به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از ایندیپندنت، شاید در رسانه های چینی کمتر از حرکت‌های مردمی علیه نظام کمونیست خبر یا گزارشی منتشر شود ولی ظاهراً در پرجمعیت ترین کشور دنیا اتفاقاتی در حال شکل گیری است.
بسیاری از وبلاگ نویسان چینی خارج از این کشور جنبش‌هایی را گزارش کرده‌اند که حاکی از اعتراض اکثریت مردم این کشور به وضعیت حاکم بر تصمیم‌گیری‌های دولتی است. در سال 1989 اولین تجمعات مردمی علیه نظام کمونیست با چادرهای متعددی در شهر ممنوعه درست مقابل پوستر بزرگ مائو در میدان تیان‌آن‌من اتفاق افتاد و بلافاصله با دخالت پلیس روبرو شد.
مردمی که با چادرهایشان به جلوی شهر ممنوعه آمده بودند به فقر و گرسنگی در کشور اعتراض داشتند. آنها فریاد می‌زدند یا مرگ یا دموکراسی.
هرچند اعتراضات این چنینی به پنجم ژوئن این سال محدود شد ولی در گزارش‌ها و به خصوص کتابهای مختلفی که در خارج از این کشور چاپ می‌شوند به وجود اعتراضات مشابهی اشاره شده است که یکی از آنها کتابی است که در انتشارات دانشگاه آکسفورد منتشر شده است.
«پاول فرنچ» / Paul French نویسنده انگلیسی کتاب «سندروم چین» به نوشتن مقالات و کتابهای اقتصادی درباره چین معاصر مشهور است و سالها در روزنامه های معتبر انگلیسی مقالات مختلفی درباره اقتصاد چین منتشر کرده است.
وی با اشاره به کتابی که نوشته یک نویسنده زن چینی هرچند به قدرت اقتصادی چین در زمان معاصر اشاره می‌کند ولی بیشتر اعتقاد دارد اعتراضات سیاسی مردم چین، تاریخ معاصر این کشور را تشکیل می‌دهد. در 25 سالگی اعتراض‌های مردمی کشور چین علیه نظام حاکم کمونیست، فرنچ یک سری شواهد و اسنادی ارائه می‌کند تا ادعایش برای ناراضی‌بودن مردم چین بر وضعیت موجود را اثبات کند.
یکی از این شواهد کتاب «لوئیزا لی» نویسنده و خبرنگار چینی درباره حوادث سالهای اعتراض مردم چین و واکنش دیگر مردم نسبت به اعزام نیروهای نظامی به پکن برای سرکوب تجمعات مردمی مطالبی نوشته است و تاکید می‌کند این واکنش ها نشان از ناراضی بودن اکثریت مردم نسبت به سیاست های دولت دارد.
فرنچ با استناد به این کتاب با عنوان «جمهوری خلق فراموشی: بازدید دوباره از تیان‌آن‌من» اعتقاد خود را درباره سرنوشت کنونی و آینده کشور چین درباره حوادث اینگونه بیان می‌کند که در اصل دو قرن و نیم گذشته کشور چین به اینگونه حوادث گذشته است که نتایجی برای آنها نداشته است.
وی اعتقاد دارد سرکوب اعتراضات مردمی در طول این سالها منجر به رویه‌ای در چین معاصر شده است که نام آن را می‌توان ماتریالیسم چین بعد از سال 1989 نامگذاری کرد و البته رشد اقتصادی نتیجه این ماتریالیسم باعث نشده اعتراضات خاموش شود.
منظور از فراموشی در کتاب لی، این است که دولت و نظام کمونیست به خوبی توانسته خشونت های خود را از ذهن هوشیار مردم و همچنین هزینه های سیاسی و اجتماعی این فراموشی را پاک کند.
لی می‌نویسد یکی از نتایج این اعتراضات اصلاحات مختصری در نظام حاکم است ولی کافی نیست. به نوشته لی البته مردم نسبت به سالهای دهه هشتاد احساس آزادی بیشتری دارند ولی هنوز هم 440 میلیون نفر از مردم این کشور در فقر زندگی می‌کنند. یکی از اصلی‌ترین اعتراضات مردم فساد در رده های بالای کشور است.
