شنبه ۱۸ آبان ۱۳۹۲ - ۱۸:۲۷
عبرت عاشورایی

نگاهی چندباره به حادثه عظیم عاشورا نکات بکر و صحنه‌های هماره تازه‌ای را فراروی بیننده نمایان می‌کند که نشان از عبرت‌آموز بودن آن برای همگان در هر زمان و مکان است. آزادگی امام(ع) در برداشتن «بیعت» خویش از اهل بیت (علیهم‌السلام) در حساس‌ترین زمان یکی از این تلنگرها به من و توست که «کل یوم عاشورا.»_

خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا)، محمدباقر شمسی‌پور، دبیر گروه انقلاب اسلامی و دفاع مقدس: با گذشت بیش از 13 قرن از واقعه جانگداز عاشورا، این رویداد بی‌همتا و حماسه بی‌نظیر بارها و بارها و از زوایای گوناگون و ابعاد مختلف مورد بررسی دوست و دشمن، آشنا و غریب و دور و نزدیک به فرهنگ عاشورا قرار گرفته و کاوش و پژوهش شده‌است که در عین اهمیت و ارزش، راه را بر دیگر پژوهش‌ها نبسته و مانع از استمرار بررسی چندی و چگونگی و عواقب و پیامدهای این قیام تاریخی نشده‌ است.
 
از جمله مواردی که در این حادثه، منحصر به فرد و یگانه می‌نماید، «بیعت» خویش برداشتن امام(ع) از اهل بیت و همراهان در سخت‌ترین لحظات و نامناسب‌ترین شرایط است. این عمل ظاهراً با منطق معمول و عقل مآل‌اندیش و درک انسانی در تباین است که «تو» درست در مقطعی که بیشتر نیازمندِ داشتن پیرو و رهرو هستی، خود را و پیروانت را از قید«ولایت» آزاد کنی تا هر کس بتواند به فراخور حسّ وحال و درک موقعیت و بینش اوضاع، با «بصیرت» خویش راه را انتخاب کند. زیرا امام، خود بیش و پیش از دیگران به این نکته مومن است که«لا اکراه فی‌الدین»؛ چون حقیقتاً باور دارد که «تبیّن الرّشد من الغی.»
 
به نظر می‌رسد یکی از برترین و والاترین فرازهای این واقعه همین اتفاق باشد؛ زیرا اصلی‌ترین و شاید ضروری‌ترین وظیفه و رسالت مقدس امام(ع) این بود که نخست برای اهل بیت خویش(علیهم‌السلام)، آن‌گاه برای اهل کاروان، سپس برای سپاه سراپا مسلح مقابل و در نهایت اهل عالَم( در هر عصر و دوره‌ای) حقانیت قیام خویش برای خدا را به نمایش بگذارد(که نه، اثبات کند) و این مرحله، یعنی آزادکردن ذمّه اهل بیت و پیروانش و همچنین خودش از حلقه «ولایت»، آن هم در ابتدای رویارویی با واقعه‌ای که هر عقل سلیمی ادامه و پایانش را حدس می‌توانست زد، خود یکی از وجوه شخصیتی امام(ع)، یعنی آزادگی و آزادمنشی و یکی از اهداف رسالت شریف ایشان یعنی استقرار و اشاعه آن بود.
 
امامی که در واپسین آنات نبرد نابرابر، با صدایی به رسایی تمام تاریخ فریاد بر می‌آورد که «اگر دین ندارید و به روز آخرت بی‌ایمانید، پس در زندگی‌تان آزاده باشید»، خود باید نخست پیشگام شود و این حریت و آزادمنشی را برای اذهان کور و کودن از یک سو و اهل شناخت و معرفت از دیگر سو، به عرصه ثبوت برساند.
 
این عمل امام(ع) تاکتیک و نرمش مقطعی نبود که منش و سیره ایشان و دیگر معصومان(علیهم‌السلام) است و همین نکته باریک، که همانا برداشتن اجبار و التزام باشد، تشخیص و تمییز امام و ولیّ برحق را برای پیروان آخرالزمانی حسین(ع) و رهروان صادق ولی‌الله المنتقم(عجل‌الله تعالی فرجه) ممکن و آسان می‌کند. 
                                                                                چنین بادا

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.

برگزیده

پربازدیدترین

تازه‌ها