تقوا و خشیت
اعتقاد و باور به هرچیزی به نوعی مسئولیت‌آور است، و شخص معتقد نسبت به معتقدات خود احساس مسئولیت کرده سعی می‌کند در عمل کاری برخلاف آنچه به آن اعتقاد دارد، انجام ندهد؛ به همین جهت یکی از پیامدهای ایمان و اعتقاد به خداوند، احساس مسئولیت عملی در برابر او و اوامر و نواهی او است. این احساس مسئولیت عملی را که با نوعی خوف و ترس از مخالفت با دستورهای الهی همراه است، می‌توان تقوا و پرهیزکاری نامید که البته مانند خود ایمان دارای درجات و مراتب است؛ هرچه ایمان قوی‌تر باشد، احساس مسئولیت در برابر خدا بیشتر است و التزام عملی و پایبندی به دستورهای الهی نیز بیشتر و محکم‌تر است، و فرد از اینکه با اوامر و نواهی خداوند مخالفت کند، بیشتر هراسناک می‌باشد. در این حالت است که فرد در برابر موعظه واعظ که همان دعوت به خیر و برحذر داشتن از بدی‌ها، براساس تعالیم انبیا و اولیای الهی است، خضوع می‌کند و تحت تأثیر قرار می‌گیرد، و شاید به همین دلیل باشد که قرآن در چندین مورد که از احکام و دستورهای الهی و توصیه‌های اخلاقی و نیز سرگذشت پیشینیان سخن می‌گوید، تصریح می‌کند که این، بیانی است برای عموم مردم و هدایت اندرزی است برای اهل تقوا و پرهیزگاران: «هَذَا بَیانٌ لِّلنَّاسِ و هُدًی و مَوعِظَةٌ لِّلمُتَّقِینَ»؛ یعنی در عین حالی که این بیانات جنبه همگانی و مردمی دارد و ابلاغ به همه مردم است، تنها پرهیزکاران و آنان که در برابر هدایت‌های الهی احساس مسئولیت می‌کنند و برای تقرب به خدا و رسیدن به سعادت ابدی در تلاش‌اند، از این هدایت‌ها بهره می‌برند و پند می‌گیرند.
صفحات 110 و 111/ روش‌های تربیتی در قرآن(جلد اول)/ محمدرضا قائمی‌مقدم/ انتشارات پژوهشگاه حوزه و دانشگاه و انتشارات سمت/ چاپ اول/ سال 1391/ 226 صفحه/ 4800 تومان
یکشنبه ۲۷ اسفند ۱۳۹۱ - ۱۴:۰۰
نظر شما