بسیاری از وبلاگ نویسان چینی خارج از این کشور جنبش‌هایی را گزارش کرده‌اند که حاکی از اعتراض اکثریت مردم این کشور به وضعیت حاکم بر تصمیم‌گیری‌های دولتی است. در سال 1989 اولین تجمعات مردمی علیه نظام کمونیست با چادرهای متعددی در شهر ممنوعه درست مقابل پوستر بزرگ مائو در میدان تیان‌آن‌من اتفاق افتاد و بلافاصله با دخالت پلیس روبرو شد.
مردمی که با چادرهایشان به جلوی شهر ممنوعه آمده بودند به فقر و گرسنگی در کشور اعتراض داشتند. آنها فریاد می‌زدند یا مرگ یا دموکراسی.
هرچند اعتراضات این چنینی به پنجم ژوئن این سال محدود شد ولی در گزارش‌ها و به خصوص کتابهای مختلفی که در خارج از این کشور چاپ می‌شوند به وجود اعتراضات مشابهی اشاره شده است که یکی از آنها کتابی است که در انتشارات دانشگاه آکسفورد منتشر شده است.
«پاول فرنچ» / Paul French نویسنده انگلیسی کتاب «سندروم چین» به نوشتن مقالات و کتابهای اقتصادی درباره چین معاصر مشهور است و سالها در روزنامه های معتبر انگلیسی مقالات مختلفی درباره اقتصاد چین منتشر کرده است.
وی با اشاره به کتابی که نوشته یک نویسنده زن چینی هرچند به قدرت اقتصادی چین در زمان معاصر اشاره می‌کند ولی بیشتر اعتقاد دارد اعتراضات سیاسی مردم چین، تاریخ معاصر این کشور را تشکیل می‌دهد. در 25 سالگی اعتراض‌های مردمی کشور چین علیه نظام حاکم کمونیست، فرنچ یک سری شواهد و اسنادی ارائه می‌کند تا ادعایش برای ناراضی‌بودن مردم چین بر وضعیت موجود را اثبات کند.
یکی از این شواهد کتاب «لوئیزا لی» نویسنده و خبرنگار چینی درباره حوادث سالهای اعتراض مردم چین و واکنش دیگر مردم نسبت به اعزام نیروهای نظامی به پکن برای سرکوب تجمعات مردمی مطالبی نوشته است و تاکید می‌کند این واکنش ها نشان از ناراضی بودن اکثریت مردم نسبت به سیاست های دولت دارد.
فرنچ با استناد به این کتاب با عنوان «جمهوری خلق فراموشی: بازدید دوباره از تیان‌آن‌من» اعتقاد خود را درباره سرنوشت کنونی و آینده کشور چین درباره حوادث اینگونه بیان می‌کند که در اصل دو قرن و نیم گذشته کشور چین به اینگونه حوادث گذشته است که نتایجی برای آنها نداشته است.
وی اعتقاد دارد سرکوب اعتراضات مردمی در طول این سالها منجر به رویه‌ای در چین معاصر شده است که نام آن را می‌توان ماتریالیسم چین بعد از سال 1989 نامگذاری کرد و البته رشد اقتصادی نتیجه این ماتریالیسم باعث نشده اعتراضات خاموش شود.
منظور از فراموشی در کتاب لی، این است که دولت و نظام کمونیست به خوبی توانسته خشونت های خود را از ذهن هوشیار مردم و همچنین هزینه های سیاسی و اجتماعی این فراموشی را پاک کند.
لی می‌نویسد یکی از نتایج این اعتراضات اصلاحات مختصری در نظام حاکم است ولی کافی نیست. به نوشته لی البته مردم نسبت به سالهای دهه هشتاد احساس آزادی بیشتری دارند ولی هنوز هم 440 میلیون نفر از مردم این کشور در فقر زندگی می‌کنند. یکی از اصلی‌ترین اعتراضات مردم فساد در رده های بالای کشور است.
نظر شما