به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)  نیویورک تایمز در بررسی خود از این کتاب می نویسد: تالیف این مطالب در قالب کتاب «راههای جدید برای کشتن مادرتان» به نوعی شبیه این است که عنوان یک کتاب درباره گرامافون خودکار را بگذاری «عاشق کسی که با او هستی باش: ملزومات مورد نیاز در طول یک بزرگراه» ! شرم آور است، اما تویی‌بین تقریبا همین کار را کرده است. 
کالم تویی‌بین رمان نویس ایرلندی، متفکری مشتاق و عبوس نسبت به کتاب و نویسندگان است و این قطعات کوتاه، طنینی نهانی دارند.

 تویی‌بین که بیش از همه برای رمانهایی چون «استاد» ( 2004 )که کتابی درباره هنری جیمز است، و «بروکلین» ( 2009 ) شناخته شده، نویسنده نمایشنامه، کتابهایی درباره سفر و کتابی درباره هنرمندان است. او نقدهایی نیز بر کتابهای جدید می‌نویسد که در نشریات ادبی مختص معرفی جدیدترین کتابها، منتشر می‌شود.

او همچنین برای توجه به اصول ریاضت‌کشانه نیز شناخته شده است و معمولا در حالی که روی ناراحت‌ترین صندلی ممکن می‌نشیند، به نوشتن می‌پردازد و اعتقاد دارد که به این ترتیب همیشه هوشیارتر است. او در فصلی از کتاب جدید «راههایی برای کشتن مادرتان» نیز به سراغ همین اصول ریاضت کشانه می‌رود. وی سبک برجسته ادبی مختص خودش ندارد، اما آنچه متعلق به خود اوست، درک وسیع از جهان داستانی است که آن را به کار می‌برد، و نیز ذهنیتی که منجر به خلق رمانها و ایده‌های شبیه کارکردن ابرکامپیوترها می‌شود.

این کتاب که بنمایه‌اش را از زندگی و آثار نویسندگانی چون دبلیو.بی.ییتس، ساموئل بکت و رودی دویل تا خورخه لوییس بورخس، تنسی ویلیامز و جان چیور گرفته، در یک فصل به مقایسه نویسندگی جیمزبالدوین و باراک اوباما (مردانی که به گفته نویسنده بدون پدر بزرگ شدند و یاد گرفتند راهشان را به تنهایی دنبال کنند) می‌پردازد.

نکته ضروری از نظر او، (که با دنبال کردن همه قهرمانان زن و مرد بی‌مادر در رمانهای هنری جیمز و جین آستین در یک مقاله مورد توجه قرار گرفته) این است که حضور مادران در فضای داستانی به معنای ایجاد فضایی آکنده از تردید، امید و رشد آهسته شخصیت است. اما او با درپیش گرفتن مسیری دیگر به این نتیجه می‌رسد که رمان جا افتاده و پخته با شخصیتهای یتیم شکل می‌گیرد.

پدرها هم مثل مادران لازم است به صورت استعاری کشته شوند. در میان نقاط تاکید این کتاب به مقاله‌ای درباره رابطه پیچیده ییتس با پدرش که نویسنده‌ای بی‌حاصل بود، اشاره شده است. ییتس پدر بارها برای پسر مشهورش داستانهای کوتاه و نوشته‌های دیگرش را می‌فرستاد و بیشتر با جواب سکوت مواجه می‌شد. نامه‌های او پر از عجز و لابه‌هایی شبیه این است که : شعر مرا دریافت کردی؟ یا: چرا چیزی درباره نمایشنامه‌ام نمی‌گویی؟

برای بکت ، کشتن پدرش به معنای بازگشت کار ادبی او به ایرلند است؛ برای هوگو همیلتون رمان نویس به معنای بازگرداندن زبان ایرلندی به جای انگلیسی و برای بالدوین به معنای گفتگویی بیهوده درباره همینگوی و فاکنر است.

و تویی‌بین نقل قولهایی از همکار هنرمندش نیز دارد. با نقل مباحث مطرح میان توماس مان با پسرش، کلاوس، از قول او می‌نویسد: برای یک نویسنده، پسرها مایه خجالت هستند، چنانکه در شخصیتهای رمان اونیز همین امر زنده می شود. و از قول ییتس نیز درباره مادر دمدمی مزاج یک دوست هنرمند می‌نویسد: او مرا به یاد تختخوابهای ناراحت، شپشهای روسی و شربت تلخ گیاهی می‌اندازد.

او درباره جان چیور هم می‌نویسد: اگر از خوشبین بودن و پایان خوش چشم پوشی کنید؛ باید بپذیرید که «قوش باز» بهترین رمان روسی به زبان انگلیسی است و خانه‌ها و دشتها و اتاقها همان قدرتی را برای ییتس دارند که اقمار برای ماه.

وی رمانی از برایان مور را که در بلفاست می‌گذرد،  چنین توصیف می‌کند: همانقدر نزدیک به حقیقت و مطبوع طبع محلی‌هاست که گزارشهای سی.ان.ان می‌توانند باشند. او یادداشتهایی هم درباره جمع نویسندگان نخبه – که کتابها درباره‌شان نوشته شده- می‌نویسد که شامل بورگس، مارسل پروست و لیلیان هلمن می‌شود.

او به ما یادآور می‌شود که چقدر حس مقاله‌نویسی در آثار جیمز بالدوین غایب است و چنین بیان می‌کند: او هیچوقت از شمارش آرای فلوریدا شگفت زده نمی‌شود، او هیچگاه از ماجرای ابوغریب دچار شوک نمی‌شود، او هیچگاه از توفان نیواورلئانز وحشت نمی‌کند. او باید همیشه بداند که چه می‌گوید!

در یادداشتهای بخشهای مختلف کتاب می‌توان لحظات شخصی نیز دید ؛ خاطراتی از دایی زاده بکت، به نام جان بکت که او را مردی جدی، باهوش، و به طرزی غریب دارای سبکی مینیمالیستی از نظر بررسی سوناتهای باخ در دوبلین و به شیوه‌ای شگفت انگیز کم گو و دارای اطلاعات مفید می‌نامد؛ کسی که برای نویسنده در حکم یک انبساط خاطر بزرگ در دهه هفتاد محسوب می‌شود.

با این حال، آرزوی اطلاعات بیشتر درباره خود او در کتاب به دل خواننده می‌ماند؛ از کسی که مادری سرد و غیرصمیمی داشت و پدرش را زمانی که تنها 12 سال داشت از دست داد... او حتی به خودش زحمت نداده تا مقاله‌ای مقدماتی بر کتابش بنویسد و به جای آن مستقیم به سراغ آستین و جیمز رفته و به این ترتیب امکانی ناب را از خواننده سلب کرده است.

این کتاب در 345 صفحه از سوی انتشارات اسکرایبنر به قیمت 26 دلار منتشر شده است.