جمله این موضوعات هستند. اغلب این مقالات توسط افرادی چون یغمایی، اقبال و مجتبی مینوی نوشته شده‌اند. احتمالا قدیمی‌ترین مقاله حدود صد سال پیش توسط محمدعلی فروغی نوشته شده است.

وی در پایان درباره دیگر بخش‌های این کتاب یادآور شد: کتاب بخشی با عنوان پیوست‌ها دارد و اشعاری که درباره زبان پارسی و برخی مطالب دیگر آمده است را دربرمی‌گیرد.