به گزارش خبرگزاری کتاب ایران(ایبنا) به نقل از گاردین- فیلیپ پولمن، نویسنده انگلیسی با نوشتن سه‌گانه «نیروی اهریمنی‌اش» توانست توجه بسیاری از منتقدان را به خود جلب کند. این کتاب سه بخش به نام‌های «سپیده شمالی»، «خنجر ظریف» و «دوربین کهربایی» دارد. وی توانست با کتاب «سپیده شمالی» مدال کارنگی سال 1995 میلادی را دریافت کند. این جایزه هرسال به بهترین رمان کودک در بریتانیا اعطاء می‌شود.

روزنامه گاردین در مطلبی نظرات و توصیه‌های مکتوب این رمان‌نویس را انعکاس داده است که بیشتر با هدف آموزش نویسندگان جوان نوشته شده است.

پولمن در ابتدای این مطلب به اتاق کوچک زیر شیروانی منزلش اشاره می‌کند که جای دنجی برای نوشتن محسوب می‌شود. وی به میز تحریرش نیز اشاره می‌کند که ارتفاعش قابل تنظیم است تا بتواند ساعت‌ها پشت آن بنشیند و بدون ناراحتی بنویسد.

وی می‌نویسد: «میز تحریر با گلیم قدیمی پوشانده شده است تا زیبایی خاصی به میز ببخشد. چون من اعتقاد دارم وقتی میز زیبا می‌شود، خودش سطحی برای الهام‌ گرفتن ایجاد می‌کند. همیشه کاغذهای قطع A4 روی میز پخش هستند. روی میز سبدی پر از مدادهای رنگی دارم که از هر رنگی درون آن وجود دارد و برای هر داستانی که می‌نویسم یک خط رنگی بالای صفحه نوشته شده می‌کشم تا مشخص باشد. حتی بعضی صفحات را رنگ می‌کنم. شاید این کار احمقانه‌ای باشد، ولی خب گاهی اوقات فکر می‌کنم این رنگ کردن احساس خوبی به من می‌دهد.»

پولمن از وجود تجهیزات جالبی در اتاق زیر شیروانی‌اش برای مطلوب‌تر شدن شرایط محیط برای نوشتن می‌گوید که از سوی پسرش، تام و یکی از دوستان محققش در آزمایشگاه «راترفورد» به او هدیه داده شده است. این تجهیزات شامل یک دماسنج مجهز به اندازه‌گیری دما و رطوبت هوا به طور همزمان است. وسیله دیگر یک نوع ابزار اندازه‌گیری میزان گردوغبار محیط است، که به نظر پولمن برای نویسندگی مناسب است. این ابزار یک لوله شیشه‌ای با محفظه فلزی است که میزان گردوغبار یا آلودگی را اندازه‌ می‌گیرد.

وی در مطلبش برای گاردین نوشته است: «من همیشه روی میز کارم یک چندتایی دوربین برای تماشای پرنده‌های بیرون پنجره دارم. از حواصیل دریایی تا چرخ زدن شاهین‌ها دور برج کلیسا بسیار زیبا و الهام بخش است.»

وی اعتقاد دارد یکی از ابزارهای دستی مهم برای نویسندگان جوان، مجموعه‌ای از کارت‌های جورچین تصاویر یا همان پازل‌های تصویری است که بهتر است نویسندگان جوان‌تر از این کارت‌ها داشته باشند. وی می‌گوید: «هر کدام از این کارت‌ها منظره‌ای را نشان می‌دهند که وقتی کنار هم چیده می‌شوند، منظره بزرگتری را می‌سازند که به طور حتم قدرت خلاقیت را افزایش خواهند داد.»

این نویسنده انگلیسی به مجسمه بودای روی میز تحریرش اشاره می‌کند که به عنوان کادوی تولد از همسرش هدیه گرفته است. به گفته وی چشم‌های نامتقارن مجسمه همان چشم‌هایی هستند که 70 سال پیش در کتابی با عنوان «صورت بودا» نوشته ویلیام امپسون توصیف شده است. البته این کتاب اخیراً چاپ شده است. پولمن علاوه بر این مجسمه به نقشه‌های متعددی از آسیای میانه نیز اشاره دارد که روی دیوار اتاقش نصب شده و هر روز قبل از نوشتن ساعت‌ها به آنها خیره می‌شود.

یکی از توصیه‌های مهم پولمن برای نوشتن داستان‌ به خصوص داستان‌های طولانی استفاده از خودکار و کاغذ رنگی است، که البته کاغذ رنگی علاقه خود نویسنده است. او اعتقاد دارد نوشتن با قلم‌های جوهری یا همان خودنویس برای نوشتن داستان مناسب نیست. چون شما را مجبور می‌سازد که بعضی اوقات از نوشتن دست برداری و فکر کنی و ممکن است گذاشتن خودنویس یا روان‌نویس روی کاغذ منجر به کثیف شدن کاغذ شود. وی می‌گوید: «همیشه از خودکارهای معمولی استفاده کنید؛ همان‌هایی که هر وقت از نوشتن دست برداشتید، بتوانید روی کاغذ نگه دارید و دوباره بنویسید.»

پولمن می‌گوید وقتش را زیاد برای خواندن نامه‌های الکترونیکی یا چرخیدن در شبکه‌های اجتماعی تلف نمی‌کند، چون اعتقاد دارد این چیزها تمرکزش را برای نوشتن مختل می‌کنند.