به گزارش خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) به نقل از گاردین ـ دانش‌آموزان دختر مدرسه «لیمپسفیلد» که تنها مدرسه دختران استثنایی در این منطقه است تجربیات تلخ و دردناک خود را در کتابی تحت عنوان «م مثل میانه» و با کمک «ویکی مارتین»، معلم ادبیات خود جمع‌آوری کرده‌اند.
 
«فرانچسکا وارن»، دختری 14 ساله که یکی از 70 دختر حاضر در مدرسه است در این‌باره می‌گوید: «اگر جامعه درک می‌کرد که دختران نیز ممکن است مانند پسران دچار اوتیسم باشند دیگر به ما انگ عجیب و غیرعادی بودن نمی‌زدند.»
 
«ویکی وارن» در این باره می‌گوید: « این باور به اشتباه در جامعه وجود دارد که فقط پسران دچار اوتیسم می‌شوند اما دختران هم دچار این مشکل می‌شوند و رفتارشان با پسران متفاوت است. به همین دلیل در بیشتر موارد مجبور به مخفی کردن شرایط خود می‌شوند. اما تظاهر به انسانی دیگر بودن بسیار بد است و موجب ناتوانی فرد می‌شود زیرا دیگران تظاهر فرد به رفتاری خاص را حس می‌کنند.»
 
دختران اوتیسمی معتقدند پسرانی که دچار این مشکل هستند زندگی آسان‌تری دارند. تلاش برای معرفی خود به دنیا آسان‌ترین بخش این مبارزه است زیرا پس از شناساندن خود به دیگران زندگی آنان همچنان سخت است. هیچ پشتیبانی آکادمیک و پزشکی برای این دختران وجود ندارد.
 
پدر و مادر بسیاری از این دختران از شهرهای دیگر به این منطقه مهاجرت می‌کنند تا فرزندانشان در این مدرسه درس بخوانند زیرا مدرسه دیگری برای دختران اوتیسمی وجود ندارد. حتی یکی از دختران مدرسه هر هفته 250 مایل مسافت را طی می‌کند تا در پایان هر هفته به دیدار خانواده خود برود.
 
هیچ اطلاعاتی درباره تشخیص بیماری اوتیسم در جامعه وجود ندارد اما آمار نشان می‌دهد دختران به اندازه پسران دچار این مشکل می‌شوند. در کودکی فرد قادر به پنهان کردن شرایط و بعضی از رفتارهای خود است اما در دوره نوجوانی این کار برایش سخت می‌شود. به دلیل رفتار جامعه با افراد غیرعادی این کودکان رفتار خود را پنهان می‌کنند. بنابراین نیاز به کتاب‌های بیشتری در این زمینه وجود دارد تا آگاهی اجتماع نسبت به این مسئله افزایش یابد.
 
در این زمینه تحقیقات بسیاری باید انجام گیرد زیرا این افراد نیز بخشی از جامعه هستند و به دلیل نبود متخصصین فراوان در این زمینه افراد دارای اوتیسم گاهی به اشتباه از موارد اسکیزوفرنی به حساب می‌آیند. نبود اطلاعات حتی سبب شده است استرس فراوانی به این افراد وارد شود و به دلیل این تنش و استرس اصولاً دچار مشکلات دیگری چون اختلال غذایی و افسردگی نیز می‌شوند.
 
تعداد پسران و دخترانی که دارای اوتیسم هستند برابرند و این کلیشه که اوتیسم مشکلی پسرانه است باید از اذهان مردم جامعه پاک شود تا دختران بیشتر از این به انزوا کشیده نشوند.
 
نگارش این کتاب توسط دختران مدرسه «لیمپسفیلد» زنگ هشیاری است برای مردم و مسئولین تا توجه بیشتری به آنان کنند. در این کتاب که بیشتر شبیه به دفتر خاطرات است زندگی دختری اوتیستی توصیف می‌شود و مخاطب با خواندن ان از خلال روایت‌ها و تجربه‌های مختلف دختران این مدرسه اطلاعات زیادی را درباره اوتیسم کسب می‌کند و تجربه‌ای نو را فرا می‌گیرد. تجربه‌ای که دنیای امروز به آن نیازمند است تا دختران خود را بیش از پیش دچار انزوا نکند.