به گزارش خبرگزاري كتاب ايران(ايبنا) به نقل از روابط عمومي بخش فروش ميراث مكتوب، نگارش درباره مولوي، زندگي، شعر، انديشه و آراي او بسيار است، اما برترين و جامع‌ترين آنها را بايد «رساله در مناقب خداوندگار» تاليف «فريدون بن احمد سپهسالار» متوفي سال 712 هجري و سپس «مناقب العارفين» افلاكي متوفي سال 761 هجري دانست. به دليل اهميت «مناقب العارفين» در ادبيات مولويه، تحريرهاي قابل توجهي از اين كتاب پديد آمده‌‌اند.
يكي از اين تحريرها، «ثواقب المناقب اولياء الله» است كه تنها چند سال پس از تاليف، به زبان‌هاي ديگر نيز ترجمه شد. نويسنده اين اثر، عبدالوهاب بن جلال‌الدين همداني، يك ايراني است كه كتابش را به فارسي نوشت، اما وجود اين، در ايران چندان مورد توجه قرار نگرفت و بيشتر در حوزه فرهنگي آسياي صغير و حلقه مولويه شهرت يافت.
آن‌چه در تاريخ‌هاي ادبيات فارسي معاصر درباره اين نويسنده و كتابش نوشته شده است، از چند سطر تجاوز نمي‌كند. البته اين اشاره‌هاي اندك نيز با لغزش همراه‌اند. ناشناس بودن اين اثر تا جايي است كه بديع‌الزمان فروزانفر، مولوي‌شناس بزرگ ايراني نيز تاليف آن را به زبان تركي دانسته و از ترجمه آن به زبان فارسي توسط يكي از دانشجويانش خبر داده بود!
عبدالوهاب بن جلال‌الدين محمدهمداني، مولف كتاب، از پيروان طريقت «نقشبنديه» همدان بود كه پس از فتح همدان به دست شاه طهماسب صفوي به مصر گريخت، نسخه‌اي از «مناقب‌‌العارفين» را در خانقاه مولويه قاهره ديد و سپس به مدينه منوره رفت و همان جا در سال 954 هجري وفات يافت.
كتاب «ثواقب المناقب اولياء الله» براساس سه نسخه معتبر از «مناقب العارفين» و به همت عارف نوشاهي، محقق پاكستاني متون فارسي، تصحيح و از سوي انتشارات ميراث مكتوب منتشر شده است.
چهارشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۰ - ۱۳:۵۶
نظر شما