سیاست 

سیاست، در کاربرد حقوق جزا، به معنای سیاست کیفری می‌باشد؛ یعنی، مجموع روشهایی که، پس از شناسایی علل بزهکاری، با تدوین قوانین و اقدامات تأمینی، برای پیشگیری از رخدادهای جرایم، به کار می‌رود. به باور برخی، سیاست جنایی با آن، گوناگون است، زیرا برخلاف سیاست کیفری که به قوه قضائیه و سازمانهای زیر مجموعه آن وابسته می‌باشد، گونه جنایی آن، حوزه فراگیر سیاست‌گذاری دولت و همه سازمانهای آن را، در بر می‌گیرد. از مفهوم ویژه سیاست در حقوق کیفری که بگذریم، شاید بتوان گفت: پیوند حقوق جزا، با سیاست‌، به معنای فراگیر خود؛ یعنی،‌ اندازه اثرگذاری کارهای سیاسی در انجام بزه. رگه‌هایی سیاست در حقوق جزا، به معنای خاص خود؛‌ یعنی، سیاست کیفری را، در برخی آیات قرآن کریم، می‌توان یافت؛ برای نمونه، می‌توان به بیم‌دهی بیدادگران، اشاره کرد. این سفارش، راهی است برای بیدار کردن وجدانهایشان و دست برداشتن آنها از ستمگری؛ یعنی،‌ پیشگیری از جرم، همان که حقوق جزا، در سیاست کیفری خود، در پی آن می‌باشد: «وَ هَذَا کِتبٌ مُصَدِّقٌ لِسَانًا عَرَبِیًّا لِّیُنذِرَ الَّذِینَ ظَلَمُوا؛ این کتاب، با نشانه‌های تورات، هماهنگ می‌باشد، در حالی که به زبان عربی و گویاست تا ستمگران را بیم دهد.

صفحه 76/ گزیده‌هایی از حقوق جزا در قرآن/ حسین ابراهیم‌پور لیالستانی/ انتشارات خرسندی/ چاپ اول/ سال 1391/ 223 صفحه/ 8000 تومان